افت و خیز عجیب سوشا مکانی طی یک‌فصل

احوالات سوشا مکانی چندان متفاوت با اکثر دروازه‌بانان کنونی فوتبال ایران نیست. او روزی ستاره مسلم تیم خود – پرسپولیس – است و سه چهار پنالتی را می‌گیرد تا سبب‌ساز اصلی پیروزی یارانش باشد و فقط چند روز بعد توپ بی‌آزار ارسالی رقبا به سمت منطقه‌ای خارج از دروازه تیمش را به درون دروازه خودی هدایت می‌کند تا دلیل عمده توقف همبازیانش باشد. جدیدترین نمونه رویکرد اول، بازی پنج‌شنبه گذشته پرسپولیس با گل‌گهر سیرجان در مرحله یک‌چهارم نهایی جام حذفی کشور بود که مکانی در جریان بازی و سپس در جنگ ضربات پنالتی 6 بار روبه‌روی پنالتی‌زنان رقیب ایستاد و در این 6 مرتبه در 5 بار مسیر ضربه را به درستی تشخیص داد و به سوی توپ پرید و سه ضربه را مهار کرد و دو ضربه را با کمترین فاصله درون دروازه‌اش دید و فقط در یک مورد (در جریان مسابقه) مسیر را تشخیص نداد و با فاصله زیادی نسبت به ضربه شلیک شده گل خورد. نمونه روند دوم نیز در این فصل اندک نبوده و آخرین آن تساوی 2-2 با گسترش فولاد در تهران و روی گل دوم رقیب بود. بعد از این همه نوسان در کار این دروازه‌بان ناظران حق دارند از دلایل این فرآیند ابراز حیرت کرده و بپرسند که سوشا مکانی واقعی کدام یک از دو حالت فوق است، مردی که فرشته نجات سرخ‌ها در جام حذفی امسال بوده (او در یک هشتم نهایی همین بلا را بر سر راه‌آهن هم آورده بود) یا سنگربانی که قادر است با بدوی‌ترین اشتباهات و با انجام آماتوری‌ترین حرکات تیمش را شوکه و به کلی از مسیر پیروزی و روحیه خوب دور کند.

بعضی یادآوری‌ها
چون کمتر کسی می‌تواند جواب سوال‌های فوق را به صراحت بدهد و سوشا نیز هنوز نتوانسته سایرین را در این خصوص و در مورد اینکه واقعا قابل اعتماد هست یا خیر متقاعد کند، فقط می‌توان برخی نکات را یادآوری کرد تا شاید بهتر بتوان او را برآورد کرد. وی فصل پیش نیز دو رو و دو سوی کاملا متفاوت داشت. وی در نیم فصل اول آنقدر در نفت تهران ناسازگاری نشان داد که یحیی گل‌محمدی سرمربی وقت نفت عملا عذر او را خواست اما همان سنگربان مشکل‌ساز در نیم فصل دوم در نظام کاری حسین فرکی در تیم فولاد سنگربان منضبط‌تری نشان داد و تبدیل به یکی از پایه‌ها و دلایل اولین قهرمانی فولاد خوزستان در لیگ برتر پس از دوره این پیکارها شد. شاید فرکی هم گلایه‌هایی از سوشا داشت اما با مدیریت هوشمندانه قضایا مکانی را به سمت و سویی برد که می‌خواست و برای بهروزی فولاد بدان نیاز بود و حرف‌های همیشه تحسین‌آمیز سوشا در خصوص فرکی هم 180 درجه متفاوت با اظهاراتی بود که همیشه درباره مسوولان نفت می‌گفت.

آشکار و پنهان
سوشا امسال نیز همان مرد دو وجهی بوده است که گفتیم، کش و قوس‌های آشکار و پنهان او با نیلسون برزیلی بر سر پیراهن شماره یک سرخ‌ها سوهانی بر اعصاب مربیان پرسپولیس بوده که چون حاشیه‌ها در این تیم زیاد است آنها ترجیح داده‌اند در این خصوص به صراحت حرف نزنند اما سیاست کج‌دار و مریز آنها هم سبب نشد که سوشا چندی پیش بعد از یکی از مسابقات سرخ‌ها (همان بازی مورد اشاره برابر تیم فراز کمالوند) روی صفحه اجتماعی‌اش در اینترنت اعلام جدایی از پرسپولیس نکند.سوشا فقط نیم ساعت بعد پشیمان شد و آن نوشته را از روی سایتش برداشت و غم و حرص نیمکت‌نشینی در دربی را تحمل و با در آغوش کشیدن حمید درخشان به مناسبت فتح آن مسابقه بزرگ به گونه‌ای در قبال مسائل قبلی از سرمربی تیمش دلجویی کرد و سپس ماجرای دیدنی و مثبت سیرجان را آفرید تا پرسپولیس را یک تنه به نیمه‌نهایی جام حذفی برساند. حتی اگر یک دلیل بزرگ موفقیت مکانی در مواجهه با پنالتی‌زنان گل‌گهر را ضربات بد آنان و عصبی شدن سیرجانی‌ها بدانیم و معتقد باشیم گل‌گهر حریفی در سطح و کلاس پرسپولیس نبوده، نمی‌توان خونسردی و مهارت مکانی را در مواجهه با شش ضربه پنالتی آن هم در زمین حریف ستایش نکرد و او را مسلط بر اوضاع در سخت‌ترین شرایط ننامید.

مهمترین سوال
حالا سوال مهم‌تر و حساس‌تر لااقل در سطح ملی این است که اگر او همچون فهرست‌های اخیر کارلوس کروش جزو مسافران «استرالیا» و حاضران در جام ملت‌های آسیا هم باشد و آنجا نیاز به حضور او پیش آید و به جای علیرضا حقیقی درون دروازه بایستد، با کدام «مکانی» و با کدام وجه از کاراکتر حرفه‌ای او طرف خواهیم شد و وی بهترین خواهد بود یا بدترین؟! آیا خود مکانی می‌تواند جواب این سوال طبیعی و اساسی و ضروری را بدهد و آیا می‌توان یک دروازه‌بان را بدون عنصر استمرار و تداوم و منطق در کارش که اولین نیاز نفرات حاضر در این پست است، یک سنگربان شاخص نامید؟

ایران ورزشی / وصال روحانی