جلال طالبی: نبايد در جام ملت‌ها منتظر يك تيم ملي تهاجمي باشيم

به گزارش متافوتبال، جلال طالبی، بازیکن شاخص دهه‌های ٤٠ و ٥٠ دارایی و تیم‌ملی خیلی زود به جرگه مربیان بین‌المللی درآمد آنچنان که پس از بازگشت به کشورمان، سرمربیگری تیم‌ملی در جام جهانی ١٩٩٨ فرانسه را عهده‌دار شد، اما حضور ناموفق این تیم در رقابت‌های جام ملت‌های آسیا ٢٠٠٠ لبنان نقش مهمی در کنار رفتن او از سطح اول فوتبال ایران ایفا کرد. او سال‌هاست از چرخه مربیگری در فوتبال ایران خارج شده و شاید بهتر باشد که بنویسیم خارج‌اش کرده‌اند تا دیگر نتواند در تیمی ایرانی مشغول باشد. با او که چند هفته‌یی است به ایران آمده به روزنامه اعتماد گفت‌و گویی انجام داده است:

  ارزیابی شما از تیم‌ملی ایران چیست؟ آن هم در آستانه جام ملت‌های آسیا!

من در جام جهانی تیم‌ملی را هم منفی دیدیم هم مثبت. مثبت این بود که از لحاظ نتیجه‌گرایی با یک گل به آرژانتین باختیم و با نیجریه مساوی کردیم. منفی این بود که شکل بازی‌های ما تغییر نکرد. البته حتما کی‌روش با شناختی که از بازیکنان داشته این تاکتیک را مناسب دیده بود. اما همه باید ببینیم عملکرد تیم ملی در جام ملت‌های آسیا که فضای آن با جام جهانی فرق دارد چه خواهد بود.

  این بازیکنانی که به اردوی تیم ملی دعوت شده‌اند می‌توانند طلسم ناکامی‌های ایران در آسیا را بشکنند؟

بازی‌های تیم ملی در جام جهانی این مساله را نشان داد که بازیکنان در یک دایره‌یی قرار گرفتند که باید وظایف‌شان را انجام می‌دادند و حق خارج شدن از آن هم را نداشتند. با این حال معتقدم ما درجام جهانی می‌توانستیم کمی شجاع‌تر بازی کنیم. نکته قابل توجه اما اینجاست که بازیکنان دستورات کی‌روش را در زمین اجرا می‌کردند. پس عملکرد تیم ملی در جام ملت‌های آسیا هم بستگی به تفکرات کی‌روش برای هر بازی دارد.

 به نظرتان تیم ملی با همان تاکتیک جام جهانی بازی‌‌های خود را در جام ملت‌های آسیا برگزار خواهد کرد؟

فکر می‌کنم که با درصد کمتری از سیستم تدافعی جام‌جهانی در این رقابت‌ها ظاهر بشویم. کی‌روش به اصول تدافعی معتقد بوده و از آن نتیجه گرفته است. بنابراین بعید می‌دانم تغییر زیادی در سیستم تیم‌اش ایجاد کند. به احتمال زیاد ما نباید منتظر یک تیم تهاجمی باشیم. باید صبر کنیم تا بازی‌ها شروع شود، آن وقت بهتر می‌توان درباره عملکرد تیم ملی و بازیکنان صحبت کرد. من امیدوارم همه‌چیز برای گرفتن نتایج خوب مهیا شود و بچه‌ها هم خواسته‌های مربی را به خوبی در زمین انجام بدهند تا تیم به قهرمانی آسیا که آرزوی تمامی ما ایرانی‌ها است برسد.

  این روزها خیلی‌ها از دولتی بودن ورزش انتقاد می‌کنند. به نظرتان این فضا چقدر به ورزش ما ضرر زده است؟

 ما به سمت سیستم‌هایی که در آلمان شرقی و شوروی قدیم اجرا می‌شد حرکت کردیم. یعنی تمام باشگاه‌ها باید در اختیار سازمانی باشند که بتوانند روی آنها نظارت داشته باشند تا ببینند داخل این باشگاه‌ها چه می‌گذرد. اگر باشگاه‌ها خصوصی باشند اجازه نظارت به نحوه مدیریت و غیره را نمی‌دهند. با این حال اگر پیشرفت می‌خواهیم باید فوتبال ما به سمت خصوصی شدن حرکت کند. دولتی بودن باشگاه‌ها باعث شده کیفیت فوتبال از بین برود و تماشاگران کم شوند.

