یادداشت روز | علی دایی لطفا مویس نشو!

حسین جوادی | پرسپولیس در یک بازی ملال‌آور مقابل پدیده مشهد به تساوی رسید، تیمی که روی زمین و هوا نمی‌تواند به گل برسد و تنها نقطه اتکا‌یش ضربه پنالتی است. علی دایی این فصل را پرفشار آغاز کرده، او به هیچ وجه تمرکز لازم برای کوچینگ تیم را ندارد و بعد از هر بازی نیز باید منتظر واکنش پیشکسوتانی باشد که حالا تبر را برداشته‌اند و به ریشه کار او می‌زنند. تبری محکم که چنان به ریشه عفونت کرده تیم می‌خورد که حس زوق زوق کردن را دارد، مثل یک دندان پوسیده که هم متورم شده و هم نیمه‌های شب دردش بی‌داد می‌کند، ‌دندان پرسپولیس نیز به عصب رسیده،‌ یک سوراخ کوچک به نام «ضعف‌های تاکتیکی» سبب شده تا خرده‌های هر بازی ضعیف ریشه آن را سست‌تر کند مثل خرده‌های یک لقمه نان که عفونت را در دندان سوراخ بیشتر می‌کند. پیشکسوتان و همه آنهایی که مثل دایی حب ایستادن در کنار خط زمین را دارند، انگشت را روی منطقه متورم شده فشار می‌دهند، ‌آنقدر که صدای دایی بلند می‌شود! از طرف دیگر عده‌ای بعد از هر بازی برای خودفریبی و ستایش شهریار پیکان حملات را به سمت قدیمی‌های پرسپولیس و داور و هوادار و لیدر می‌چرخانند تا شاید دل شهریار شاد شود،‌ حتی آنهایی که انتقاد می‌کنند آنقدر از ضعف خبری و آماری درباره پرسپولیس و اوضاع و شرایط این تیم برخوردارند که خیلی راحت مقابل دایی خلع سلاح می‌شوند. دایی همیشه در کنفرانس‌هایش از تکنیک «سؤال در سؤال» استفاده می‌کند، ‌او استاد دست گرفتن گفت‌وگوهای جمعی است و کمتر خبرنگاری است که محو سنگینی علی دایی نشود، همه آنهایی که مقابلش می‌نشینند یا در دوران نوجوانی اسطوره‌شان دایی بوده یا اینکه از آن قسم خبرنگارانی هستند که اگر جو کنفرانس اجازه می‌داد درخواست عکس‌های سلفی و 2نفره را با آقای گل جهان می‌کردند! اینها همان نقش مخربی را دارند که در کنار شهریار حضور پیدا می‌کنند. ‌اینکه باید به علی دایی به عنوان یکی از پرافتخار‌ترین بازیکنان تیم ملی احترام گذاشت معمول است ولی اینکه با پرسیدن سؤال‌های بی‌ربط از ترس مواجه شدن با حملات کلامی دایی نباید سؤال‌هایی را مطرح کرد که راهکار مناسبی ایجاد می‌کند؟
1- دایی خودش در کنفرانس خبری اعلام کرد من پذیرای هر نقد سازنده هستم،‌ اما کو نقد سازنده؟ کدام یک از پیشکسوتان یا خبرنگاران از نگاه یک منتقد بر سر تمرین حضور پیدا می‌کنند؟
2- علی دایی بارها ثابت کرده که انتقادپذیر نیست پس این خلق و خوی او بند اول را خود به خود باطل می‌کند!
3- دایی در کنفرانس به نکته‌ای اشاره کرد که از نگاه خیلی‌ها پنهان بود «خیلی چیزها از دست علی دایی خارج است». این جمله معنی‌اش این است که دایی در این فصل تنها خواسته عملا از سر یک‌دندگی خیلی چیزها را ثابت کند و بگوید من با داشتن تیمی نصفه و نیمه در پایان فصل چنین و چنان کردم.
