نگاه روز | کروش و بهانه‌های کلیشه‌ای همیشگی

دوباره همان حرف‌های تکراری، دوباره همان بهانه‌ها و دوباره همان جملات هشداردهنده که البته با هنر لفاظی پروفسور و البته همراهی رسانه‌های معتمدش با ظرافت کنار هم چیده می‌شوند تا یک موج خبری بلند را درست کنند. حرف همان حرف قدیمی و کلیشه‌ای است. حرفی که سرمربی پرتغالی در طول مدت 4 سال و اندی حضورش در ایران بارها و بارها آن را تکرار کرده. همان جملات آشنا که در آستانه یک تورنمنت با یک تردستی دوباره کنار هم چیده می‌شوند تا احساسات فوتبالدوستان را دوباره قلقلک دهند. بحث شیرین پول این بار در آستانه جام ملت‌ها دوباره رسانه‌ای می‌شود: «پول کی می‌رسد؟ » جمله‌ای که کروش همیشه و همه جا در این 4 سال آن را مطرح کرده و می‌کوشد تا نتایج ایران را در جام ملت‌ها با آن پیوند بزند. یک نوع گروکشی عجیب که در شرایط فعلی به هیچ وجه منصفانه به نظر نمی‌رسد. کروش اعتقاد دارد با این وضعیت، در جام ملت‌ها بازنده هستیم. یک تهدید زیرپوستی تا بتواند افکار عمومی را همراه خود کند در حالی‌که این بهانه‌های کلیشه‌ای مدتهاست نخ نما شده. کروش با پیش کشیدن جام ملت‌ها و نتایج ایران در این رقابت‌ها سعی می‌کند تا مجموعه فوتبال ایران را زیر فشار یکسویه‌ای قرار دهد تا بتواند به هدف خود برسد. او حتی برای رسیدن به این هدف در لفافه و به کمک رسانه‌های همسویش از استعفا صحبت می‌کند. تهدیدی نرم که البته هیچ‌کس حتی خودش نیز آن را باور ندارد!
بهانه‌هایی که چند ماه پیش از آنها هیچ خبری نبود. روزهایی که سرمربی پرتغالی در حال چانه زنی برای عقد قرارداد بلندمدتش با فدراسیون فوتبال بود و در مصاحبه‌های سریالی‌اش از اهداف و آرزوهای شیرین و رویایی می‌گفت که در استرالیا انتظار فوتبال ایران را می‌کشد. کروش بعد از 5/3 سال همکاری با فدراسیون فوتبال ایران به خوبی از شرایط طرف قرارداد یعنی فدراسیون فوتبال و البته شرایط فوتبال ایران و مشکلات ریز و درشت و کهنه‌اش باخبر بود و با علم به همه این مشکلات وعده از برنامه‌های طلایی و روزهای شیرینی داد که در انتظار فوتبال ایران است اما حالا که مرکب استاد از پل گذشته دوباره ساز ناکوک می‌زند، مصاحبه می‌کند، از ناامیدی و ناکامی حرف می‌زند و البته در لفافه تهدید می‌کند. رفتاری که با آن وعده‌ها و در باغ سبز نشان دادن‌ها در تضاد است.
کارلوس کروش به جای جوسازی روزهای اخیرش بهتر است اندکی به فوتبال و تیم ملی بیندیشد و به روزهایی فکر کند که در چشم بر هم زدنی از راه خواهند رسید. او که افسار فوتبال ایران را تمام و کمال در اختیار دارد و هر‌سازی که زده، فوتبال ایران با آن رقصیده، باید دست از بهانه‌های کلیشه‌ای بردارد و به متن بپردازد. او آنقدر توانمند، زیرک و البته با هوش هست که از دل این تیم ملی با همه مشکلات ریز و درشت، یک مدعی بسازد که به رغم تاکتیک‌های محصورکننده و زجرآور استاد، در استرالیا حتی تا فینال پیشروی کند. این یک ادعای بزرگ نیست. این فوتبال و این تیم این پتانسیل را دارد. به شرط اینکه کروش دست از بهانه جویی، خواست اندیشی و تمامیت خواهی بردارد و به تیم ملی و البته اعتبار و آبروی خودش فکر کند. همان واژه‌هایی که استاد آنها را در گرو رسیدن پول می‌داند!

ایران ورزشی / آیسان سعیدی