نگاه روز | قرمزها در برابر سد منصوریان

علیرضا منصوریان سرمربی نفت تهران که از آبی‌های قدیمی و از اصلی‌ترین نامزدهای جایگزینی امیر قلعه‌نویی در استقلال در درازمدت یا کوتاه مدت است و امروز تیمش را در یک مسابقه از هفته شانزدهم لیگ برتر فوتبال کشور مقابل پرسپولیس هدایت می‌کند، تبدیل به پرچمدار مربیان نیمه جوان کشور شده است.
او چرخه‌های کار در سطح باشگاهی را آن چنان که باید، پیموده است و بعد از یک دوره کوتاه و ناموفق حضور در پاس همدان عملا از «مربیان فدراسیون» شد و در تیم‌های ملی رده‌های مختلف (بزرگسالان، زیر 23 ساله‌ها و زیر 22 ساله‌ها) به انحای مختلف و با عناوین متفاوت کار کرد و چون موفقیت‌های لازم را در این سطح لااقل به لحاظ کسب نتیجه نداشت، تصور می‌شد که سزاوار این عناوین و سمت‌های محوله به وی نبوده است.
بازگشت او به عرصه باشگاهی نتایجی کاملا متفاوت و باورهای تازه‌ای را نسبت به وی موجب شده است؛ تیم او اینک بالاتر از سپاهان، فولاد، استقلال و پرسپولیس صاحب رتبه دوم جدول لیگ برتر است و به نیمه‌نهایی جام حذفی کشور هم رسیده است و در کل فصلی که امروز – دوشنبه 10 آذر- شروعی بر نیم فصل دوم آن است، فقط متحمل دو باخت شده است.
تیم بی‌ستاره
اگر تعداد ستاره‌های تیم‌ها و توش و توان فنی نفرات تیم‌ها را مبنا بگذاریم، باید منصوریان را تا همین جا موفق‌ترین مربی فصل بیانگاریم. درست است که تیم وی مرتضی پورعلی‌گنجی را در اردوهای اخیر ملی حاضر داشته اما به واقع کم ستاره‌ترین تیم در میان بالانشینان جدول است و یکی از بهترین‌های آن ایمان مبعلی است که 34 سال سن دارد و آن وسط همه چیز را سازماندهی می‌کند و یکی دیگر وحید امیری که او نیز از جوانان شاخص فوتبال کشور است و امین حاج‌محمدی، علی قربانی و البته غلامرضا رضایی نیز هر یک با جنگندگی‌ها یا گلزنی‌های خود در هفته‌هایی به داد تیم منصوریان رسیده‌اند.
اگر کارلوس کروش هم قدری انصاف داشت، علیرضا بیرانوند نیز اینک در جمع ملی‌پوشان می‌بود زیرا اگر وی از هر سه دروازه‌بان حاضر در اردوی اخیر تیم ملی برتر نباشد، تحقیقا کمتر هم نیست.
آیا کافی است؟
آیا همه اینها برای اینکه نفت امروز بتواند به سیر تحولی پرسپولیس و سری نتایج مثبت اخیر این تیم پایان بدهد، کفایت خواهد کرد؟ پاسخ این سوال را فقط اتفاقات مسابقه و میزان آمادگی و چالاکی دو تیم برای استفاده از موقعیت‌ها در طول مسابقه خواهد داد اما بد نیست چند نکته را متذکر شویم؛ ابتدا اینکه دو تیم از بازی‌های پنج‌شنبه گذشته خود در جام حذفی کشور خسته‌اند. در این ارتباط باید متذکر شویم که کار هر دو تیم به وقت اضافی و ضربات پنالتی کشید ولی میزان خستگی قرمزها بیشتر از نفتی‌ها است زیرا نفت در تهران ماند و در پایتخت با تیم صنعت ساری ملاقات کرد ولی پرسپولیس سفری طولانی به سیرجان داشت و طبعا ساعاتی متمادی را صرف این قضیه و رفت و برگشت به تهران کرد، به لحاظ محرومیت‌ها و مصدومیت‌ها هم طبعا وضع نفت که اصولا حاشیه‌های چندانی ندارد، بهتر است و مهره‌هایش برخلاف قرمزها در چالش‌های اخیر گرفتار نیامده و نقره‌داغ نشده‌اند. حال آنکه پرسپولیس نه فقط امثال صادقیان و حقیقی را در لیست مصدومانش دارد، حالا باید مهیای بازی کردن بدون امید عالیشاه هم بشود که ترکش‌های دربی اخیر تهران او را سوزاند.
درخشان؛ 20 سال بعد
حمید درخشان که از پرچمداران مربیان با هوش و نسل جوان در سال‌های 1373 و 74 بود، امروز که با گذشت 20 سال به نسل گذشته مربیان تعلق دارد، با مربی‌ می‌ستیزد که قدری کمتر از 10 سال از او جوان‌تر است و این یک تست سخت تازه برای او و تیمش است. برای «او»یی که با فتح دربی و رساندن قرمزها به نیمه‌نهایی جام حذفی تجدید اعتبار کرده و برای تیمی که سرانجام گرد و غبار اوایل فصل و تنش‌های به جای مانده از آن را از تن زدوده است. بازی امروز سرنوشت‌ساز نیست اما نشان می‌دهد نفت در جنگ قهرمانی که با تراکتورسازی، سپاهان، فولاد و استقلال دارد، چقدر پایداری نشان خواهد داد و این را هم مشخص می‌کند که آیا پرسپولیس واقعا می‌تواند به جمع مدعیان قهرمانی در لیگ هم بپیوندد یا این خواب و خیالی بیش نیست.

ایران ورزشی / وصال روحانی