حمايت هنگام باخت هُنر است / از سامی جابر بیاموزید!

به گزارش متافوتبال و به نقل از خبرورزشی، بازی با بحرین تمام شد، خوب هم تمام شد و ایران توانست با نتیجه 2 بر صفر به پیروزی برسد و قدم اول در جام ملت‌های آسیا را محکم بردارد. اصولاً و اساساً یک سؤال مطرح است؛ چرا بزرگان و چهره‌های مطرح فوتبال ایران فقط هنگام برد از تیم ملی حمایت می‌کنند؟

سؤال نسبتاً سختی است اما جواب آن را می‌توانید در زیر بخوانید؛
در خبرها داشتیم «سامی جابر» یک روز پس از شکست عربستان برابر تیم ملی چین در جام ملت‌های آسیا، از هواداران و رسانه‌های کشورش خواست به حمایت معنوی بازیکنان بپردازند تا این باخت در آینده جبران شود. این در حالی است که فوتبال عربستان در بدترین وضعیت خود طی سال‌های اخیر به سر می‌برد. تیم پرافتخار آسیا مقابل «چین» شکست خورده که همواره به پیروزی رسیده بود و شاید هرکس دیگری هم جای «سامی جابر» بود، بهترین فرصت را برای کوبیدن سرمربی تیم ملی عربستان الان می‌دید اما اسطوره فوتبال این کشور راه دیگری در پیش گرفت.

مخاطبان این مطلب ما می‌توانند اغلب بزرگان و چهره‌های مطرح فوتبال ایران باشند. دوستانی که تقریباً یک روز درمیان علیه «کارلوس کروش» و تیم ملی مصاحبه می‌کردند و همه ‌چیز را به چالش می‌کشیدند. آقایانی که هر کس سرمربی تیم ملی شود ـ خارجی و ایرانی هم ندارد! ـ آن‌قدر طرف را می‌کوبند تا نابود شود و حالا تا اطلاع ثانوی(!) در حال حمایت از «کروش» و تیم ملی هستند. روی سخن ما با همین عزیزان است که تا دیروز انتقاد از سرمربی پرتغالی و تیم ملی را از نان شب هم واجب‌تر می‌دانستند اما پس از برد ایران برابر بحرین، در تعریف و تمجید از «کارلوس کروش» از یکدیگر سبقت می‌گیرند! واقعاً فکر می‌کنید دوستان در صورتی که خدای ناکرده تیم ملی برابر قطر یا امارات یا در مرحله دوم ناکام شود باز هم روی موضع فعلی خود خواهند ماند؟ ما که بعید می‌دانیم! تنها هنر این افراد همیشه منتقد، کوبیدن سرمربی تیم ملی به هر شکل ممکن است در حالی که هنرمند واقعی «سامی جابر» است. فرق اسطوره فوتبال عربستان با بزرگان فوتبال ما همین است، نیست؟!

اتحاد را از کروش و تیم‌ملی یاد بگیرید
در فوتبال ایران اتحاد یک حلقه مفقود شده است اما در تیم‌ملی ایران فاکتور موفقیت. صحنه‌های بازی ایران و بحرین را دوباره نگاه کنید‌؛ وقتی بازیکنان سرشان را جلوی توپ می‌گیرند، صدای داد و فریاد بعضی از بازیکنان پس از چند صحنه به وضوح به گوش می‌رسید، وقتی بدون هراس، دست و پا و حتی صورت‌شان را جلوی توپ می‌گذاشتند. ابروی یکی ورم کرد، مچ پای یکی آسیب دید و... این فقط نشانه اتحاد و همدلی است‌؛ همه جان‌شان را برای تیم‌ملی می‌دهند. وقتی تیم‌ملی گل می‌زند، فریم به فریم عکس‌ها دلنشین است. نیمکت‌نشین‌ها، حتی آنها که عده‌ای می‌گویند نباید نیمکت‌نشین باشند، در جمع خوشحالی می‌کنند. بازیکنی نیست که دور از جمع باشد، همه در جشن گلزنی هستند و این یعنی اتحاد. سردار آزمون و جهانبخش بازیکنانی هستند که عده‌ای می‌گویند باید در ترکیب باشند ولی آنها وقتی نیمکت‌نشین هستند و تنها دقایقی به زمین می‌روند، پس از بازی عکس سلفی می‌گیرند‌؛ آن‌هم همراه با لبخند که نشان از رضایت دارد. در تیم‌ملی اتحادی وجود دارد که بی‌شک در هیچ تیم لیگ‌ برتری نیست. امروز اتحادی که تیم‌ملی دارد و توسط شخص کروش به وجود آمده، می‌تواند الگوی خیلی از تیم‌های لیگ ‌برتری باشد. کروش همیشه می‌گوید برای او احترام به تیم‌ملی و این لباس مقدس بیشتر از هر چیز اهمیت دارد و وقتی احساس کند خلأ کوچکی به این احترام وارد شده، حاضر است روی بزرگترین نام‌ها خط قرمز بکشد. این شاید نکته‌ای باشد که خیلی از مربیان ایرانی، هیچ‌گاه آن را رعایت نکنند...