گزارش روز | بهانه تازه: بازي تهاجمي تیم کروش همه را از نفس می‌اندازد

به گزارش متافوتبال و به نقل از خبرورزشی، اینک باز هم ماییم و کسانی که برای کوبیدن مربی خارجی (که امروز کارلوس کروش است) هر روز بهانه‌ای جور می‌کنند و راه جدیدی می‌یابند. اکنون که تیم‌ ملی ایران با سه برد متوالی، با کسب حداکثر امتیاز ممکن و بدون گل خورده از گروه سوم جام ملت‌ها صعود کرده، «بهانه تازه» کوبیدن کروش برای «منتقدان دائمی مربیان خارجی» این است:

چرا تیم‌ ملی ایران هجومی بازی نمی‌کند؟
در این نوشته می‌کوشم به این سؤال بپردازم و به آن جواب دهم، هر چند عقیده جدی دارم که صدها دلیل و هزاران نوشته نیز برای اقناع این منتقدان کافی نیست؛ زیرا اصلاً پای نقد و تلاش برای اصلاح امور در میان نیست که کوشش‌ها معطوف به تحدید حضور مربیان خارجی در ایران است تا سر سفره فوتبال«جا» برای خودی‌ها و مربیان وطنی باز شود.

ابتدا باید پرسید: بازی تهاجمی یعنی چه؟
آیا اگر تیمی در هنگام تصاحب توپ در کمترین زمان ممکن توپ و نفرانش را روانه یک‌سوم دفاعی حریف کرده و بر تکرار این کار در تمام مدت بازی اصرار کند، آن تیم تهاجمی است و از نگاه آقایان، فوتبالی هجومی و مناسب ارائه کرده است؟
تعریف استاندارد فوتبال تهاجمی اما چیز دیگری است. تیمی که از لحظه تصاحب توپ در هر نقطه از میدان، دارای برنامه (و در حالت متعالی برنامه‌هایی) برای تغییر وضعیت از حالت دفاعی به حالت تهاجمی باشد و در اجرای این برنامه یا برنامه‌ها، تداوم و اصرار ورزد و بتواند «فرصت گل زدن» برای حمله‌ورانش ایجاد کند، فوتبال تهاجمی مطلوبی به نمایش گذاشته است وگرنه در همین لیگ خودمان تا دلتان بخواهد تیم‌هایی را می‌بینیم که به محض تصاحب توپ، از هر نقطه از زمین، توپ را با ارسال‌های الابختکی به یک‌سوم دفاعی و محوطه جریمه حریف می‌ریزند و مدعی بازی تهاجمی هم هستند اما این نوع بازی در هیچ جای جهان «بازی تهاجمی» نامیده نمی‌شود. براساس تعریف صدرالشرح، تیم‌ ملی ایران در 3 بازی نخست خود در استرالیا توانسته در فاز تهاجمی فوتبال بابرنامه‌ای ارائه کند. اگرچه نقصان‌هایی دیده می‌شود اما تیم کروش نقشه‌هایی از قبل طراحی شده دارد که می‌کوشد آن را به اجرا گذارد.

بازیکنان کارگر به جای فانتزی‌بازها
حال باید دید کیفیت بازی تهاجمی تیم‌ ملی ایران چقدر است؟
یک مربی برای انتخاب شیوه بازی تیمش باید به ابزارهایی که در اختیار دارد (‌بازیکن و تدارکات) اهداف و در نهایت توانایی‌های تیمش توجه کند تا براساس فلسفه‌‌اش در فوتبال، به طراحی روش بازی بپردازد. آنهایی که از کارلوس کروش ایراد می‌گیرند چرا تهاجمی بازی نمی‌کند و چرا تیمش زیاد گل نمی‌زند، به این مسئله توجه نمی‌کنند که نسل امروز فوتبال ایران پر شده از مردانی معمولی که برای اجرای فوتبال «تهاجمی- فانتزی» کیفیت لازم را ندارند. در تمام فوتبال امروز ایران نمی‌توانید مردانی چون علی کریمی، مهدی مهدوی‌کیا، کریم باقری، خداداد عزیزی، علی دایی، فرهاد مجیدی و... پیدا کنید. لیگ فوتبال ایران به دلیل حضور مربیانی که اکثرشان فاقد توانایی‌های استاندارد هستند و فشار مدیرانی که فقط به نتیجه‌های مقطعی توجه دارند، از تولید بازیکنان فانتزی و خلاق بازمانده است. شاید گفته شود قبلاً هم از دل همین لیگ امثال کریمی و مهدوی‌کیا و... بیرون می‌آمدند اما جواب آنها روشن است:

پیش از این زمین‌های خاکی و فوتبال خیابانی سبب تولید این مردان می‌شد اما با تحولاتی که در شهرهای ما رخ داده و این زمین‌ها از میان رفته‌اند، وظیفه تولید بازیکن به صورت انحصاری به «تیم‌های رسمی» محول شده است که آنها نیز کارشان را درست انجام نمی‌دهند.

