یادداشت روز | بحران موازی باشگاه و تیمی که حقیر شده/ پرسپولیس در اعماق ناامیدی و بی‌برنامگی

«پرسپولیس»؛ این واژه این روزها مترادف است با سرگیجه و سردرد. باید آن بنای تاریخی نزدیک شیراز و آن تیم رویایی دهه 50، 60 و 70 را فراموش کنید. باید عادت کنید به سرگیجه‌هایی که بعضا آنقدر شدت می‌گیرند که هر فوتبالدوست و هوادار پرسپولیسی را از فوتبال و فوتبالیست و هر آنچه در این ورزش می‌گذرد متنفر می‌کنند.
پرسپولیس این روزها نه تیمی است که بشود به آن افتخار کرد نه آنقدر ته‌مایه‌ای از امید دارد که بتوان درباره آینده‌اش حرف زد و باز هم انتظار کشید. پرسپولیس این روزها یک تیم از هم‌گسیخته است. تیمی که نه دروازه‌بان دارد، نه مدافع، نه هافبک و نه مهاجم. تیمی که جام حذفی را از دست داده و در فاصله یازده امتیازی از صدر جدول لیگ برتر جایی میان تیم‌های متوسط به تعطیلات 50 روزه گام می‌گذارد. نمی‌دانیم چه اتفاقی افتاده اما انگار بعد از برد دربی دنیا برای پرسپولیس و پرسپولیسی تیره و تار شده و خوشی به آن بزرگی مقدمه یک تلخی بی‌پایان است که از بازی با نفت تهران شروع شده و حداقل تا 50 روز دیگر ادامه خواهد داشت.
خوشی و خوشحالی ظاهرا در پرسپولیس دوام ندارد چراکه نه بنای این تیم درست چیده شده و بالا رفته نه اینکه هیچ چیز سر جایش نیست. پرسپولیس تیم کوچکی نیست اما کوچک شده و رسیده به حد تیم‌هایی که وسط جدول بالا و پایین می‌شوند و رسیدن به جمع مدعیان برایشان آرزوست، پرسپولیس کوچک شده و فلاکت‌های این حقارت هر روز پیش روی چشمان‌مان است.
گل خوردن در ثانیه‌ 40، گاف‌های وحشتناک دروازه‌بان‌ها، ناتوانی بازیکنان در همه پست‌ها، بی‌خیالی از شکست‌های پی در پی، 7 باخت در 17 بازی، از دست دادن 29 امتیاز به راحتی هر چه تمام‌تر، دور افتادن از جمع مدعیان، دعوت شدن تنها 2 بازیکن به تیم ملی، تفاضل گل منفی و...
این یک سوی ماجراست و اوضاع وقتی بدتر می‌شود که بدانیم باشگاه پرسپولیس هم به موازات تیم پرسپولیس حقیر و کوچک شده است. مطمئنا وقتی اتفاقات هفته‌ها یا شاید ماه‌های اخیر را کنار هم بچینیم دیگر به کار بردن عبارت «عریض و طویل» برای باشگاه پرسپولیس و تشکیلاتش چندان مصداق نداشته باشد. پس در چنین شرایطی هر اتفاقی که در تیم حقیر شده پرسپولیس بیفتد – ولو خنده‌دار به نظر برسد – کاملا طبیعی است. مثل اینکه در روز بازی کادر پزشکی تیم برای مداوای مصدومان تیم دارو و تجهیزات کافی در اختیار نداشته باشد! واقعا خنده‌دار نیست؟ می‌شود اسم این تشکیلات را باشگاه گذاشت؟ می‌شود از این تشکیلات توقع داشت تیمی سازماندهی شده به زمین بفرستد و هوادارش را از فرط ناامیدی به سمت امید بکشاند؟
