مصاحبه روز | مهدی پاشازاده: منصوریان و گل‌محمدی را می‌بینید؟/ سیستم تیم باید با تماشاگر حرف بزند نه بازیکن

به گزارش متافوتبال، مهدی پاشازاده تغییر نسل مربیگری در فوتبال ایران را لازمه ایجاد شور و نشاطی دوباره می‌داند. پاشازاده که خود نیز در دسته همین مربیان جوان و نوپا است با یادآوری نام مربیان جوانی که اکنون فوتبال ایران را تحت‌الشعاع موفقیت‌های خود قرار داده‌اند مدیران تیم‌های فوتبال را دعوت می‌کندو پاشازاده در گفت‌و گو با ایران ورزشی  به تغییرات بنیادین در شیوه انتخاب مربیان اشاره می‌کن:
 
استقلال بعد از برتری مقابل راه‌آهن به رتبه سوم صعود کرد اما به سبب برد دیگر مدعیان دوباره روی پله پنجم افتاد. این نوسان تا چه زمان ادامه خواهد داشت؟
 هنوز سرنوشت دست استقلال است و چیزی تغییر نکرده. شما نگاه کنید به جدول دیگر لیگ‌ها ببینید چند تیم مدام آن بالا جابه‌جا می‌شوند. حساسیت زیاد است و تیم‌ها نمی‌خواهند امتیاز از دست بدهند. نیم‌فصل دوم هم که مثل ماراتن می‌ماند. هر کسی برنده این رقابت باشد قهرمان است. استقلال هم شانس دارد، درست مانند تیم‌هایی که الان در صدر جدول هستند.
فاصله امتیازی استقلال با تیم‌های بالای سرش زیاد نیست اما تصور کنید همین هفته اگر به همنام خوزستانی ببازد از رقبا عقب می‌افتد. اوضاع چندان امیدوارکننده به نظر نمی‌رسد.
 من یک سوال از شما دارم. اگر استقلال این هفته استقلال خوزستان را ببرد با قطعیت می‌توانید بگویید قهرمان می‌شود؟ قطعا نه. به همین اندازه که استقلال پس از پیروزی ممکن است دوباره شانس قهرمانی را از دست بدهد، چنانچه به استقلال خوزستان ببازد باز هم شانس‌هایش را از دست نداده. البته در صورت پیروزی این شانس تقویت می‌شود و استقلال با آرامش می‌تواند در بازی‌های آینده مقابل رقبا قرار بگیرد.
فشردگی بالای جدول اما لیگ را بسیار جذاب کرده و از نمای کلی به فوتبال ایران اعتبار بخشیده است.
 تحلیل‌ها متفاوت است. برخی می‌گویند به لحاظ فنی افت کرده‌ایم و برخی هم این فشردگی را حاصل تقسیم قدرت می‌دانند. تا لیگ تمام نشود نمی‌توان تحلیل درستی از شرایط موجود در فوتبال ایران داشت اما به واقع لیگ جذاب شده است.
نقص‌های استقلال در نیم فصل دوم باید برطرف شود تا در میان مدعیان قهرمانی باقی بماند. یکی از مصائب استقلال داشتن مدافعانی است که از نظر نوع بازی به یکدیگر خیلی شبیه‌اند. مشخصا باید از عمران‌زاده و صادقی و مگویان یاد کرد. این بازیکنان به لحاظ فنی تفاوت آنچنانی با هم ندارند و عمده اشکال‌شان نداشتن توانایی بازیسازی است.
 قبول دارم که این مدافعان به هم شبیه‌اند. خودم را مثال بزنم. من هم در تیم‌هایم گاهی با این شرایط مواجه می‌شوم و بازیکنانی را در اختیار خودم می‌بینم که از نظر فنی به هم شبیه‌اند. این دلیل نمی‌شود که آنها در بازیسازی ناموفق باشند. به اعتقاد من یک مربی خودش باید بازیکن را در سیستم جا بیندازد و از او بازیسازی بخواهد. بازیکن که نباید حرف بزند، این سیستم است که حرف می‌زند. اگر شرح وظایف به درستی تعریف شود همین بازیکنانی که به اعتقاد شما از نظر فنی به هم شبیه‌اند می‌توانند در بازیسازی موفق باشند.