در حسرت مثلث رؤیایی برانکو
اینکه فلسفه فوتبال کارلوس کروش برگرفته از اصل «اول گل نخوردن» است، قابل تردید نیست اما او هوشمندانه بازی ایران را طراحی کرده است. کروش با اشراف کامل به توانایی‌های مردانش، در پی کسب بهترین «نتیجه ممکن» است. آیا اگر تیم او بی‌محابا حمله می‌کرد و ما امروز به جای صعود با 9 امتیاز، حذف شده بودیم، منتقدان به کمتر از اعدام این مربی پرتغالی رضایت می‌دادند؟!
کروش اینک در تیمش حتی از داشتن یک هافبک طراح کامل محروم است، مردی مثل شماره 10 تیم امارات. او بازیکنانی در اختیار دارد که توان بازی فیزیکی دارند و از خلاقیت معمولی برخوردارند. با این بازیکنان چاره‌ای غیر از آن نیست که بازی به گونه‌ای طراحی شود تا در گام نخست تیم‌ ملی ایران گل نخورد. تردید نداشته باشید اگر امروز کروش فقط مثلث «کریمی- مهدوی‌کیا- دایی» که در تیم برانکو همه‌کاره بودند را در اختیار داشت، طراحی‌‌اش برای تیم‌ ملی ایران متفاوت بود اما چه می‌شود کرد که دستان فوتبال ایران «پُر» نیست.

چهار راهکار گلزنی
270 دقیقه بازی تیم‌ ملی ایران با ما سخن می‌گوید‌؛ کروش برای گل زدن از چهار راهکار استفاده می‌کند و برای آن برنامه دارد: 1- ضربات ایستگاهی؛ کلیدی‌ترین روش برای گل زدن تیم 2015 ماست. برای بهره بردن از این ضربات هم برنامه داریم و هم ابزار لازم. در این نقشه روی توپ‌های برگشتی نیز برنامه‌ریزی شده است. 2- بازی فیزیکی؛ تیم کروش که از توان بدنی بالایی هم بهره می‌برد مردان دفاعی حریف را وادار به اشتباه می‌کند. افزایش درگیری‌ها و بازی فیزیکی به قصد بهره بردن از اشتباهات مدافعان حریف، طرح کلی سیستم هجومی تیم‌ ملی ایران است. 3- ضد‌حملات به ویژه در هنگام خستگی حریف. 4- شوت زدن.
بررسی گل‌های تیم‌ ملی ایران ثابت می‌کند 4 گلی که زده‌ایم و موقعیت‌هایی که خلق کرده‌ایم، در چارچوب این 4 راهکار جا می‌گیرد. توجه کنید که ما در دقیقه 45 (توسط شوت حاج‌صفی و روی توپ برگشتی از کرنر)، دقیقه 72 (توسط شجاعی و روی کرنر با اشتباه مدافعان حریف)، دقیقه 53 (‌توسط سردار آزمون و با انجام بازی فیزیکی) و دقیقه 90 (‌توسط قوچان‌نژاد روی توپ برگشتی از کرنر) گل زده‌ایم. تیم کروش خسته نمی‌شود، بلکه آنقدر می‌دود، می‌جنگد، درگیر می‌شود و حریف را تحت فشار قرار می‌دهد تا رقبا از نفس بیفتند و وقتی آنها از نفس افتادند، ضربه آخر را می‌زنیم.

توصیه به همیشه منتقدان
عالی‌جنابان منتقد که روزی از عدم کسب رتبه در جام‌جهانی‌ حرف می‌زدند، روز دیگر به دلیل شکست در جام‌جهانی‌، کروش را می‌کوبیدند و تا چندی قبل از او ایراد می‌گرفتند که به لیگ و جوانانی که در لیگ می‌درخشند بی‌اعتناست، اینک که تیم کروش با رتبه نخست از گروه سوم صعود کرده و هر 3 تیم را برده و حداکثر امتیاز ممکن را به‌ دست‌ آورده و به جوانان ستاره شده در لیگ‌ برتر نظیر پورعلی‌گنجی، وریا غفوری، وحید امیری، سروش رفیعی و... و جوانان دیگری مثل سردار آزمون میدان داده، بهانه تازه‌ای رو کرده‌اند اما نباید آنها را چندان جدی گرفت. بسیاری از این جنابان، توفیق کارلوس کروش را مساوی با حضور هرچه بیشتر مربیان خارجی در فوتبال ایران می‌پندارند و می‌دانند که جا برای آنها از قبل هم تنگ‌تر خواهد شد. به این عزیزان توصیه اکید دارم به جای کوبیدن کارلوس کروش و مربیان خارجی، در پی آن باشند تا خود را صاحب دانش و علمی کنند که ایران و فوتبال ایران را نیازی به واردات مربی خارجی نباشد، نیازی که اکنون از فرسنگ‌ها قابل رؤیت است.