یادداشت روز | سهم بزرگ بازیکنان در رسیدن به این موقعیت خطرناک/ پرسپولیس لب دره نا امیدی!

پرسپولیس باخت و از جام حذفی کنار رفت تا شرایط برای این تیم و هوادارانش سخت و سخت‌تر شود. حالا پرسپولیس که تیم رده هشتمی در لیگ برتر است تقریبا هیچ امیدی به قهرمانی در لیگ برتر ندارد و جام حذفی را هم از دست داده است. حالا این تیم شکست خورده و ناامید تنها یک مسابقه دیگر پیش‌رو دارد و عجیب اینکه برای بسیاری از هواداران و حتی بازیکنان پرسپولیس هم مهم نیست چه اتفاقاتی در بازی پنج‌شنبه مقابل فولاد رخ خواهد داد.

درخشان کم نورتر از همیشـــــه

حمید درخشان بعد از برد دربی به شدت مغرور شده بود و تصور می‌کرد برد دربی حداقل تا آخر فصل جایگاهش در راس کادر فنی پرسپولیس را بیمه خواهد کرد اما باخت در دو بازی گذشته که اهمیت فو‌ق‌العاده‌ای برای پرسپولیس داشت بار دیگر سیاسی را به فکر تغییرات فرو برده است. سیاسی بلافاصله بعد از باخت به ذوب‌آهن به گزینه‌های جانشینی درخشان فکر کرده و در پی تغییرات دوباره است. شکست مقابل فولاد می‌تواند روند تصمیم‌گیری او را تسریع کند و حتی در برهوت گزینه‌های سرمربیگری، بعید نیست او با تصمیمی خلق‌الساعه تیم پرسپولیس را در ابتدای تعطیلات 52 روزه با چالش تازه‌ای مواجه کند. در چنین شرایطی حمید درخشان که حالا کم نورتر از همیشه به نظر می‌رسد باید در این دو سه روزه تیمش را جمع و جور کرده و مهیای شکست فولاد کند تا همچنان در راس کار بماند و به ساختن و تجهیز تیم در تعطیلات امیدوار باشد. اما سوال بزرگ اینجاست که او با این تیم شکست خورده قادر به انجام این کار هست یا نه؟

باخت به ذوب‌آهن یک اتفاق کاملا طبیعی

بازی با ذوب‌آهن آخرین صحنه از محل امیدواری پرسپولیسی‌ها به این تیم بود. حتی باخت تلخ به نفت هم نمی‌توانست در این دلبستگی و امیدواری تأثیر منفی بگذارد و با وجود اینکه روز قبل از بازی اعلام شد مسابقه پرسپولیس – ذوب‌آهن با حضور تماشاگران برگزار می‌شود بیش از 20 هزار نفر به ورزشگاه رفتند تا به کسب جام حذفی دلخوش بمانند که نشد.
پرسپولیس به ذوب‌آهن باخت چرا که بعد از گل محمد نوری تیم درخشان عقب کشید و افتاد تا ذوب سوار بر بازی شود. 10 نفره شدن سرخ‌ها تیر خلاص بر پیکر این تیم بود و گل خوردن حتی در ثانیه‌های پایانی اتفاقی طبیعی به نظر می‌رسد.
پرسپولیس بعد از 10 نفره شدن دیگر عنصر دونده‌ای در زمین حریف نداشت. هادی نوروزی از زمین بیرون رفته بود، خالقی‌فر خسته به نظر می‌رسید، محمد نوری دیگر نمی‌دوید و مهدی طارمی هم با مصدومیتی که سراغش آمد از بازی خارج شد. در چنین شرایطی طبیعی بود که پرسپولیس گل بخورد و بازی را در خانه و مقابل چشم تماشاگرانش ببازد.
جالب اینجاست که بازیکنان پرسپولیس خوشحالند که با همان گل دقیقه 92 حذف شدند وگرنه شاید اگر بازی به وقت‌های اضافه کشیده می‌شد اتفاقات بدتری می‌افتاد و ذوب‌آهن که سوار بر بازی شده بود به گل‌های بیشتری دست می‌یافت. از طرفی برخی پرسپولیسی‌ها هم معتقدند کاش محمد نوری آن گل را به ثمر نمی‌رساند چراکه بعد از آن گل تیم به فکر پیروزی افتاد و همین تفکر باعث کم کاری برخی بازیکنان و در نهایت گل خوردن و شکست شد.

