یادداشت روز | درخشان تنها میراث دایی را به حراج گذاشت

تیمی که در خانه 2 بر صفر پیش بود با 2 اشتباه تکراری و فردی بازی را با تساوی به پایان رساند؛ این نشانه‌ای روشن برای پایان آرزوی تصاحب جام برای پرسپولیس بود اما نکته قابل‌تامل نه از دست رفتن امتیاز خانگی بود و نه این حقیقت که این تیم توان قهرمانی ندارد بلکه اعتراض دوباره یک بازیکن به تصمیم حمید درخشان مهم‌ترین حادثه‌ای بود که مجددا رخ داد و این به آن معناست که سرمربی جدید پرسپولیس، نظم تیمی، تنها میراث دایی را به ثمن بخس فروخت.

بین رنگ‌ها از سیاه تیره‌تر نداریم. به آنجا که رسیدی دیگر با اطمینان می‌گویی انتهایش است و بالاتر از این دیگر چیزی وجود ندارد اما در زندگی حقیقی و فوتبال چنین تعریفی بی‌معناست. همیشه یک چیز بدتری است که نکبتش دوز بالاتری را نسبت به قبلی دارد. پرسپولیس در حال قدم برداشتن در این جاده رو به سیاهی بی‌نهایت است اما هر روز این سیاهی یک عذابی متفاوت برای هوادارانش دارد. فارغ از نتیجه که مشخص کرد حمید درخشان توان بازگرداندن آنها به کورس قهرمانی را ندارد، مساله مهم‌تر انضباط است که به زیر دست و پا افتاده و کار تا آنجا پیش رفته که برای نخستین بار هوادار که همواره مدافع بازیکن است از روی سکو فریاد می‌زند؛ بازیکن بی‌اخلاق نمی‌خواهیم.

فصل برای قرمزها پیش از این تمام شده بود؛ درست همان روزی که در همین ورزشگاه به تراکتورسازی و سایپا باختند. نه آن مربی توان بازگشت را داشت و نه این یکی اما فرق اولی با دومی این بود که فقط نتیجه را می‌باختند و بعد از شکست یک کوه به اسم  علی دایی وجود داشت که با همه کبر، با همه نچسبی، با همه ایراداتش که کم هم نبودند، متکلم وحده بود. ناظم بود. حرف حرف او بود. پیام صادقیان جیکش درنمی‌آمد. رضا حقیقی طغیانگری‌اش را همان وسط زمین خرج می‌کرد و اخطار مفت می‌گرفت اما شهامت لگد زدن به تابلوی کنار زمین را پس از تعویض نداشت. جرات نمی‌کرد وقتی دایی او را ذخیره نوراللهی کرد، چشم و ابرو بالا بیندازد و اداهای دیگر. پرسپولیس تا 2 ماه قبل می‌باخت اما فقط درون زمین. حالا می‌بازد هم در چمن هم روی نیمکت.

جوجه‌ها، غشای بیرونی تخم‌مرغ را شکستند و یک به یک مارش اعتراض می‌زنند. یک روز سوشا مکانی، روز بعد میثم حسینی، بعد پیام صادقیان و حالا رضا حقیقی. بدتر از آن چشم حمید درخشان روشن که باز هم میثم حسینی بعد از تعویض با حسین عبدی شهامت جر و بحث روی نیمکت را پیدا می‌کند. اگر سرمربی روز نخست اقتدار را فدای مصلحت نمی‌کرد، حالا این دومینوی مهارنشدنی به راه نمی‌افتاد و نمی‌گفت نمی‌توانم همه را اخراج کنم. حمید درخشان گرم است و نمی‌داند در حال تخریب مجسمه مردی است که هنوز هواداران پرسپولیس او را با پاس‌هایش با بازی‌های به غایت درخشانش یا حتی سرمربیگری با همان تیم دوست‌داشتنی سال 73 به یاد می‌آوردند. این پرسپولیس قهرمان نمی‌شود به هزار و یک دلیل که یکی از بارزترین آنها این است بازی 2 بر صفر برده را مقابل تیم انتهایی جدول در خانه 2-2 می‌کنند.

پرسپولیس قهرمان نمی‌شود به هزار دلیل مستند دیگر و نشانه‌ها می‌گویند حمید درخشان قبل از آنکه لیگ چهاردهم به پایان برسد جایش را به مرد نگون‌بخت دیگری می‌دهد حتی اگر فاتح داربی باشد، حتی اگر خدا معجزه‌ای برایش کنار گذاشته باشد. روی منطق و ریاضی پرسپولیس قهرمان نمی‌شود اما بهتر است همین امروز، همین حالا، حمید درخشان بازیکن محبوب دهه 60 سرخ‌ها، مربی همواره شکست نخورده برابر استقلال، مردی که همیشه آرزوی بازگشت به پرسپولیس را داشت، آن شلاق زمین افتاده علی دایی را بردارد. همان شلاقی که پیام صادقیان و رضا حقیقی و دیگران با دیدنش شهامت اعتراض نداشتند. آن را بالا ببرد و بگوید در این رختکن آفت‌زده رئیس منم، چه تیمم انتهای جدول باشد چه وسط و صدر؛ همانند فرگوسن و ونگر فریاد بزند؛ رئیس منم و اگر کسی صدایش بلند شود، قبل از آنکه من حرفی بزنم ساکش را بردارد و برای همیشه برود. اگر حمید درخشان این شلاق نامرئی را همین الان هم در دست بگیرد، دیر است اما این حُسن را دارد که بعد از تجربه تلخ پرسپولیس در تیم‌های آتی‌اش، بازیکنان به یادشان می‌ماند این مربی اهل باج دادن نیست. تردید نکنید پرسپولیس روزهای تیره‌تری را پیش‌رو خواهد داشت اگر درخشان به طغیانگران نفهماند رئیس چه کسی است و شلاق در دستان کیست!  

جام چهاردهم را فراموش کن مربی، تو را به آن هوادارانی که هنوز فوتبالت را به یاد دارند  قسم که از خودت مراقبت کن. پرسپولیس و جام خیلی سال است طلاق گرفته‌اند اما خودویرانگری اسطوره‌ها بدعتی تازه است.

مهدی طاهرخانی / وطن‌امروز