یادداشت روز | تيم‌ملی دوست‌داشتنی

۱- حقیقت برای همه ما روشن شده است. تیم‌ملی محصول مدیریت مدیران فوتبال ایران نیست. نه تفکر رییس در آن نقشی دارد و نه نگاه دبیرکل و روسای کمیته‌ها. متاسفانه بسیاری از موضوعات در کشورمان «پروژه‌یی » تعریف می‌شود درحالی که مدیریت و توسعه و پیشرفت، « پروسه‌محور» است. داستان تیم‌ملی فوتبال ایران از داستان فدراسیون فوتبال ایران جداست. اولی، تیمی که اول آسیاست اما پولی برای تدارکات نداشته و حتی بازی دوستانه چندانی در کارنامه ندارد و همه خواهان قهرمانی آن هستند و دومی، مجموعه‌یی است که صدها میلیارد هزینه و درآمد دارد و به‌دلیل «ابهامات مالی»، بسیاری از ارکانش را کنار گذاشته است و کمتر ایرانی‌ای، از آنها انتظار مدیریت دارند. حالا کی‌روش است و انتظار یک ملت. شاید تقصیر خودش باشد چون نمایش تیمش در جام‌جهانی، او را «ستاره» فوتبال ایران کرده است؛ حفظ شأن و جایگاهی که حداقلی‌ترین انتظار جامعه بود و او به‌بهترین شکل انجام داد. کی‌روش برخلاف مدیران ایرانی، سعی نکرد اصول توسعه‌یافتگی را «بومی‌سازی» کند و برای همین با موضوع فوتبال ایران، جهانی، جهانشمول و تابع تجربیات بشری رفتار کرد. مثل مدیریت این روزها، محلی مدیریت نکرد و شعار جهانی نداد.

٢- تیم‌ملی ایران به میدان می‌رود. حسی عجیب برای نتیجه گرفتن یا نگرفتن یک تیم. عشق به تیم‌ملی و نفرت از ساختار فدراسیونی که بیمار است. اما غرور زیر پوست همه ما می‌دود وقتی لباس تیم‌ملی را می‌بینیم. می‌دانیم حتی اگر قهرمان آسیا هم شویم، اتفاقی در ساختار فوتبال ایران نمی‌افتد اما نمی‌توانیم شکست‌ها ملی‌پوشان‌مان را هم تحمل کنیم. اجازه بدهید خیال کنیم که اوضاع «ناگهان» خوب خواهد شد و اتفاقات خوبی برای فوتبال ایران می‌افتد. یک تیم ‌ملی که «علی دایی» ندارد، «محمد مایلی‌کهن» ندارد و حتی اثری هم از «امیر قلعه‌نویی» در آن نیست، انگار «دیسیپلین» واقعی دارد، احترام می‌آورد و انگیزه در برق چشمان کی‌روش تا سردار آزمون موج می‌زند. یک تیم دوست‌داشتنی...

٣- ما از شکایت‌های گذشته آگاهیم و خود نیز شکایت‌های بسیاری از وضعیت داریم، از برخی فعالیت‌های انتقادآمیز کی‌روش تا تیم‌ملی تنهای ایران در استرالیا، ولی همه برای حرکت به‌جلو آماده‌ایم. همه ما می‌خواهیم عاشق «تیم‌ملی» باشیم. فراتر از عشق مگر نیرویی وجود دارد؟ انرژی عشق است که به تدبیر و هوش، ساختار و جهت‌گیری و هویت می‌بخشد؛ موضوعی که در جام‌جهانی دیدیم و از عملکرد، ناراضی نبودیم. هرچه باشد، دیگر در تیم ملی فوتبال ایران خبری از خودی و غیرخودی نیست، خبری از دودستگی نیست، حتی خبری از جاسوس هم نیست و همین هم می‌تواند «امیدوارکننده» باشد. حالا ما تیمی داریم که می‌جنگد، تکل می‌زند، ٩٠دقیقه تمرکز دارد و شخصیتش را به‌رخ حریف می‌کشد. تیمی که هرطور شده، می‌برد. تیمی که آرزوهای بزرگی در ذهن دارد. بازی به بازی، عاشق این تیم خواهید شد...