یادداشت اردشیر لارودی | تیم مایلی‌کهن نسل طلایی فوتبال بود / تیم 96 ا مروز غوغا می‌کرد

آن تیمی که به خوبی نمایندگی می‌کرد فوتبال ما و آدم‌های شاخص فوتبال را، همه مربوط به بعد از انقلاب بود. آدم‌های بزرگ شده و بار آمده که حتی یک نفرشان هم مربوط به قبل از سال 57 نبود. آن تیم یک سرمربی داشت که نماینده مربیان جوان بود، محمد مایلی‌کهن سال 96 و در جام ملت‌ها تیم بسیار خوبی داشتیم تیمی که احمدرضا عابدزاده، نیما نکیسا، داریوش یزدانی، مهرداد میناوند، علی منصوریان، حمید استیلی، علی دایی، کریم باقری، افشین پیروانی، محمد خاکپور، خداداد عزیزی و... را داشت که همه جزو کسانی بودند که در دایره نسل آفتاب و مردان طلایی قرار گرفتند و بزرگانی شدند که تکرارشان غیرممکن است. به طوری که وقتی یادشان می‌کنیم، یاد بازیکنان ماقبل آنها نمی‌افتیم.
در آن تیم مجتبی محرمی بازی می‌کرد که چیزی به عنوان حسرت را به دل نگذاشت یا عابدزاده‌ها، دایی‌ها، عزیزی‌ها، باقری‌ها و... همه خوب بودند و اگر مراقبت‌های امروزی که کروش مدعی است و حقوق چند میلیاردی را در سال می‌گیرد از آن بازیکنان هم می‌شد به خیلی جاها می‌رسیدند.
ما در جام ملت‌های 96، عربستان و کره جنوبی را به آن شکل شکست دادیم. اینها اتفاقاتی نیستند که هر 7، 8 و 10 سال تکرار شوند. شاید دیگر هیچ وقت رخ ندهند و تیمی نتواند به کره جنوبی شش گل بزند. همانطور که تا امروز و پس از گذشت 28 سال هیچ تیمی شش گل به کره نزده است.
آن تیم فریاد قابلیت‌های فوتبال ایران بود که از زیر هجمه‌های شدید خارج شده و خودش را نشان می‌داد و البته با نوعی انکار هم مواجه می‌شد. ما قدر آن تیم و قدر عواملش را ندانستیم. محمد مایلی‌کهن را نمی‌پسندیم. مایلی یک نوع خاصی فوتبالی فکر می‌کرد و باعث می‌شد قابلیت‌های فنی‌اش نادیده گرفته شود. نادیده گرفته شود عرضه و شایستگی‌هایش.
یک نسلی از مربی پیدا شد که او سردمدارشان بود و خودشان و شایستگی‌هایشان را در عرصه فوتبال نشان دادند. ما که مدعی هستیم باید آدم‌های فوتبالی در فوتبال باشند به آن تیم فوتبالی فکر نکردیم. سلیقه‌ها، دلخوری‌ها و دلخوشی‌ها را دخالت می‌دادیم. تیمی که باید بهترین تیم برای 50، 60 سال اخیر می‌شد به هیچ وجه به حقوق واقعی‌اش نرسید.
تک تک بچه‌های آن تیم بزرگ شدند و شدند مربیان خوبی مثل منصوریان، خداداد، دایی و... در سال 96 تیم بسیار خوبی داشتیم که همه چیز داشت. هم فردیت کامل (از مربی تا بازیکن) هم شخصیت اجتماعی و تیمی و مهم‌تر از همه اینکه در هر دو زمینه قابلیت‌ رشد داشت و ما نتوانستیم آنها را رشد دهیم. آن تیم نیاز به مراقبت داشت و باید در میادین مختلف حضور پیدا می‌کرد.  آن تیم اگر امسال تکرار شود نه در آسیا که در جام جهانی غوغایی راه می‌اندازد. همانطور که با یکسری بازیکن معمولی در جام جهانی برزیل مقابل آرژانتین و نیجریه فوتبال خوبی را ارائه دادند. حالا تصور کنید بازیکنان سال 96 یعنی خداداد، عابدزاده، دایی، استیلی، منصوریان، خاکپور و... در جام برزیل بودند چه اتفاقی می‌افتاد؟
در مجموع یکی از بهترین تیم‌های 50 سال اخیر فوتبال ما همان تیمی بود که کارهای بزرگ کم نکرد. عربستان با وینگادا سه گل از ما خورد و بعد ببینید در کجاها مربیگری کرد اما محمد مایلی‌کهن سه تا به وینگادا می‌زند و این همه با او نامهربانی می‌شود یا اینکه حداقل 80 درصد این بی‌مهری‌ها به فوتبال مربوط نمی‌شود. به چشم پاک، به دست پاک و رک بودنش مربوط می‌شود. آن موقع بازیکن برای رسیدن به تیم ملی بر اساس شایستگی‌اش دعوت می‌شد و مایلی‌کهن توجهی به چیزی غیر از این نداشت. مایلی‌کهن، یک بازیکن‌شناس قابل بود و هر کسی را انتخاب می‌کرد هم خوش‌اخلاق، هم خوش‌تکنیک و هم در آینده سرمربی خوبی شد. مثل یحیی گل‌محمدی، خاکپور، دایی، منصوریان و...
فوتبال ما بازیکنانی مثل مجتبی محرمی داشت که در جام صلح و دوستی در سال 68 در کویت، سه مربی برزیلی و یک یوگسلاو به اردوی تیم ملی می‌آیند و مدعی می‌شوند که با کمترین قیمت حاضر به قبول مربیگری در تیم ملی هستند و وقتی به آنها گفته می‌شود که چطور حاضر می‌شوند از دلارهای کشورهای عربی و دستمزد بالا بگذرند، می‌گویند: «ما به دنبال اهداف بزرگی هستیم که برای رسیدن به آنها نیاز داریم در تیممان بازیکنی مثل شماره 8 شما (مجتبی محرمی) باشد که همین الان (سال 68) از جونینیوی برزیلی بهتر است. بله، محرمی چنین فوتبالیستی بود. یا اشاره کنم به صحبت فرانکو باره‌سی، کاپیتان تیم ملی ایتالیا که به افتخارات زیادی در جهان فوتبال رسیده است. او بعد از بازی پیشکسوتان میلان و پرسپولیس درباره ناصر محمدخانی می‌گوید: «فوتبال او را پسندیدم چون متفاوت با بقیه بازی می‌کند.» این حرف فوتبالی را فوتبالیستی مثل فرانکو باره‌سی می‌زند.

ایران ورزشی / اردشیر لارودی