گزارش روز | ژاپن؛ این بار شاید نیاز به چند انفجار اتمی باشد!

دوره قبل، ژاپن پیش‌بینی دوحه را راحت کرده بود. به سادگی می‌شد قهرمان جام ملت‌های آسیا را حدس زد. یا ژاپن بود و یا ژاپن! نیازی نبود استخوان‌های نوسترآداموس را از خاک بیرون بکشیم و جلوی ستاره‌ها بگذاریم. یک قاعده کلی وجود داشت برای فوتبالی که خودش را از آسیا کنده بود. فوتبالش که فقط نیست. در تمام آسیا آنها یکه تاز شده‌اند. رییس‌جمهوری‌اش با غرور مقابل میکروفن می‌ایستد و محترمانه مدعی می‌شود آن بمب‌های اتمی فرو افتاده در خاک کشورش از هواپیماهای آمریکایی را امروز با ساعت ژاپنی، تلفن ژاپنی، خودنویس ژاپنی و خودروی ژاپنی که در دست و روی میز و زیر پای جورج دبلیو بوش و اوباما نشسته و افتاده جبران کرده. پرچم کشورشان را در میادین ورزشی وقتی بالا بردند که روی اسکوربورد تمامی ورزشگاه‌های معتبر جهان در تمام رقابت‌های اصلی، کنار ساعت، چنین حک شده بود: «ساخت ژاپن»! و آنها امروز تنها سرزمینی در سرتاسر این کره خاکی هستند که هنوز هیچ «خانه سالمندانی» تاسیس نکرده‌اند. رکورددار احترامات اجتماعی. آنها از آسیا که نه، دارند خودشان را از یک دنیا جدا می‌کنند. یک روز زور بازو می‌خواستند، امروز با عقل و احترام پیش می‌روند. عقل... چقدر ناشناخته است!
دوره قبل، حدس زدن ساده‌ترین کار ممکن بود. یک بار دیگر دقیقا چنین اتفاقی افتاد. در آن جام ملت‌های لبنان، ژاپنی‌ها وحشیانه وارد رقابت‌ها شدند. اول عربستان را 4- یک درهم کوبیدند. بعد ازبکستان را 8- یک شکست دادند و با قطر با تیم دوم‌شان یک - یک مساوی کردند. بازی حذفی را مقابل عراق 4- یک باز هم بردند. نیمه‌نهایی چین را 3-2 شکست دادند و در فینال باز هم روبه‌روی همان عربستان بازی اول قرار گرفتند و با ناداوری باز هم یک - صفر بردند. ژاپنی‌ها در حالی قهرمان شدند که چهار سال قبل زنگ تفریح کویت در بازی حذفی شدند و دو سال قبل در بازی پلی آف به زحمت از سد ایران گذشته بودند و طعم جهانی شدن را در فرانسه چشیدند. ژاپنی‌ها از همان سال 2000 با آغاز هزاره سوم، سلطنت خود را بر فوتبال آسیا آغاز کردند. برای‌شان قهرمان شدن در آسیا (چه در باشگاهی و چه ملی) عادت شد. در جام ملت‌های چین و بعد دوحه به سادگی، مثل سرکشیدن جرعه‌ای آب روی سکوی قهرمانی رفتند و این درحالی بود که مقابل استرالیا در فینال دوحه، بدترین روز خود را تجربه می‌کردند و مقابل چین در سال 2004 از روز اول بازی‌ها، تمام کشور چین خواهان حذف‌شان بود. با یک مشت مصدوم و محروم و تیمی خسته! ژاپن به همین سادگی، آقای آسیا شد.
هزاره سوم، به نام ژاپن نامگذاری شده. نه فقط در فوتبال! برای آسیایی‌ها، قهرمان شدن در جایی که یک ژاپن هست، آنقدر دشوار شده که کنفدراسیون این قاره، در انتخاب میزبان‌هایش تامل کند. در انتخابات قبلی رای به استرالیا داد و همین امروز با وجود اصرارهای مالی اماراتی‌ها، باز هم نظر مثبت‌تری روی ایران برای میزبانی دور بعد دارد. شاید، شاید، شاید میزبان‌ها موفق به متوقف کردن این موتور توقف‌ناپذیر شوند. پیش‌بینی، اندکی سخت می‌شود. این بار میزبان استرالیا است نه قطر! استرالیایی که یک عمر از تمام دنیا دور بود و فقط برای جبران نداشته‌هایش وارد قاره نیمکره شمالی‌اش شده. شاید انتخاب بهتر قرار گرفتن در کنفدراسیون آمریکای جنوبی بود اما به آسیا آمد تا هم ساده‌تر به جام جهانی برسد، هم راحت‌تر قهرمان قاره‌ای شود و هم باشگاه‌هایش را روی سکوها ببیند. استرالیا، قطر نیست که حتی به ضرب و فریب پاداش، مردمش را روی سکوی ورزشگاه‌ها بنشاند. ژاپن برای قهرمان شدن دوباره، هم ایران، عربستان و کره حریص و دور مانده از جام را رقیب خود می‌بیند، هم استرالیای میزبان و مدعی را و هم کنفدراسیونی که چندان میلی به تکرار قهرمانی قهرمان هزاره سوم قاره را ندارد. با چنین فضایی، چقدر می‌توان روی طلای دوباره آنها حساب باز کرد؟
قهرمانی احتمالی ژاپن در آسیا را شاید بتوان تقویت یک الگوی تمام عیار برای آسیا دانست اما نرم نرم باید دور انگیزه‌های 15 تیم دیگر را خط کشید! آسیا انگار برای رسیدن به ژاپن به چند انفجار اتمی نیاز دارد!

ایران ورزشی / پیام یونسی پور