با این تحلیل موافقید که مربیان استقلال در تعیین شرح وظایف دچار اشکال شده‌اند؟
 نمی‌گویم و دخالتی هم در کارشان نمی‌کنم.
در پست دفاع میانی کمبود بازیکن هم به وضوح احساس می‌شد. سوال این است که چرا استقلال با 3 مدافع مرکزی وارد فصل چهاردهم شد و از جذب یک بازیکن دیگر در این پست غافل بود.
 قدری خوشبینانه به این بازیکنان نگاه شد در حالی که جام جهانی نیروی زیادی از آنها گرفته بود. برای مثال همین صادقی که در پست دفاع میانی بازی می‌کند وقتی از جام جهانی برگشت به دلیل پشت سر گذاشتن بازی‌های فشرده و تمرینات دشوار بدنسازی آن بازیکن صددرصدی نبود. می‌شد با جذب بازیکن این نقیصه را برطرف کرد. متاسفانه روی این بازیکنان بیش از توانایی‌شان حساب شد. در دیگر پست‌ها هم چنین وضعیتی را شاهد بودیم.
در جذب دروازه‌بان چطور؟ آیا امیر قلعه‌نویی انتخاب مطلوبی داشت؟
 چندان اعتقاد ندارم که یک تیم باید دروازه‌بانی داشته باشد که همه موقعیت‌های حریف را مهار کند. پس مدافعان چکاره‌اند؟ وظیفه آنها چه می‌شود؟ جذب دروازه‌بان خیلی متفاوت فقط کمی از فشار کم می‌کند و یک تیم برای موفقیت باید بلد باشد به درستی دفاع تیمی را انجام دهد.
در عین حال استقلال به دنبال جذب عنایتی است و می‌خواهد دوباره خط حمله‌اش را تقویت کند.
 این هم نوعی تفکر است. عنایتی قطعا برای درازمدت مدنظر نیست اما برای نیم‌فصل جواب می‌دهد. باید ببینیم کادر فنی استقلال چه تفکری را دنبال می‌کند اما به طور کلی باید همه ضعف‌ها دیده شود.
در روزهایی به سر می‌بریم که مربیان جوان و نوپا با نتایج خوب‌شان لیگ را تحت‌الشعاع قرار داده‌اند. نمونه‌اش تیم‌هایی که با مربیگری علیرضا منصوریان و یحیی گل‌محمدی راهی فینال جام حذفی شدند. در لیگ هم همین وضعیت را شاهدیم. صدر جدول در اختیار منصوریان و خطیبی است. موج نویی در فوتبال ایران آغاز شده است.
 یکی از اتفاق‌های خوبی است که در فوتبال ایران رخ داده و من امیدوارم مدیران به خوبی این موفقیت را رصد کنند؛ مدیرانی که روی یک دایره از مربیان که نام‌های‌شان دیگر تکراری شده می‌چرخند و جرات میدان دادن به جوان‌ها را ندارند. الان در لیگ این وضعیت را مشاهده می‌کنیم. فلان مربی که من دوست ندارم اسمش را بیاورم 7، 8 سال است در لیگ یک تیم دارد و هیچ موفقیتی به دست نیاورده است. چرا مدیران به چنین مربیانی اعتماد می‌کنند؟ پشت پرده کار دادن به آنها چیست؟ نوع نگاه به فوتبال باید تغییرکند.
لزوم این تغییرات از کدام نقطه نشات می‌گیرد؟
 از این منظر که مربیان جوان‌تر می‌توانند با انگیزه و جاه‌طلبی خود شور و نشاط بیشتری را وارد فوتبال کنند. آنها می‌توانند حیات دوباره فوتبال را تضمین کنند. خودم را مثال بزنم. الان جاه‌طلبی دارم و به دنبال کسب موفقیت هستم اما 20 سال دیگر این ویژگی‌ها در من یافت نمی‌شود مگر اینکه استثنا باشم. باید نگاه‌ها را عوض کنند و اجازه دهند مربیان جوان و نوپا در تیم‌های بزرگ مربیگری کنند. نمی‌شود که مدام با دنده 2 حرکت کرد. باید تغییراتی ایجاد شود.