باشگاه پرسپولیس حقیر شده؛ آنقدر حقیر که وقتی یک هفته مدیرعامل و تنها اسپانسرش پشت میله‌های زندان گرفتار شده هیچ عزمی برای تغییر این شرایط از سوی هیچ کس دیده نمی‌شود. بدتر از آن وقتی است که می‌بینیم بدون مدیرعامل هیچ کاری حتی به اندازه یک اپسیلون پیش نمی‌رود و سکون آزاردهنده در شرایطی که باید تغییر ایجاد شود، هوادار ناامید را از دوست داشتن پرسپولیس پشیمان می‌کند. مدیرعامل پرسپولیس حدود یک هفته در بازداشت به سر می‌برد و تمام برنامه‌های باشگاه متوقف شده است. هیچ کس نمی‌داند آینده این تیم چه خواهد شد و برنامه‌هایی که برای تغییر شرایط مطرح می‌شد در مرحله حرف و روی کاغذ
باقی مانده است.حمید درخشان بازیکن می‌خواهد و قصد برپایی اردو دارد اما نه پولی برای جذب بازیکن موجود است نه مدیری وجود دارد که برنامه اردو را تدارک ببیند. هیات مدیره ابتدا از درخشان برنامه و لیست می‌خواهد اما مطابق پیش‌بینی وقتی سیاسی و پول در کار نباشد هیات مدیره کاری از پیش نخواهد برد. خبر توافق با اسپانسر تکذیب می‌شود، عضو هیات مدیره باشگاه باید به دادسرا برود تا پاسخگوی اتفاقات مادرید باشد، از بقیه اعضای هیات مدیره خبری نیست و هیچ کدام از آقایان مدیر تزی برای درآمدزایی و تزریق پول به باشگاه در غیاب مدیرعامل ارائه نمی‌دهند. در واقع اصلا جلوی چشم نیستند و پیدایشان نیست که بخواهند حرفی بزنند و تزی ارائه کنند. آنها فقط اسمی در هیات مدیره دارند و هر چند وقت یک بار در جلسات شرکت می‌کنند؛ یا حتی شرکت نمی‌کنند!
پرسپولیس دست یاری به سوی استانداری دراز می‌کند تا بلکه آبروی یک تیم تهرانی در آسیا نرود. لیگ قهرمانان آسیا قرعه‌کشی می‌شود و پرسپولیس در یکی از دشوارترین گروه‌ها قرار می‌گیرد اما باشگاه پرسپولیس حتی برای حضور قدرتمندانه‌تر و حتی آبرومندانه‌تر در 13 هفته باقیمانده از لیگ برتر برنامه ندارد چه رسد به لیگ قهرمانان آسیا!
در این شرایط عضو هیات مدیره (کلانی) خبر از استعفای احتمالی‌اش در صورت برقرار ماندن این شرایط می‌دهد  و از وزارت ورزش درخواست دخالت مستقیم و ساماندهی به شرایط فعلی دارد تا عمق فاجعه به وضوح جلوی چشم هوادار پرسپولیس بیاید.
گفته می‌شود امروز مدیرعامل باشگاه از بازداشت خلاص می‌شود و امور باشگاه به شکل معمول و روتین‌اش پیگیری خواهد شد تا وضعیت نرمال در پرسپولیس برقرار شود اما این می‌تواند آغاز یک بحران دوباره باشد. تصور بکنید سیاسی به محض آزادی درصدد تغییر در راس کادر فنی برآید (که اصلا هم بعید نیست) در چنین شرایطی حتی اگر پول باشد، بازیکن خارجی و داخلی جذب شوند و برنامه اردوها و تدارکات تیم در تعطیلات 50 روزه درست و کامل اجرایی شود، چه کسی گارانتی خواهد داد که این تیم حقیر شده به پشتوانه باشگاهی که همه ارکانش لنگ می‌زند و تکلیفش مشخص نیست در ادامه فصل لیگ خودمان و لیگ دشوارتر قاره‌ای از حیثیت و آبروی خودش (در آن سه دهه پرافتخر) دفاع خواهد کرد؟

ایران ورزشی / محمد قراگزلو