مبعلی:بعضی وقت‌ها سنم یادم می‌رود،از کی‌روش ممنونم/چون راه آهن تحت فشار است من خوشحالی نکنم؟

ایمان مبعلی  در خصوص دعوتش به تیم ملی فوتبال و نتایج نفت تهران در لیگ و پیروزی این تیم در دقایق پایانی مقابل راه‌آهن صحبت‌هایی را انجام داده که در زیر می‌خوانید:

فارس: از ابتدای فصل شروع کنیم که نفت را انتخاب کردی.

امسال تصمیم درستی گرفتم و با وجود اینکه با استقلال قرارداد داشتم به خاطر آن مباحثی که پیش آمد و گفتند سهمیه محسوب می‌شوم تصمیم گرفتم در این تیم نمانم. حتی بعد از آن گفتند مبعلی سهمیه محسوب نمی‌شود و خواستند که با استقلال قرارداد امضا کنم ولی تصمیمم را گرفته بودم و خوشحالم که به نفت تهران آمدم. اولین دلیل پیوستنم به نفت علیرضا منصوریان بود و دومین دلیل اینکه این تیم بی‌حاشیه است و با مدیریت خوبی که دارد در این چند سال عملکرد بسیار قابل قبولی داشته است.

فارس: دلیل موفقیت نفت را چه می‌بینی؟

علیرضا منصوریان یک مربی جوان است و در تیم رفاقتی به وجود آورده که شاید در کمتر تیمی چنین رفاقتی را ببینیم. امسال در ابتدا نفت با کمبودهای مالی مواجه بود و شاید اگر هر تیمی با این مشکلات روبرو می‌شد به حاشیه می‌رفت اما منصوریان با رفاقتی که با بازیکنان داشت همه چیز را جمع کرد. خوشبختانه یک ماه است که شرایط به روال عادی پیش می‌رود و از قبل از نیم‌فصل مشکلات ما حل شد.

فارس: میانگین سنی تیم شما چقدر است؟

24 سال.

فارس: در لیگ برتر تجربه این را نشان داده که تیم‌هایی مثل برق شیراز و حتی خود سایپا در نیم فصل اول قهرمان شدند اما در پایان فصل حتی به رده‌های پایین‌تر سقوط کردند. فکر می‌کنی نفت می‌تواند روندش را تا پایان فصل حفظ کند؟

فقط این را می‌گویم. غرور نفت را نمی‌گیرد و ما اصلا به رویاپرداری فکر نمی‌کنیم. همه هدف‌مان بازی به بازی است. شما دیدید که ما صنعت ساری را در پنالتی بردیم.امتیاز گرفتن در نیم فصل دوم سخت است و نفت تهران هم در این چند سال مدام در رده‌های سوم یا چهارم حضور داشته. من می‌دانم که قهرمانی ساده به دست نمی‌آید ولی دوست دارم در پایان فصل نتیجه‌ای قابل توجه بگیریم.

فارس: یعنی مدعی هستی که قهرمان شدن برای نفت سخت است؟

شما سؤالی پرسیدید که برق شیراز و سایپا را مثال زدید. ما مربی باهوشی داریم اما پیش‌بینی کار سختی است چون تلاش دیگر تیم‌ها را باید توجه کنیم.

فارس: بعد از مدت‌ها به تیم ملی دعوت شدی. نظرت چیست؟

از زمانی که 16 سال داشتم و به تیم ملی دعوت می‌شدم همیشه عاشق پوشیدن تیم ملی بودم و هیچ وقت از آن سیر نشدم و هر زمان هم که کار کوچکی برای تیم ملی انجام دهم از ته دل خوشحالم. چه 16 سال باشم چه 32 سال. من سال گذشته در استقلال خوزستان بودم و به خاطر عملکردم تنها یار کمکی استقلال تهران شدم اما دعوتم به تیم ملی دلائل زیادی دارد. باشگاه نفت و سرمربی‌اش روی موفقیت من زیاد تاثیرگذار بودند و حالا هم دوست دارم تا زمانی که خوب باشم بازی کنم. بعضی وقت‌ها فراموش می‌کنم چند سالم است ولی از انتخاب کی‌روش ممنون هستم و خوشحالم او لیگ را می‌بیند.

فارس: به مسابقات لیگ قهرمانان آسیا برسیم. فکر می‌کنی نفت چه نتایجی بگیرد.

ما در قدم اول باید به پلی‌آف برویم که فکر می‌کنم با یک تیم قطری عمانی بازی داریم. اگر قدم اول را محکم برداریم مطمئنم در بازی‌های گروهی موفق خواهیم شد. درست است که اولین تجربه منصوریان در لیگ قهرمانان است ولی بازیکنان ما اکثرا در تیم‌های ملی رده‌های مختلف حضور داشتند و تجربه بازی‌های بین‌المللی را دارند.

فارس: طرز فکر منصوریان چطور است؟

به نظرم او یک جورایی شبیه ویسی است و وجه مشترک با هم دارند. این دو نفر طوری فکر می‌کنند که فوتبالیست‌ها به فوتبال فکر می‌کنند. منصوریان که با ما صحبت می‌کند می‌گوید چند سال پیش من جای شما بودم و مربی با من حرف می‌زد. من با مربیانی کار کرده‌ام که اسم‌شان را نمی‌آورم اما انگار اصلا فوتبالیست نبودند ولی اینجا منصوریان در بحث فنی آزادی می‌دهد. مثلا در بازی با استقلال خوزستان یک پاس رو به عقب دادم که نزدیک بود مهاجم حریف با گلر ما تک به تک شود اما منصوریان من را تشویق کرد. مربی‌‌ای داریم که اگر یک پاس اشتباه بدهیم فوری عکس‌العمل نشان می‌دهد و با این کار خود تمرکز یک بازیکن را در زمین از بین می‌برد. منصوریان به بعضی از بازیکنان می‌گوید (آقا) که این خودش نشاندهنده احترام در تیم ما است. من مطمئن هستم خیلی از این بازیکنان در آینده ملی‌پوش می‌شوند و مطمئن باشید خیلی از تیم‌ها در پایان فصل سراغ بازیکنان کنونی نفت خواهند آمد.

فارس: در پایان درخصوص اتفاقی که بعد از بازی با راه‌آهن رخ داد، صحبت کن. بهادر عبدی گفته حرکت مبعلی چیپ بود.

اول از همه که من معتقدم کلمه چیپ کلمه مناسبی برای استفاده یک بازیکن نیست. من با کادر فنی راه‌آهن دوست هستم و از گلی که استیلی به آمریکا زده بود کلی لذت بردم. به تمام اعضای تیم راه‌آهن هم احترام می‌گذارم ولی من فقط یک سؤال دارم. آیا در بازی رفت ما که تیم راه‌آهن در دقیقه 93 به ما گل زد آنها خوشحالی نکردند؟ آیا اگر تیم راه‌آهن تحت فشار است من از برد تیمم نباید خوشحال باشم؟ بعد از اینکه داور سوت پایان بازی را زد دستم را به سمت آسمان بردم و خدا را شکر کردم آنهم رو به نیمکت خودمان. آیا این کار اشکال دارد؟ مدافع وسط راه‌آهن بعد از این حرکت به من گفت اینها را نگاه انگار به جام جهانی رفته‌اند من هم گفتم آره چون و از برد تیمم هم خوشحال بودم. همانطور که آنها بعد از بازی رفت بعد از زدن گل دقیقه 93 حق داشتند که خوشحالی کنند. حالا اگر به برخی از آقایان برخورده این دیگر مشکل من نیست.