4- این بحث در بند «سوم» کاملا غیر‌منطقی است،‌چون هیچ مربی حرفه‌ای نمی‌تواند خودش را غرق در رویاها کند. فوتبال واقعی با چیزی شبیه انیمیشن فوتبالیست‌ها (محصول کشور ژاپن) ‌کاملا متفاوت است و دایی با این روش عملا مقابل خودش ایستاده.
5- تمام مربیان جهان زمانی که می‌بینند در باشگاهی خواسته‌هایشان برآورده نمی‌شود خیلی راحت کنار می‌کشند،‌ واقعا چه کسی می‌تواند کوچ کردن پپ گوآردیولا از بارسا را فراموش کند؟ چرا مربیان ایرانی هرگز نمی‌توانند از یک الگوی استاندارد تبعیت کنند. برای مردی مثل دایی که در مکتب فوتبال آلمان رشد کرده اینگونه رفتار بعید است.
6- اگر فرض بر این باشد که دایی استعفا ندهد و هیات مدیره نیز تا هفته دهم کاری به کار او نداشته باشد یا اصلا این تیم تا پایان فصل با دایی قطع همکاری نکند،‌ خب وضعیت پرسپولیس با این نمایش‌ها در کجای جدول آرام می‌گیرد؟
7- پرسپولیس احتیاج به معجزه دارد؟ پرسپولیس 2 ماه بدنسازی کرده و باز هم نکته‌ای که خیلی‌ها از آن غافل شده‌اند همین بدنسازی اشتباه تیم است. علی دایی بزرگ‌ترین پاشنه آشیل‌اش نوع تمرینات بدنسازی است که برای تیم در نظر می‌گیرد. این موضوع در تمام تیم‌هایی که او حضور داشته به وضوح مشخص است. کند دویدن بازیکنان پرسپولیس،‌ فشار آوردن بیش از حد در پیش فصل به بازیکنانی چون دغاغله و نوروزی سبب شده تا دایی هر 2 بازیکن خود را که با یک مصدومیت کهنه دست و پنجه نرم می‌کردند، از دست بدهد.
8- خیلی‌ها می‌گویند چرا به نوری بازی نمی‌رسد؟ خب این بازیکن در بازی با پدیده نشان داد باید نیمکت‌نشین باشد. سؤال‌های بعضا پرت و بدون آگاهی به چه درد پرسپولیس می‌خورد؟ حتی نگاه به حرکت‌های کند و در عرض مهاجمان پرسپولیس مثل عباس‌زاده و طارمی نشان می‌دهد این بازیکنان بدن‌هایشان به اصطلاح علمی «قفل» کرده و توان استارت زدن در مسافت‌های کوتاه و رقابت با مدافعان حریف را ندارند.
9- آخرین نکته درباره نیمکت فنی پرسپولیس است. این نقد از سوی پیشکسوتان پرسپولیس را می‌توان پذیرفت، چرا که دستیاران علی دایی به هیچ عنوان توانایی فنی و کمک کردن به او در سطح پرفشار لیگ برتر را ندارند. بهزاد غلامپور،‌ محمد دایی و افشین پیروانی دستیارانی نیستند که تیم را به خوبی تمرین بدهند. متر و معیار دایی برای انتخاب آنها تنها در یک جمله خلاصه می‌شود «رفاقت». او رفاقت را بر شایستگی ترجیح می‌دهد! اگرنه به مراتب هستند مردانی که می‌توانند نقش خوبی در این بحران داشته باشند. یک کمک‌مربی خوب بیش از نیمی از مسائل فنی و تمرین‌دهی را به دوش می‌کشد. یادمان نرود که فرگوسن درباره دستیار سابقش کارلوس کی‌روش چه نظری داشت! علی دایی اگر به این نکته‌ها توجه نکند بدون شک یک «دیوید مویس» وطنی خواهد شد و همان سرنوشتی که برای مویس در من‌یو رقم خورد برای دایی در این فصل رقم خواهد خورد. آن زمان دیگر خیلی دیر شده و تاریخ پرسپولیس دایی را فراموش خواهد کرد.