نگاهی به همه رویارویی‌های نوستالوژيک ایران و بحرین: دردهای گذشته، لذت‌های امروز

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه شهروند٬ ابتدا ایران بود، بخش‌هایی از ایران تجزیه شد و تجزیه، بحرین را مستقل کرد. کشوری که تا سال ١٧٨٣ غیر از یک دوره کوتاه همواره تحت مالکیت ایران بود؛ از اواخر قرن هجدهم به دست آل‌خلیفه (اعراب عربستانی) که تحت الحمایه انگلیس بودند، افتاد؛ هر چند در تمام این دوران، پادشاهان قاجار، ادعای تداوم حیات بحرین به عنوان استان چهاردهم کشورمان را داشتند. سرانجام بخشی از جنوب کشور را پس گرفتیم و بحرین را دادیم. تا اینجا، اختلاط نژادی و مهاجرت، رابطه گرم تکه جدا شده با مادر اصلی خود را حفظ شده جلوه می‌داد اما با رونق گرفتن فوتبال در ٢ کشور، این ورزش به کاتالیزوری برای ابراز وجودی بحرینی‌ها تبدیل شد؛ آن‌هایی‌که سالیان متمادی زیر پرچم ایران بودند. بحرینی‌ها راه ابراز دشمنی را یافتند و با طناب فوتبال، تلاش برای تحقیر عجم‌ها (یا همان ایرانی‌های مهاجرت کرده به بحرین که در جنوب این کشور حضور دارند) را کلید زدند. این جنگ پابه‌پای فوتبال بزرگ شد و سال ٢٠٠١ به اوج رسید. وقتی بحرین پس از یک ضد فوتبال تمام عیار مقابل ایران در ورزشگاه آزادی برای برتری در منامه و از بین رفتن امید صعود مستقیم به جام‌جهانی به میدان رفت و به هر ترفندی از فحاشی به زبان فارسی تا وقت‌کشی فراوان سود جست. از آن زمان تا سال‌های اخیر و کشتار مردم بحرین توسط رژیم آل خلیفه، همپا با سردی روابط در فوتبال، رابطه سیاسی ٢ طرف هم چندان خوب نبود. فوتبال تاثیر خود را در معادلات قدرت گذاشته بود. سرانجام ٤ سال بعد ایران با پرچم خودش دور افتخار صعود به جام‌جهانی را زد و از بحرین وابسته به عربستان انتقام گرفت. دقیقا دلیل ایجاد نفرت عمومی از بحرین ناشی از علاقه آ‌ن‌ها به دشمنی ازلی و ابدی فوتبال ایران یعنی عربستان است.
روزهای انتقام
اگر روزگاری قبل از هر بازی ایران و عراق، تلویزیون عراق صحنه‌هایی از جنگ تحمیلی به ایران را پخش و در تحریک احساسات ضد ایرانی اعراب از واژه «نبرد قادسیه» برای این بازی استفاده می‌کرد، بحرینی‌ها نوع جدیدی از بازی روانی با ایرانی‌ها را رو کرده‌اند و طبق گفته بازیکنان سابق تیم ملی ایران با زبان خودمان به زعم خودشان «عجم» (واژه‌ای در تفکیک عرب از غیر عرب) را آزار دادند. حالا در آستانه یک رقابت دیگر، این بار ما در موضع قدرت و با وجود یک مربی مسلط به همه بازی‌های روانی، حرف اول را می‌زنیم. بحرین مقابل تیم‌‎هایی که منطقی دفاع می‌کنند و خصوصیات تخریبی دارند، حرف زیادی برای گفتن ندارد. پس امروز می‌توان به شروع توام با پیروزی سفیدهای آسیایی دل بست.
٣ پرده از خاطرات ما با بحرین
بحرین برای ما یادآور غم، درد و شادی‌هایی بوده که این آخری ( شادی‌های زودگذر) هرگز نتوانسته زخم‌هایی که از آن ها خورده‌ایم را التیام ببخشد.
پرده اول؛ طحال پاره
اولین بازی ایران مقابل استان چهاردهم سابقش بعد از پیروزی انقلاب‌اسلامی در واقع سومین رویارویی تاریخ ما بحرین بود که در نهایت بعد از برتری ٦ بر صفر در بازی‌های آسیایی سال ١٩٧٤ و پیروزی ٣ برصفر مقدماتی المپیک ١٩٧٦، اولین توقف ایران مقابل رقیب را در اولین بازی مرحله گروهی فوتبال بازی‌های سال ١٩٩٤ را رقم زد. اتفاق مهم بازی، پاره شدن طحال علی دایی در اثر برخورد با استوک کفش‌های دروازه‌بان حریف بود. آن تساوی، شروع سکته‌های ما مقابل بحرین شد. تساوی دیرهنگام با ترکمنستان، شکست از چین و برتری بی ثمر بر یمن، اولین حذف ایران درمرحله اول تاریخ رقابت‌های فوتبال بازی‌های آسیایی را رقم زد.
پرده دوم؛ خوش رقصی و انتقام
کشک بادمجان تا پیش از آخرین بازی مقدماتی جام‌جهانی ٢٠٠٢، فقط در خانه‌های ایران و در مثل‌های عامیانه کاربرد داشت اما وقتی در منامه ٣ بر یک مغلوب بحرین شدیم، ادعای مصرف کشک بادمجان مسموم مطرح شد؛ آنچه به اثبات نرسید و سرانجام، رقص بحرینی‌ها با پرچم عربستانی که به خاطر باخت ما به جام‌جهانی راه یافت به یکی از غم‌بار‌ترین تصاویر ملی تاریخ فوتبال ما تبدیل شد. زمان گذشت.
پرده سوم؛ حالا
در حالی برای انجام هفدهمین بار روبه‌روی بحرین قرار می گیریم که همه اخبار حکایت از شکل‌گیری هشتمین برتری ما بر رقیب دارد. تیم کی‌روش آخرین تمرین بیش از بازی را در فضایی شاد و مفرح انجام داد و خبرنگاران هم در ١٥ دقیقه ابتدایی تمرین اجازه حضور و تهیه گزارش را به دست آوردند. هر قدر کی‌روش تیم خود را در محیطی دور از حاشیه نگه داشته، بحرینی‌ها چندان ملزم به رعایت نظم و انضباط نیستند چون طبق گزارش‌ها، شب ها تا دیر وقت درخیابان‌های ملبورن پرسه می‌زنند. برنده بازی دوستانه با عربستان، چندان انسجام تیمی ندارد و نتایج بازی‌های دوستانه ملاک مناسبی برای ارزیابی تیم نیست؛ هر چند وقتی پای رقابت با ایران در بین باشد، بحرین با تمام توان به میدان می‌آید.