نگاه روز | كی‌روش و پايبندی به فلسفه فرگوسن

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه گل٬ شاید هیچ‌گاه به اندازه این برهه تعداد موافقان و مخالفان سرمربی تیم‌ملی و تاکتیک مورد نظرش زیاد والبته نزدیک به هم نبوده است. در واقع انقدر شکاف اختلاف‌نظر عمیق است که این را می‌توان از جو فوتبالی این روزهای کشور و انشقاق در نظرات مردمی هم احساس کرد. گویی دو راه بیشتر وجود ندارد. پسندیدن تیمی که زیبا بازی نمی‌کند اما نتیجه می‌گیرد یا دلزدگی از فوتبالی که کیفیت را فدای کمیت کرده است.

البته این اتفاق که افکار عمومی فوتبال ایران این روزها دست به گریبانش است مختص کی‌روش و تیمش نیست و در حیطه مربیگری فوتبال داشتن موافق و مخالف امری طبیعی و اجتناب‌ناپذیر است. نکته‌ای که کی‌روش را حداقل در این بازه زمانی از دیگران جدا می‌کند این است که اگر بخواهیم رفراندومی درخصوص تاکتیک و سیستم تیم‌ملی در سطح عمومی برگزار کنیم به هیچ عنوان امکان ندارد بتوانیم درصد مخالفان و موافقان را پیش‌بینی کنیم و شاید بهترین پیش‌بینی 50 برابر 50 باشد. جالب اینجاست که این نتیجه در سطح کارشناسی تخصصی هم صادق است.

کافی است در روزها یا هفته‌های گذشته سری به سایت‌ها و روزنامه‌ها زده باشید یا بیننده برنامه‌های فوتبالی تلویزیون. حتما خودتان متوجه می‌شوید که اختلاف‌نظر علاوه بر مردم در کارشناسان خبره فوتبال و حتی در بالانشینان فدراسیون هم کاملا مشهود است.

تیم کی‌روش در سه بازی دور مقدماتی جام‌ملت‌ها با پیروزی از زمین خارج شد و تمام امتیازات ممکن را به دست آورد. پس دلیل این‌همه نظرات متفاوت چیست؟

بعد از پایان بازی‌های جام‌جهانی هم این اختلاف‌نظرها در بین کارشناسان اهل فن دیده می‌شود. عده‌ای تیم کی‌روش را به دلیل بازی‌های تدافعی در جام‌جهانی و به‌طور مشخص دیدار با آرژانتین ستایش می‌کردند و بعضی دیگر اعتقاد داشتند ما از این تک‌بازی‌های به‌یادماندنی هر چند سال یک‌بار در فوتبال‌مان داریم و برابر بوسنی که می‌توانست تنها فرصت مناسب صعود در تاریخ فوتبال ایران باشد نتوانستیم در فاز حمله مثبت عمل کنیم. قبل از آغاز جام‌ملت‌ها هم صحبت اکثریت بر این بود که امارات، قطر و بحرین، آرژانتین و نیجریه نیستند که بازهم دفاع تنها نسخه موجود در دستور کار ما باشد.

اکنون با پایان دور مقدماتی همگان متوجه شدند کی‌روش خیلی سفت و سخت‌تر از جام‌جهانی به تاکتیک دفاعی تیم‌ملی بها داده و به نظر می‌رسد همین سیستم تا پایان عمر مربیگری او در ایران بر تیم‌ملی ما حاکم است.

جمله‌ای به نقل از سرالکس فرگوسن وجود دارد که می‌گوید تیمی که گل‌های زیادی می‌زند بازی را می‌برد ولی تیمی که گل نخورد جام را... به نظر می‌رسد منبع الهام‌بخش کی‌روش برای موجه نشان دادن سیستم دفاعی همین جمله رییس او در سال‌های نه‌چندان دور باشد. اما آیا فوتبال دفاعی یعنی نفی حمله؟ یعنی اگر تیمی حمله کرد دیگر نمی‌تواند دفاع کند؟ یعنی اگر تیمی سیستم دفاعی پیاده کرد باید توپ و زمین را در اختیار رقیب قرار دهد؟ واقعا نمی‌شود تعادل را بین حمله و دفاع برقرار کرد؟

بسیاری ایران کنونی را با تیم‌ملی یونان مقایسه می‌کنند که در یورو2004 با همین سیستم تدافعی قهرمان مسابقات شد. فارق از درستی این مقایسه می‌پرسیم آیا از یونان خبری دارید؟ می‌دانید فوتبالش در چه وضعیتی است؟ آیا می‌دانید یونان را با ارفاق می‌توان در دسته تیم‌های درجه سه اروپا قرار داد؟ آیا اگر انگلیس، فرانسه یا آلمان و یا حتی ایتالیا که استاد فوتبال تدافعی است به شیوه یونان قهرمان می‌شدند جذاب بود؟

مگر آلمان قهرمان جام‌جهانی گذشته نشد. آیا وقتی حمله می‌کرد و گل می‌زد دیگر در دفاع تمرکز نداشت؟ آلمان در جام‌جهانی فقط چهار گل دریافت کرد و برابر برزیل هفت گل زد و یک گل خورد.

به هیچ عنوان در این مقال بحث مقایسه نیست فقط منظور این است که اگر در دفاع قوی هستیم دلیل بر این نمی‌شود که در فاز تهاجمی ضعیف باشیم. اتفاقی که در دقایق پایانی بازی با امارات رخ داد و وقتی ترکیب نزدیک به ترکیب اصلی تیم‌ملی قصد دروازه حریف کرد خیلی زود به خواسته خود رسید. ما ایران هستیم تیم اول آسیا، تیم درجه یک قاره‌کهن و تیمی که در استرالیا میزبان است. اگر تیم حاجی مایلی محبوب شد به خاطر آن شش گلی بود که به کره زدیم و آن سه گلی که به عربستان. در آن بازی‌ها سوم شدیم ولی آیا اگر با اختلاف یک گل عربستان و کره را می‌بردیم آن تیم و آن بازی‌ها تا این حد ماندگار می‌شد؟ شاید تذکر این نکته به جناب سرمربی خالی از لطف نباشد که قهرمانی نه فقط سیاست که قدرت هم می‌خواهد جناب کی‌روش.