گزارشی از مصاحبه‌هاي تازه محمود گودرزي: درباره لحن آقاي وزير

وزیر ورزش مقابل دبیران ورزشی رسانه‌ها نشسته بود و نقدهایش را با آنها در میان می‌گذاشت. مثل یک رسانه منتقد، از همه‌چیز انتقاد می‌کرد. اعلام کرد که انتظاری ندارد، اما کاملا مشخص بود که انتظار دارد. شاید هم حق داشته باشد، او وزیر ورزش است و مسوولیت، قطعا انتظار می‌آورد. رسانه‌یی را مثال زد، گفت ٣٩٩مطلب مثبت می‌نویسند ولی با «یک» مطلب، همه‌چیز را زیر سوال می‌برند. دیگر همه متوجه شدند او کمتر نقدی را می‌پذیرد. به یک رسانه اصرار داشت چرا «زرشک طلایی» را به من داده‌اید؟! شک نکنید بعضی مواقع حق دارد. او روزانه با مسائل ریز و درشتی دست‌وپنجه نرم می‌کند و حتما خیلی از فشارها به گوش ما هم نمی‌رسد. سعی می‌کند حرفش را رک و صریح اعلام کند و جمله کلیدی‌اش این است: «حرف‌هایی دارم که نمی‌توانم بزنم»؛ مشخص نیست این ناچاری چه کسانی را هدف قرار می‌دهد و مصلحت چه کسانی مورد ملاحظه قرار می‌گیرد؟ شاید جامعه. بارها در حضور رسانه‌ها گفت: «اگر شفاف باشم، اتفاقات بدی خواهد افتاد».  او حالا مرد موفق ورزش ایران در فدراسیون فوتبال است اما این موفقیت تنها برای چند روز است چراکه عملکرد وزارت ورزش درمورد پرسپولیس و استقلال، هر کارشناسی را دچار تردید می‌کند. محمود گودرزی کاری با علی کفاشیان کرد که علی‌آبادی، سعیدلو، عباسی و حتی سلطانی‌فر هم نتوانسته بودند، انجام دهند: «نظارت و پیگیری تخلفات». اما این فعالیت وزارت ورزش نباید به «دخالت در امور فدراسیون‌ها» منتهی شود. همان مرز باریکی که وزیر ورزش در جلسه‌اش با رسانه‌ها این گونه بیانش کرد: «من بالاخره نفهمیدم باید اهل دموکراسی باشم یا دیکتاتوری؟» البته که خودش می‌دانست چه روشی برای ورزش ایران مناسب است. برای وزارتخانه‌یی که تا پیش از این برای پرسپولیس و استقلال سالانه یکصد میلیارد تومان هزینه می‌کرد و مدیران‌عامل‌شان با دولت تسویه می‌کردند، قطعا حالا که وزارت ورزش یک‌ریال هزینه نمی‌کند، افتخار بزرگی نصیب مجموعه شده است اما گودرزی قطعا این سوال را از خودش می‌پرسد: «به چه قیمتی؟!» وضعیت این روزهای پرسپولیس «قیمت» تصمیم را مشخص می‌کند. حتی باشگاه استقلال. موضوع درباره فدراسیون فوتبال هم همین است. او چند روز پیش در تمرین تیم ملی هندبال حضور یافت و گفت: «تغییر و تحولات خوب است و من را نیز تغییر بدهند، بد نیست. به هر حال زمانی که کسی قرار می‌گیرد و توقعات را برآورده نمی‌کند باید افراد توانمند و تازه جایگزین شوند و این تشخیص رییس فدراسیون است. این تغییرات بدون نظر ما نیز نمی‌توانسته باشد و اگر نظر ما را بخواهند مشورت می‌دهیم. » این روزها درباره آقای وزیر می‌گویند که زیاد مصاحبه می‌کند، حتی بیشتر از روسای سابق سازمان تربیت‌بدنی یا وزارت ورزش؛ او حالا برای تغییرات فدراسیون فوتبال، «مانور قدرت» می‌دهد و به فدراسیون‌های دیگر هم هشدار می‌دهد. هرچند این کار، مطمئنا نادرست نیست اما فرهنگی را به وجود می‌آورد که شائبه «دخالت» را تقویت می‌کند. هنوز به‌صورت روشن شفاف‌سازی نشده که علت این تغییرات چیست و قرار است چه اتفاقی بیفتد. وزیر ورزش باید بداند مشکلات در ورزش با تغییر اسامی، تغییر نمی‌کنند و از بین نمی‌روند. او باید به مسائل کلان ورزش اهمیت دهد و مشکل فدراسیون‌ها را در کرسی‌های بین‌المللی حل کند، برنامه‌یی منسجم برای اقتصاد فدراسیون‌ها داشته باشد، به نقش نظارتی خود بازگردد و از فدراسیون‌ها گزارش بخواهد و مسوولیت‌پذیری را به ورزش بازگرداند. او باید تلاش کند گفتمان انتخاباتی تازه‌یی را در ورزش آغاز کند تا دیگر جامعه دم از «مهندسی انتخابات در ورزش» نزند و اعتماد به‌جامعه برگردد. او حتما این بخش از حرف‌هایش در صحن علنی مجلس را از یاد نبرده است: «طبق محاسبات ما سالانه گردش مالی ورزش حرفه‌یی به ویژه فوتبال حدود ١٢٠٠ میلیارد تومان است و کل اعتباری که به سازمان تربیت‌بدنی داده می‌شود، حدود ٦٠٠ میلیارد تومان است یعنی حدود ١٨٠٠ میلیارد تومان برای دو مقوله ورزش حرفه‌یی و همگانی هزینه می‌شود. کل جمعیتی که از این بهره می‌برند به ١٠ هزار نفر هم نمی‌رسد و به عبارتی
٧٥ میلیون نفر منتظرند تا از این سهم بهره‌یی بردارند البته منظور کم کردن سهم آنها نیست، بلکه باید سهم کسانی که بی‌بهره هستند، پرداخته شود». او باید برای سهم هر ایرانی در ورزش برنامه‌ریزی کند و ورزش را به سبد خانوار بازگرداند.
اصرار این گزارش بر «لحن آقای وزیر» است. بعد از اتفاقات فدراسیون فوتبال، وظیفه‌یی سنگین‌تر برعهده گودرزی است. او ناخواسته می‌خواهد ثابت کند وزارت ورزش در امور فدراسیون دخالت می‌کند. درحالی که اصلا این گونه نیست. خودش بهتر می‌داند اطلاع از ابهامات و تخلفات فوتبال ایران را مدیون هیات‌رییسه فدراسیون و کمیته شش نفره رفع ابهام است. او پیش از این با فوتبال قهر کرده بود اما حالا کفاشیان مجاب می‌شود که تغییرات را اعمال کند و حتی شایعه استعفایش هم تکذیب نمی‌شود. وزارت ورزش باید «ناظر قدرتمند» بماند و حق «دخالت» را از خود سلب کند. همان بلایی که سر صفایی‌فراهانی آمد و او فوتبال را به «نامادری‌اش» سپرد. همان بلایی که سر دادکان آمد و فوتبال ایران تعلیق شد. او باید بر نظارت، شفاف‌سازی و پاسخگو بودن اصرار کند و فدراسیون‌ها را به آن سمت ببرد. همان اتفاقی که برای پرسپولیس و استقلال نیفتاد...

علی عالی / روزنامه اعتماد