گزارش روز | از فوتبال ایران تا کره / اشتلیکه؛ آنچه کروش نیست

یکی از تبصره‌های قرارداد «اولی اشتلیکه» سرمربی آلمانی تیم ملی بزرگسالان فوتبال کره جنوبی این است که از نزدیک بر امور تیم‌های ملی جوانان و امید این کشور هم نظارت و خط‌کاری‌آنها را هم تعیین کند.
محصول یکی شدن سیاست‌های سه تیم فوق اینک پیش‌روی ماست؛ کره‌ای‌ها در جامی که ما در آن یک بار دیگر قبل از رسیدن به نیمه نهایی حذف شده‌ایم، به فینال رسیده‌اند و شنبه آینده دیدار واپسین شانزدهمین دوره جام ملت‌های آسیا را در خاک استرالیا برابر میزبان برگزار خواهند کرد. این توفیق بزرگ در حالی نصیب کره‌ای‌ها شده که فقط 7 ماه از شروع به کار اشتلیکه در سئول می‌گذرد. او جانشین سرمربی بومی قبلی کره‌ای شد که در جام جهانی 2014 موفق نبود و کره‌ای‌ها طبعا برای سیکل تازه چهار ساله‌ای که تا جام جهانی بعدی (2018 روسیه) پیش رو دارند، به فرد دیگری روی آوردند و اشتلیکه نیز بدون تأثیرپذیری از اینکه در یکی دو سال قبلی بیکار بود و در دوران کارش در تیم‌های ملی سوییس و ساحل عاج هم حاصل مهمی نداشت، شروع به پی‌ریزی کاری کرد که اولین محصول آن رسیدن به فینال جام ملت‌ها در شرایطی است که از آخرین حضور قبلی آنها در این مرحله 27 سال می‌گذرد.
رویکرد به مربیان خارجی و به ویژه هلندی در کره معمولا با نتایجی مثبت همراه بوده و از گاس هیدینک گرفته تا دیک ادووکات و پیم فربیک همگی توانستند تاثیرات مثبتی را بر فوتبالی بگذارند که تشنه آموختن است و برخلاف ما ادعاهای بزرگ ندارد و فقط در راه پیشرفت، تلاش می‌کند.

تفاوت در نگرش دو مربی
تفاوتی که تیم اعزامی کره جنوبی با تیم ما در آوردگاه استرالیا داشت، در نوع نگرش مربیان دو تیم و سیاست‌های انتخابی آنان بود. در اردوی ما به سبب رویکردهای همیشگی کروش روح تهاجمی تیم ملی مهار شده و اکتفا به حداقل‌ها در قالب یک بازی عمدتا دفاعی در دستور کار قرار گرفته بود اما کره‌ای‌ها از آغاز تا پایان با روح تهاجمی خود به میدان می‌آمدند و هر چند به سبب کم دقتی مهاجمان خود گل‌های کمی در راه رسیدن به فینال زده‌اند (شش گل در 5 بازی) اما قدرت خط دفاعی‌شان که حتی یک گل هم نخورده است تیم را تا این لحظه از تنگناها عبور داده است. فوتبال کره جنوبی در شش هفت سال اخیر و بعد از خارج شدن تدریجی نسل پارک جی سونگ از صحنه و فوق‌العاده نبودن نسل بعدی لژیونرهایش یک دوره توأم با نزول و متوسط بودن را سپری کرده و در این عصر طبعا سلطه خود بر فوتبال آسیا و جایگاهش را در رنکینگ این قاره سست‌تر و پایین‌تر از گذشته می‌بیند اما هرگز دستور کار کلی‌اش تغییر نیافته و آن کار؛ تلاش برای ارائه فوتبالی زیبا و تهاجمی در هر یک از میدان‌های پیش رو است. تفاوتی که اشتلیکه در قیاس با مربی بومی قبلی کره‌ای‌ها ایجاد کرده، نظم بخشیدن به ساختار تیمی آنها و محکم‌تر کردن الگوی بازی آنها است و این هنری است که ژرمن‌ها از دیرباز دارند.

کمترین و کوچکترین هدف
با این حال فینالیست شدن در جام ملت‌های آسیا و تلاش برای فتح آن بعد از فترتی 55 ساله فقط هدف اولیه کره‌ای‌ها و کوچکترین خواسته آنها است و آنها در دوره زمانی چهار ساله‌ای که با اشتلیکه شروع کرده‌اند، طبعا کسب نتیجه در دور مقدماتی جام جهانی 2018 و سپس گرفتن نتایجی معقول در مرحله نهایی این پیکارها را هدف مهمتری برای خود می‌دانند. دست‌های اشتلیکه هر چند برخلاف دوران هیدینک سرشار از مهره‌های نامدار بین‌المللی نیست اما او هم از مهره‌هایی برخوردار است که در امثال بوندس لیگا شرکت دارند و در سایر لیگ‌های اروپایی مثل انگلیس یا آسیایی حاضرند و اصول فوتبال را می‌شناسند و آمده‌اند تا کار کنند و عصر تازه پرثمری را برای فوتبال خود در آسیا رقم بزنند. اگر این تفاوت‌ها و میل به پیروز شدن و جبران گذشته در کار نبود، کره‌ جنوبی اینک در فینال جام ملت‌ها حاضر نبود و با تجربه کردن ششمین فینالش در این رقابت‌ها، به جمع برگزیدگان تاریخ جام ملت‌ها نمی‌پیوست.

ما کره‌ای‌ها را بردیم اما...
یادمان باشد که در هر سه دیدار آخرمان با کره جنوبی که دو تای اول در دور مقدماتی جام جهانی 2014 بود و سومی مسابقه‌ای دوستانه در اواخر آبان‌ماه امسال در تهران با نتایج مشابه صفر – یک برنده شده‌ایم اما در جام ملت‌های آسیا 2015 که ما و آنها دیداری تازه نداشتیم کره با برنامه‌ریزی اصولی‌‌تر و توسط مربی که هم و غم‌اش بازی‌های تدافعی نیست فینالیست شد و ما با یک مربی تدافعی حذف شدیم و تفاوت‌های بین اندیشه‌های دو مربی بیش از پیش آشکار شد. دو مربی که یکی‌شان دایما باخت‌های فنی خود را به گردن داور و بازیکن دوپینگی در اردوی رقبا و مسائلی نظیر آن می‌اندازد و دیگری به رغم کسب پنج برد متوالی و نخوردن حتی یک گل دایما به شاگردانش تذکر می‌دهد که سریع‌تر و کم‌اشتباه‌تر و تهاجمی‌تر باشند و تاکید می‌کند که از بازی تیمش راضی نیست و چیزی بیش از آن را می‌طلبد. به واقع کره به همان دلیل فینالیست و از حالا صاحب (حداقل) عنوان نایب قهرمانی شد که مربی مثل سرمربی ما نداشت و ایده‌آل‌های تدافعی در مغز سرمربی‌اش رژه نمی‌رفتند.

وصال روحانی / ایران ورزشی