یادداشت روز | تراکتور و نقطه سخت بازگشت / دیدار سرنوشت ساز مقابل ذوب آهن

بازی عصر امروز تراکتورسازی با ذوب‌آهن در هفته هفدهم لیگ برتر فوتبال کشور مسابقه بسیار سختی برای تراکتورسازی است و این نکته که آنها میزبان این مسابقه‌اند، نیز چندان از دشواری‌های موجود نمی‌کاهد. اکتفای تراکتوری‌ها به یک امتیاز در سه دیدار آخرشان دلیل اصلی «بسیار سخت شدن» مسابقه روز پنج‌شنبه است. حتی اگر شکست مردان رسول خطیبی را برابر نفت تهران عادی بینگاریم قبول تساوی 2-2 با استقلال در شرایطی که بازی تا دقیقه 5+90 با نتیجه 2- یک به سود قرمزهای تبریزی پیش می‌رفت و سپس شکست 3- 2 مقابل فولادی که پرحاشیه‌ترین فصل سال‌های اخیر خود را سپری می‌کند، بیش از آنکه از کارآیی‌های رقبا بگوید، از لغزش‌های تیمی می‌گوید که تا به صدر رسید ظرفیت روحی حفظ آن را در خود نیافت و آن را به رقبایش سپرد.
با واکنش‌های تند رسول خطیبی بعد از این نتایج و بخصوص پس از شکست مقابل فولاد که سه نفر از بازیکنان تیمش را سوای سایرین با اتوبوس عازم تبریز و یکی از همان سه نفر (لک) را راهی پادگان کرد، کاری نداریم ولی مشخص است که تراکتوری‌ها به سبب فقدان تجربه صدرنشینی در لیگ و ناآشنا بودن با این وضعیت در مشکلات برخاسته از همین مساله گرفتار آمده‌اند و رسول و برادرش (حسین خطیبی) و سایر دستیاران او که این عوارض را بهتر می‌شناسند، نیز نتوانسته‌اند این نکته را به شاگردان خود انتقال بدهند و به واقع این تنش را بزدایند و آنها را به سوی آرامش سوق بدهند و هر اشتباهی اشتباه بعدی را در پی داشته است.

خوش اقبال و بداقبال
به همین خاطر است که مسابقه روز پنج‌شنبه اهمیتی بسزا و حالتی حیاتی برای تراکتور می‌یابد و می‌تواند یک نقطه بازگشت برای آنها باشد. خوش اقبالی آنها در این است که حریفشان برخلاف آنها به علت درگیر بودن در جام حذفی و تلاطم‌های روحی آن خسته‌تر و فرسوده‌تر از تراکتورسازی است اما بداقبالی‌شان نیز ریشه در همین نکته دارد زیرا ذوب‌آهن بابت مشغولیت اضافی فوق نه تنها آزرده خاطر نشده بلکه با حذف سرخابی‌ها به فینال رسیده و در نتیجه روحیه‌ای فوق‌العاده دارد و به لحاظ روانی بسیار آماده است.

مصاف همبازیان سابق
سرمربیان جوان هر دو تیم، از قضا در یک مقطع زمانی در تیم ملی هم توپ زده‌اند و بنابراین همبازیان آن دوران‌اند (شش، هفت سال نخست دهه 2000) و جبر زمان و دست تقدیر آنها را امروز مقابل یکدیگر قرار داده است. یکی (یحیی گل‌محمدی) آرام و متین است و خیلی چیزها را درون خودش می‌ریزد و بی‌صدا رنج می‌برد و دیگری (رسول خطیبی) با 180 درجه تفاوت با همتای ذوب‌آهنی‌اش هیچ ناملایمتی را برنمی‌تابد و با سر و صدا از خود می‌راند. با این حال سبک انتخابی بازی هر دو تیم از منظر تهاجمی بودن بسیار شبیه به هم است، با این تفاوت که تراکتور سوار بر امواج احساسات و بازی غریزی‌اش به سوی حریف می‌تازد اما ذوب‌آهن با عناصر پخته‌ترش آرام‌تر و حساب شده‌تر توپ‌ها را به سمت «مهاجم هدف» خود (اغلب مرتضی تبریزی) می‌فرستد تا با ضربات مستقیم وی یا روی توپ‌های ریباند شده گلزنی کند. بدیهی است که ادینیو با سابقه زدن 12 گل در 16 بازی قبلی تراکتور سلاح اول تهاجمی خطیبی باشد اما به نظر می‌رسد تکلیف این جنگ و نتیجه این دیدار را میزان آمادگی مدافعان دو تیم در دفع حملات طرف مقابل تعیین کند و این خطوط دفاعی با 16 و 19 گل خورده (به ترتیب برای ذوب و تراکتور) هیچ یک نقطه قوت آنها به حساب نمی‌آید.

لطمات لیگ
بعد از این بازی هر دو تیم 53 روز وقت دارند در تعطیلی لیگ راجع به راه‌های کسب نتایج بهتر در 13 هفته باقیمانده لیگ فکر کنند.
تراکتور با هدف قهرمان شدن و ذوب‌آهن با نیت رسیدن به شش تیم صدر جدول و آن هم بعد از هفت، هشت هفته قعرنشینی در ابتدای فصل. بازی امروز تبریز که قاعدتا زیبا و شاید پر گل هم باشد، وداعی جالب و موقتی با لیگ چهاردهم نیز خواهد بود که زودتر از 13 بهمن بازگشایی نخواهد شد.
لیگی که مثل لیگ‌های چند سال اخیر بیش از حد از بابت تدارکات تیم ملی لطمه دیده و اندک بازی‌های زیبای آن هم حلاوت لازم را ندارند.

ایران ورزشی / وصال روحانی