گزارش روز | ریوالدو، بازیکنی که در فقر و سوء تغذیه اسطوره شد

ریوالدو ویتور بوربا فریرا که او را ریوالدو صدا می‌زنند، یک بازیکن برزیلی فوتبال است که به عنوان یک هافبک هجومی و مهاجم بازی کرد. ریوالدو در سال‌های 1995-2002 یکی از بهترین و موفق‌ترین هافبک‌های دنیا بود. او همچنین یکی از بازیکنان تیم ملی فوتبال برزیل بود که در سال 2002 قهرمان جهان شد. موفقیت‌های ورزشی او در انتخاب او به عنوان مرد سال فوتبال اروپا و بهترین بازیکن فوتبال جهان در سال 1999 منعکس می‌شود.

ریوالدو نوزدهم آوریل 1972 در پائولیستا برزیل متولد شد. او در فقر شدیدی بزرگ شد و سوء تغذیه او روی ظاهر فیزیکی‌اش از جمله پاهای پرانتزی و فقدان چند دندانش تأثیرگذار بود.

یک دوران موفق به عنوان یک ورزشکار در ابتدا غیرمحتمل بود اما او نتوانست از این راه کنار برود و در سن 16 سالگی در زادگاهش فعالیت حرفه‌ای را شروع کرد.

ریوالدو یکی از بهترین و خلاق‌ترین بازیکنان نسل خودش بود که او را به خاطر ضربات کاشته قوس‌دار، ضربات سر، شوت‌های از راه دور، دریبل‌زنی، پاسکاری و منترل توپ خوبش می‌شناسند. وی به تالار مشاهیر فوتبال برزیل نیز راه یافته است.

رومیلدو، پدر ریوالدو در سال 1989 در یک تصادف کشته شد اما ریوالدو در همان سال توانست اولین قرارداد حرفه‌ای‌اش را امضا کند. وی که از ابتدا یک بازیکن چپ پا بود، با وجود باور مربی‌ به بنیه بسیار ضعیفش، در سن 16 سالگی به باشگاه پائولیستانو پیوست.

ریوالدو در طول دوران حرفه‌ای‌اش برای تیم‌های پائولیستانو پرنامبوکو (1992-1989)، سانتا کروز (2-1991)، موگی میریم (4-1992)، کورینتیانس (4-1993 به صورت قرضی)، پالمیراس سائو پائولو (6-1994)، دپورتیوو لاکرونیا (7-1996)، بارسلونا (2002-1997)، آث میلان (2002-2004)، کروزیرو (2003-2004قرضی)، المپیاکوس (2004-2007)، AEK آتن (2007-2008)،‌ بنیادکار ازبکستان (2008-2010)، موگی میریم (2011-2010)، سائوپائولو (2011 به صورت قرضی)، کابوسکورپ آنگولا (2012)، سائو کاتانو (2013) و موگی میریم (2014) بازی کرده است.

ریوالدو در اولین فصل حضورش در بارسلونا با 19 گل زده در 34 بازی دومین گلزن لالیگا شد و به همراه این تیم دو قهرمانی در لالیگا و یک قهرمانی در کوپا‌دل‌ری را به دست آورد. وی در سال 1999 یک قهرمانی دیگر با بارسلونا به دست آورد و بار دیگر با 24 گل زده دومین گلزن برتر این مسابقات شد. ریوالدو در سومین فصل حضورش در بارسلونا با لوئیس فان‌خال، سرمربی وقت بارسلونا به مشکل برخورد؛ او تأکید می‌کرد که باید به عنوان بازی‌ساز به میدان برود و نه یک بال چپ و با این که با سرمربی تیم در کشمکش بود در لیگ قهرمانان آن سال که بارسلونا به نیمه‌نهایی رسید، 10 گل برای این تیم به ثمر رساند و فان‌خال هم در ژوئن 2000 اخراج شد.

ریوالدو در فصل 01-2000 نیز با 23 گل زده دومین گلزن برتر لالیگا شد. وی در آن فصل 36 گل به ثمر رساند و رکورد گل‌هایش در بارسلونا را به 130 گل رساند.

در ژوئن 2002 فان‌خال به نیمکت بارسلونا بازگشت؛ قرارداد ریوالدو به پایان رسیده بود و بنابراین قراردادی سه ساله با میلان در سری آ ایتالیا امضا کرد. او به همراه میلان در فصل 03-2002 قهرمان کوپا‌ایتالیا و لیگ قهرمانان شد و پس از اینکه میلان را ترک کرد به برزیل بازگشت و مدتی را در تیم کروزیرو در بلوهوریزنته بازی کرد. ریوالدو در سال 2004 در آستانه عقد قرارداد با بولتون واندررز بود اما تیم انگلیسی از عقد این قرارداد پشیمان شد.

وی در فصل 05-2004 در باشگاه المپیاکوس یونان بازی کرد. ریوالدو دوازدهم می 2007 قراردادش را با المپیاکوس فسخ کرد زیرا آنها به او پیشنهاد تمدید قرارداد با کاهش قابل توجهی در رقم قرارداد داده بودند. وی در می 2007 به AEK آتن رفت و در آگوست 2008 به بنیادکار ازبکستان ملحق شد.

