کاش درخشان مثل کی‌روش فکر می‌کرد

تفاوت مربی با مربی همینجاست که مشخص می شود. یک مربی وجود دارد مثل کی روش که ابزار صددرصدی می خواهد و پس از غربال صد در صدی ها را جدا می کند و حاشیه دارها و مدعی ها و ... را کنار می گذارد، یک مربی هم هست مثل حمید درخشان که به استعدادها و توان بالقوه توجه می کند و به بالفعل بودن آنها کاری ندارد!

درخشان به حرف آمده  و می گوید:«بازیکنی می خواهم در زمین چمن و نه در اینستاگرام!» این حرف درستی است در زمانی اشتباه و دیر، درخشان از روزی که پرسپولیس را تحویل گرفته بود می‌دانست که پیام استعدادی خدادادی و بالقوه دارد اما بالفعل نیست و حاشیه هایش بر متنش می چربد.

 با این حال به امید روزی که پیام عصای دستش شود او را نگه داشته و خودش هم می داند که این کار از ابتدا غلط بوده است چرا که پرسپولیس جایی نیست که شما روی استعدادهای بالقوه که شاید و بایدهای زیادی دارد حساب کنید، بلکه پرسپولیس جایی است که آزموده‌ها و کارنامه دارها باید به میدان بروند.

کی‌روش می‌توانست در مقابل تنها پلی میکر فوق العاده فوتبال ایران(جباری) سرخم کند و او را در تیم ملی نگه دارد اما چنین نکرد و نهایتا تیمی دارد بدون پلی میکر اما همه آماده و جنگجو و درنده هستند و البته بالفعل!

صادقیان از جباری که بزرگتر نیست، هست؟ او تا این لحظه تنها 314 دقیقه برای پرسپولیس بازی کرده (کمتر از چهار بازی) و البته بارها هم پرسپولیس را به هم ریخته است، آیا نباید امروز  درخشان دوباره با آمار تیمش را بچیند؟ بازیکنی که 314 دقیقه بازی کند و جای یک نفر دیگر را بگیرد به چه درد پرسپولیس می خورد؟ آیا بهتر نبود که درخشان او را نبیند و تیمش را بدون او تمرین بدهد و مثل کی روش عمل کند؟