لشکر شکست خورده، بی‌انگیزه و ناامید

پرسپولیس عصر پنج‌شنبه در ورزشگاه خالی از تماشاگر باید به مصاف فولادی برود که بعد از شکست تراکتور سازی دوباره جان گرفته و به قهرمانی امیدوار شده است. در نقطه مقابل اما پرسپولیس برای این مبارزه جان ندارد و کاملا از هم گسیخته و ناامید به نظر می‌رسد. این آخرین مسابقه قبل از تعطیلی 52 روزه لیگ برتر است و به غیر از 2-3 ملی‌پوشی که به حضور در اردوی ملی و رفتن به استرالیا دلخوشند بقیه فقط می‌خواهند این مسابقه تمام شود تا یک هفته از فضای فوتبال دور شده و فارغ از تمام مشکلات ریز و درشت پرسپولیس در گوشه‌ای دنج، احتمالا در خانه پدری در شهر خودشان استراحت کنند. در چنین شرایطی هیچ کس به برد فولاد فکر نمی‌کند یا حداقل فکر پیروزی را به ذهن راه نمی‌دهد. از یک طرف امید و انگیزه‌ای برای ادامه لیگ نمانده و از سوی دیگر با 6-5 بازیکن محروم و مصدوم مشکلات فنی شرایط را وخیم‌ نشان می‌دهد.
برای بسیاری از پرسپولسی‌ها بازی با فولاد تنها یک 90 دقیقه دیگر است که باید سپری شود و شکست در این مسابقه هم کک کسی را نمی‌گزاند، همانطور که دو باخت اخیر خیلی‌هایشان را زیاد دلشکسته و مغموم نکرد! در چنین شرایطی فقدان یک لیدر که بتواند تیم را جمع و جور کرده و با تشریح شرایط فعلی و موقعیت تیم پرسپولیس، بازیکنان را برای این بازی به شرایط نرمال برگرداند به شدت نگران‌کننده است. پرسپولیس بزرگتر ندارد یا اگر هم دارد بزرگترهایش در شرایط موجود حل شده‌اند و قادر به ایجاد تکان و جنبشی در بین همبازیان جوان‌تر خود نیستند. در چنین شرایطی چگونه می‌توان از پرسپولیس توقع برد آن هم مقابل فولاد را داشت؟

اینجا همـــــه به خودشان فکر می‌کنند

مشکل بزرگ پرسپولیس نه اشتباه احمد نوراللهی در دادن خطا به حریف پشت هجده قدم و نه اشتباه نورمحمدی در یارگیری با سانتوس است. اصلا مشکل پرسپولیس فنی نست. مشکل حمید درخشان هم نیست.
مشکل را باید در بین بازیکنان پیدا کرد.
بازیکنانی که به اندازه لازم برای پرسپولیس دل نمی‌سوزانند. شاید اگر در بین بازیکنان پرسپولیس ورود کنید بدانید که 90 درصدشان به اهمیت بازی با نفت و ذوب‌آهن واقف نبودند. پرسپولیس اگر نفت و ذوب‌آهن را می‌برد حالا به دو جام چشم داشت اما با شکست در این دو مسابقه چشم از هر دو جام برداشته و قرار است در 14 بازی آینده در اوج ناامیدی به رتبه‌ای بهتر از هشتمی و هفتمی دست یابد.
مشکل بزرگ پرسپولیس همین تفکر بازیکنان است که به اندازه این تیم بزرگ نیستند. در تیم فعلی پرسپولیس بیشتر افراد منافع فردی را در اولویت قرار داده و فقط به موفقیت شخصی خودشان فکر می‌کنند. برای یکی شاید تنها بستن بازوبند کاپیتانی کافی باشد، برای دیگری همین که بگویند فلانی بازیکن پرسپولیس است کفایت می‌کند.
یکی دیگر فقط می‌خواهد پولش را بگیرد و نتایج تیم اهمیت چندانی برایش ندارد. یکی دیگر دنبال بهتر کردن آمار خودش در این تیم است و هیچ وقت به این فکر نکرده که شاید اگر 2 کیلومتر بیشتر در زمین بدود می‌تواند برای تیمش بازیکن موثرتری باشد تا اینکه مدام در حال مصاحبه و کری خواندن برای این و آن باشد. بیشتر بازیکنان پرسپولیس در حالت‌های متفاوت رها شده‌اند و شرایط‌شان طوری نیست که بتوان از آنها توقع بالا کشاندن این تیم را داشت. حتی اگر بحث فنی آنها را کنار بگذاریم و تصور کنیم که همه آنها پتانسیل‌های پنهان و کافی برای درخشش در پرسپولیس را دارند، بی‌بند و باری‌شان آنقدر آزاردهنده است که درصد ناامیدی نسبت به این تیم را بیشتر و بیشتر می‌کند.
حال تصور کنید در تیمی که همه به خودشان فکر می‌کنند و موفقیت تیم در اولویت بعدی قرار دارد یک لیدر پیدا نمی‌شود تا تیم را جمع و جور کند و به سامان برساند. کمبود این لیدر قدرتمند در 20 دقیقه پایانی بازی با ذوب‌آهن مشهود بود و حالا بیم آن می‌رود که در دیدار با فولاد هم اثرات منفی‌اش را نشان دهد.

ایران ورزشی / قراگزلو