 فکر می‌کنید هدف حضور دولتی‌ها در ورزش چیست؟

هدف‌شان نظارت و شهرت است. وقتی تماشاگران می‌گویند «حیا کن، رها کن» آن فرد نمی‌رود و همچنان هم حضور دارد، دنبال چیست! چه شد که مثل قدیم تماشاگران دیگر علاقه‌یی به ورزش ندارند و ورزشگاه‌ها پر نمی‌شود؟ چه شد که مطالعه‌کنندگان روزنامه‌های ورزشی کم شده‌اند؟ این مسائل فقط مربوط به جامعه ورزش و کیفیتش نیست، سایر مسائل اجتماعی را هم شاملش می‌شود.

 راه‌حل برون‌رفت از این بحران برای رفتن فوتبال‌ ایران به سمت پیشرفت تماشاگران با فوتبال چیست؟

معمولا کسانی که فوتبال نگاه می‌کنند و طرفدار ورزش هستند مثل خود من از طبقه مرفه جامعه نیستند و وقتی مشکلات اقتصادی زیاد شد دیگر آنقدر درگیری‌هایشان زیاد است که فوتبال برای‌شان در مرحله آخر قرار می‌گیرد. ما باید جامعه‌ را به شکلی سر و سامان بدهیم که یکی از تفریح‌های مردم رفتن به ورزشگاه باشد. کاری که در اروپا انجام می‌دهند. اما متاسفانه فوتبال ما با قمه کشی دنبال می‌شود و الان فضا وحشتناک‌تر هم می‌شود. متاسفانه توسعه اقتصادی در ورزش‌مان نداریم و این موضوع فقط برای ورزش نیست و باید در اقتصاد، فرهنگ و جامعه هم باشد.

 حضور مدیران ناکارآمد و کم تخصص چقدر در به وجود آمدن این فضا تاثیرگذار بوده است؟

خیلی از مدیرانی که در کارشان تخصص ندارند در نابودی فوتبال تاثیر گذاشته‌اند. الان باشگاه‌هایی هست که در یک‌سال چهار مدیرعامل عوض می‌کنند یا سه تا مربی عوض می‌شود، برای اینکه اصلا برنامه‌ریزی ندارند. دلیلش این است که نمی‌دانند برای چه مدیرعامل شده‌اند و چرا این مربی را آورده‌اند که بعد از دو ماه ردش کنند. کاری در فوتبال ما روی اصول و کارشناسی پیش نمی‌رود. مثلا می‌گویند آقا من با شما رفیق هستم، شما سرپرست تیم شوید.

 عدم وجود نظارت روی هزینه‌های مالی هم بحران‌های عجیبی در فوتبال کشور به وجود آورده است.

وقتی نمی‌دانند چطور و در کجا پول را خرج کنند، من هم که می‌دانم پول کجاست، یا به عنوان دلال می‌روم جلو، یا به عنوان لیدر و یا به عنوان یک مربی. مثلا یک مربی را می‌گذاریم بر سر کار، بعد فعالیت‌های این مربی از نظر باشگاه، مدیرعامل و تماشاگران مورد قبول نیست پس عوض‌اش می‌کنیم؛ بعد مربی‌ اخراجی شروع می‌کند به گفتن اینکه این پولی که درون فوتبال می‌آید برای بیت‌المال است و مدیرعامل را تخریب می‌کند. بعد از مدتی به یک باشگاه دیگر می‌رویم و دوباره با همان شرایط قبلی کار می‌کنیم! اینها همان آدم‌هایی هستند که می‌گفتند پول بیت‌المال را می‌خورند و مدیرعاملش این‌گونه است و با یک کفش و شورت ورزشی تا حالا عکس نداشته و غیره. حالا سوال اینجاست که آقایی که مدعی بودی پول بیت‌المال است چرا دوباره می‌روی قرار‌داد می‌بندی و می‌روی همان پول را می‌گیری. برای همین می‌گویم دنبال حل مشکل و از بین بردن دلال‌ها نیستند.

 امیدی برای درست شدن این وضع نابسامان فوتبال کشور دارید؟

 ما جوری گرفتار شدیم که هر چقدر دست و پا بزنیم پایین‌تر می‌رویم و ورزش‌مان مانند یک باتلاق شده است و هیچ‌کسی کمک نمی‌کند که از اینجا بیرون بیایم. متاسفانه فقط از آن فیلمبرداری می‌کنیم و سوژه می‌سازیم و با آن حاشیه و سوژه زندگی می‌کنیم. همه از زیر مسوولیت‌هایی که داریم شانه خالی می‌کنیم چون از همان اول نباید این مسوولیت را به ما می‌دادند به دلیل اینکه این کاره نبودیم اما به خاطر اینکه رابطه دارم پست گرفتم. قرار بود حسابرسی کنند و بفهمند این پولی که از فدراسیون رفته کجاست و چرا آن‌گونه شد؟ همه‌اش« من نبودم من نبودم»، شد. بنابراین کسی کمک نمی‌کند که مسائل ورزش ما حل شود بلکه یک راه فراری پیدا می‌کند که حل نشود.