یادداشت روز | وقتی سئول خیابان اصلی شهر می‌شود... / از منویات وزارت تا شفاهیات پروین

این روزها، خبر می‌رسد از یک بزرگراه نشسته در شمال شهر تهران که حالا کمی پرترددتر از قبل شده است. چهره‌ای نسبتا آشنا تک نفره یا گاهی هم با همراه، سوار بر خودروی شخصی، مسافر خیابان سئول می‌شود. سری به ساختمان شکیل یکی از وزارتخانه‌ها می‌زند و با چهره‌ای خندان برمی‌گردد. این روزها، مسیر اصلی فوتبال انگار از امتداد سئول و یادگار امام می‌گذرد!‌
طی هفته‌هایی که سیاسی به زندان افتاد و اوضاع پرسپولیس از مرز بحران هم عبور کرد، «علی پروین» مبدل به میهمان درجه اول وزارت ورزش و جوانان شد. واکنش‌های سریع او طی یک هفته در قبال فدراسیون، کارلوس کروش و بعد خود باشگاه پرسپولیس تلقی وارونه‌ای را ساخت که گویی وزارت از پروین درخواستی برای فشار آوردن شفاهی به فدراسیون و مجموعه‌هایش را داشته. واکنش سریع علی کریمی به اظهارات علی پروین و تیتری که روی جلد یکی از رسانه‌ها نشست همین تصور را بیشتر زنده می‌کرد و البته کسی به این بخش داستان فکر نکرد که اگر وزارت ورزش (در کنار تمام زوایا و دگراندیشی‌هایی که با فدراسیون و کارلوس کروش دارد) عزمی برای موضع گیری مقابل شخص یا مجموعه‌‌ای را داشت، از سخنگوها یا معاونان خود استفاده نمی‌کرد؟ وزارت ورزش چه نیازی به پیش انداختن یکی مثل علی پروین برای پیشبرد اهداف خود داشت؟ پروین چقدر در سخنوری و نفوذ کلام (با همان ادبیاتی که از او سراغ داریم) استادتر از خود اعضای وزارت ورزش است؟ دایره لغات و کلمات علی پروین چقدر وسیع‌تر از خود مدیران وزارت و البته اطلاعات کنونی او در تناسب با همان مردان وزارت چه اندازه گسترده‌تر است؟! علی پروین چرا باید گزینه وزارت برای حمله به فدراسیون، کروش یا باشگاه پرسپولیس شود؟!‌
مدل تازه رفتار دوستانه‌ای که علی پروین برای تقرب جستن به وزارت ورزش و رسیدن به همان هدفی که در یک قدمی‌اش هم قرار گرفته اتخاذ کرده بیشتر از آنکه دوستانه باشد، خصمانه است. پروین بار دیگر مانند تمام روزهایی که تلاش کرد از درهای پشتی و از دوستی‌های غیرمرسوم به هاشمی طبا، به مهرعلیزاده، به علی آبادی و سعیدلو و عباسی نزدیک شود، سعی دارد از این وزارت ورزش و جوانان هم پلی برای بازگشت به پرسپولیس بسازد. این بار البته با هدف خرید سهام باشگاه پرسپولیس و تقسیم کردن قدرت وارد شده است. علی پروین برای «خود» نشان دادن خویش به مدیران وزارت ورزش و جوانان، در شفاهیاتش مواضعی را به شکل خودجوش اتخاذ کرده که تصور می‌کند مواضع وزارت ورزش است؛ مقابله با فدراسیون، مخالفت با حضور کروش و البته نقدهای مکرر از مدیران پیشین باشگاه پرسپولیس که البته خود زمانی یاور همان مدیران بود!
در مورد سیاست‌های تازه پروین که حتی وزارت را به نحوی در موضع ضعف هم قرار می‌دهد می‌توان به یک اظهارنظر خاک گرفته از پروین در ساختمان توانیر اشاره کرد. جایی که او بعد از یک سال ارتباط تنگاتنگ و دوستانه با «مهرعلیزاده» و پس از منصوب شدن «میرزایی» به‌عنوان سرپرست موقت از سوی رییس وقت تربیت بدنی، مقابل همان سازمان و رییس وقتش ایستاد و البته چنین گفت: «من برای باشگاه جان بکنم که پزش را مهرعلیزاده بدهد؟ » و البته می‌توان در همان مصاحبه با همان روزنامه (صبح ورزش) این ادعای پروین را به یاد آورد که گفته بود: «عمر این مدیر هم تمام‌شدنی است اما پروین می‌ماند!» آیا امروز هم که علی پروین (یا از دید خودش پروینی که تمام شدنی نیست) با همین سیاست‌ها وارد وزارت شده تا با دستاویزی همچون «تعاونی پیشکسوتان پرسپولیس» به سهام باشگاه برسد، اگر امروز قدرت خرید سهام باشگاه در همین تعاونی پیشکسوتان (که البته وجودش الزامی هم بوده) میان کلانی و دادکان و بهزادی و خوردبین و محرمی و عابدزاده تقسیم شود و دست او از خرید سهام کوتاه بماند باز هم همین دیدگاه‌ها را در مورد کارلوس کروش یا فدراسیون یا مدیران اسبق پرسپولیس خواهد داشت؟!
سهام پرسپولیس را چه کسی بخرد بهتر از علی پروین؟ اما برای رسیدن به چنین هدفی، چنین راهی، بیراه است. هم برای خود سلطانی که دنبال میز سلطنتش می‌گردد و هم برای وزارتی که فاصله شگرفی هست میان منویاتش با شفاهیات پروین!

ایران ورزشی / پیام یونسی پور