یادداشت روز | چرا بايد از «اين» تيم ملي حمايت كرد؟ استراتژي كي‌روش

دو بازی، دو برد و شش امتیاز حاصل عملکرد تیم ملی فوتبال ایران و «کارلوس کی‌روش»، سرمربی این تیم در جام ملت‌های آسیای ٢٠١٥ تا به اینجاست.
نحوه بازی تیم ملی تا اینجای کار شاید به مذاق بسیاری از کارشناسان و طرفداران تیم ملی خوش نیامده باشد. پس از بازی‌های خوب تیم ملی در جام جهانی برزیل و بازی بسته و فضاگیر تیم ایران در برابر نیجریه و آرژانتین، شماری از کارشناسان، این نحوه بازی در برابر تیم‌های بزرگ دنیا را مناسب دانستند.
شماری دیگر اما فاز هجومی تیم ایران را مورد انتقاد قرار داده و چنین شیوه‌یی را در مقابل تیم‌های آسیایی نادرست ارزیابی کردند.
پس‌از دو بازی تیم ملی در برابر بحرین و قطر نیز منتقدان به نقد خود ادامه داده و شیوه دفاعی تیم ملی در برابر این دو تیم را برنتابیدند و بر این باورند که تیم ملی فوتبال ایران باید بسیار هجومی‌تر از این بازی می‌کرد. منتفدان «کی‌روش» و تیم ملی بر این باورند که تیم ملی فوتبال ایران با این نحوه بازی ممکن است از کمند تیم‌های متوسط عبور کند اما در برابر تیم‌هایی چون استرالیا، ژاپن و کره‌جنوبی به‌طور حتم با مشکل مواجه خواهد شد.
آنان سپس به مقایسه بازی تیم ملی در سال‌های ١٩٩٦ و ٢٠٠٤ در برابر تیم‌های مطرح آسیایی پرداختند و شیوه هجومی تیم «مایلی‌کهن» در ١٩٩٦ و تیم «برانکو» در ٢٠٠٤ را یادآور شدند و تیم کنونی را فاقد شادابی آن تیم‌ها دانستند.
در پاسخ به این نقد باید گفت نه «کی‌روش»- مانند «مایلی‌کهن» و «برانکو» است و نه تیمی که در اختیار دارد مهره‌های هجومی آن دو تیم را دارد.
تیمی که «خداداد عزیزی»، «مهدی مهدوی‌کیا»، «علی دایی»، «کریم باقری»، «علی کریمی»، «علیرضا منصوریان»، «حسین کعبی» و... را در اختیار دارد؛ نمی‌تواند هم هجومی بازی نکند اما با احترام به بازیکنان کنونی تیم ملی، آیا می‌توان بازیکنان تیم ٢٠١٥ با تیم‌های پیشین را مقایسه کرد؟
فوتبال ما طی دو دهه گذشته چه «کاشتی» داشته که اکنون توقع «برداشت» چنین بازیکنانی از آن را داریم؟ نقد دیگر این است که تیم ملی هافبک بازی‌ساز ندارد. باید پرسید که آیا فوتبال ایران در حال حاضر هافبک بازی‌ساز دارد؟ بهترین هافبک‌های بازی‌ساز ١٥ سال اخیر فوتبال ایران یکی «محرم نویدکیا» و دیگری «مجتبی جباری» هستند که سال‌های آخر فوتبال خود را پشت‌سر می‌گذارند و هیچ جایگزینی هم در همان سطح ندارند.
صحت این مدعا همین که «جاسم کرار» اکنون بهترین «پلی‌میکر» شاغل در لیگ برتر ایران است و با اختلاف نسبت به همتاهای ایرانی خود مشغول بازی است. باید پذیرفت که «کی‌روش» عناصر تهاجمی زیادی هم در اختیار ندارد. وقتی بهترین هافبک بازی‌ساز و بهترین گل‌زن لیگ ایران هردو خارجی هستند باید پذیرفت که سرمربی تیم ملی در کارهای هجومی دست بازی ندارد.
فوتبال ایران دچار دگردیسی شده و بازیکنان فیزیکی رفته رفته جای بازیکنان تکنیکی را گرفته‌اند. با نگاه به نام‌هایی مانند «مجید نامجو‌مطلق»، «حمید درخشان»، «شاهرخ بیانی»، «ناصر محمدخانی»، «حمید علیدوستی»، «عبدالعلی چنگیز»، «سیدمهدی ابطحی» و... در دهه ٦٠ و «خداداد» و «مهدوی کیا» و «کریمی» در دهه ٧٠ به‌خوبی قابل لمس است که نسل چنین بازیکنانی در فوتبال ایران در حال انقراض است. کی‌روش با مهره‌هایی که دارد، بهترین استراتژی را برای تیم ملی در نظر گرفته است. اگر به بازی‌های تدارکاتی تیم ملی، تمدید با تاخیر قرارداد سرمربی و حاشیه‌های غیرمتعارفی که فوتبال ایران با خود به‌همراه دارد نگاه کرده و در مقابل نحوه تدارک سایر تیم‌های حاضر در جام ملت‌های ٢٠١٥ را در نظر بگیریم باید دست کی‌روش و بازیکنان تیم ملی را به گرمی فشرده و برای‌شان هورا بکشیم.

هرمز شریف کیان / روزنامه اعتماد