ریوالدو در ژانویه 2011 به تیم موگی میریم در لیگ دسته دوم برزیل رفت و رئیس این باشگاه شد. وی از آنجا در همان ماه با قراردادی تا پایان سال به سائو پائولو رفت.

وقتی قرارداد او در ژانویه 2012 با موگی میریم به پایان رسید، ریوالدو با باشگاه کابوسکورپ آنگولا وارد مذاکره شد. ریوالدو پس از آزمایش‌های پزشکی ورزشی در تاریخ سیزدهم ژانویه 2012 قراردادی یک ساله با این باشگاه به امضا رساند.

وی در فصل 2012 سومین گلزن برتر لیگ آنگولا شد و با یازده گل زده در 21 بازی به عنوان برترین بازیکن خارجی لیگ این کشور انتخاب شد. ریوالدو در اوایل نوامبر 2012 اعلام کرد که قراردادش را با کابوسکورپ تمدید نخواهد کرد. به هر حال او ترجیح داد تا مقیم همیشگی آنگولا شود تا به فعالیت‌های اجتماعی‌اش برای کمک به کودکان ادامه دهد. سائو کاتانو، باشگاه لیگ دسته دوم برزیل در ژانویه 2013 اعلام کرد که ریوالدو را تا پایان دسامبر 2013 به خدمت گرفته است. وی در سال 2014 آخرین فصل حضورش در تیم‌های باشگاهی را در موگی میریم گذراند.

وی در سال 1993، اولین مسابقه‌اش را برای تیم ملی فوتبال برزیل انجام داد. او تک گل زردپوشان را در پیروزی یک بر صفر این تیم مقابل مکزیک به ثمر رساند. او برای جام‌جهانی 1994 آمریکا به تیم ملی فوتبال برزیل دعوت نشد اما دو سال بعد در بازی‌های المپیک آمریکا شرکت کرد و به همراه تیمش مدال برنز بازی‌ها را به دست آورد. ریوالدو در شکست تیم مقابل نیجریه در مرحله نیمه‌نهایی قربانی شد و توسط ماریو زاگولی، از تیم ملی کنار گذاشته شد.

به هر حال ریوالدو یک سال بعد به تیم ملی برگشت و به همراه برزیل قهرمان جام کنفدراسیون‌ها 1997 شد. وی همچنین در جام‌جهانی 1998 فرانسه شرکت کرد و سه گل در این بازی‌ها به ثمر رساند؛ از جمله دو گلی که در دیدار مرحله یک‌چهارم نهایی به دانمارک زد. ریوالدو در کوپاآمریکا 1999 یکی از برترین بازیکنان بود. هرچند ریوالدو در خط میانی بازی می‌کرد  اما با پنج گل زده به عنوان آقای گل و بهترین بازیکن مسابقات انتخاب شد. برزیل توانست در این بازی‌ها قهرمان شود.

جام‌جهانی 2002 نقطه درخشان دوران حرفه‌ای ریوالدو بود.

برزیل تمام مسابقات را با پیروزی پشت سر گذاشت و توانست برای پنجمین بار قهرمان جهان شود. ریوالدو یکی از برترین بازیکنان این مسابقات بود.

وی در اولین مسابقه مقابل ترکیه به دلیل تمارض شدیدی که به اخراج بازیکن ترکیه منجر شد، به شدت جریمه شد.

ریوالدو، رونالدو، رونالدینیو و روبرتو کارلوس در بازی‌های بعدی قلب تیم ملی موفق برزیل را تشکیل می‌دادند.

هر چهار بازیکن در تیم منتخب مسابقات جام‌جهانی قرار گرفتند. ریوالدو پنج گل زد و دو پاس گل در دیدار فینال مقابل آلمان نیز ارسال کرد.

ریوالدو آخرین بازی ملی خود را نوزدهم نوامبر 2003 در تساوی سه بر سه مقابل اروگوئه در کوریتیبا تجربه کرد. او 79 دقیقه بازی کرد و سپس جای خود را به لوئیس فابیانو داد. وی آخرین گل ملی‌اش را سه روز قبل از آن در تساوی یک بر یک مقابل پرو به ثمر رسانده بود. ریوالدو 74 بازی ملی و 34 گل ملی به نام خود ثبت کرده است.

اسطوره فوتبال برزیل در مارس 2014 پس از دورانی که بیش از 20 سال طول کشید، رسما کفش‌هایش را آویخت و تصمیم گرفت همچنان ریاست باشگاه موگی میریم را بر عهده داشته باشد تا این باشگاه را مدیریت کند و بتواند از پسرش ریوالدینیو مراقبت کند.

ریوالدو در گفت‌و‌گویی اعلام کرد: کار من به عنوان یک بازیکن به پایان رسیده است. در حالی که امروز اشک در چشمانم جمع شده است، می‌خواهم از خدا و خانواده‌ام به خاطر تمام حمایت‌هایشان در این 24 سال تشکر کنم.