یادداشت روز | برای‌شان انگار دعا نوشته‌اند! / سوت اسکیپی...

برای ما، استرالیا تا یک روز علفزارهای سبز یا خشک و دویدن اسکیپی و سوت‌های سامی معنی می‌شد و بعد ناگهان معنا و مفهومش از 8 آذر76 تغییر یافت. شد دیو سپیدی که خان هفتم به زمین خورد و شاهنامه فوتبال ایران را با رنگی خوش به پایان برد. استرالیا، همان مأمن مهاجرانی که از سرتاسر دنیا از راه دریا و هوا خودشان را به خاکش می‌رسانند، سال‌هاست که تلاش می‌کند خودش را تعریف کند. سال‌ها بین قاره بودن یا کشور بودن سرگردان ماندند. بعد بین الحاق به آسیا یا آمریکای جنوبی سردرگم بودند. بخشی از اقتصادشان را به آمریکای شمالی وصل کرده‌اند، تمام سیاست‌شان را به جزیره‌ای که در غرب اروپا قرار گرفته (نه غرب آفریقا!!) و البته در فوتبال و ورزش به سوی آسیا کشیده شده‌اند. فقط برای اینکه از بلاتکلیفی دایمی و بداقبالی‌های همیشگی رها شوند. استرالیا، در پنجمین قاره جهان (اقیانوسیه) لااقل در فوتبال یک مصیبت زده سرگردان بود. یک بار برای رسیدن به جام جهانی باید مقابل نماینده آسیا قرار می‌گرفت، یک بار رودرروی آخرین تیم آمریکای جنوبی و گاهی مقابل ضعیف‌ترین نماینده آمریکای مرکزی! همیشه هم روی بد سکه به نامش می‌خورد. یا مقابل ایران باید بخشی از تراژیک‌ترین اتفاقات تاریخ فوتبال جهان را می‌نوشت یا باید مقابل بهترین‌های آمریکای جنوبی تن به شکست می‌داد. استرالیا فقط و فقط برای فرار از حذف‌های تکراری در راه انتخابی جام جهانی به آسیا الحاق شد. شاید که شانسش را در بازی‌های گروهی امتحان کند. وقتی هم آمد، تازه از آن جام جهانی طلایی‌اش (با گاس هیدینک) برگشته بود. جام 2006 آلمان و صعودش از گروه مقدماتی و حذفش با ناداوری مقابل ایتالیا در دقیقه 93 با پنالتی فرانچسکو توتی. تصورشان شاید این بود که یک لیسانسیه قرار است در اکابر امتحان پس بدهد. برای بردن مفت و مجانی جام آمده بودند. زودتر از موعد هم به خانه برگشتند. حذف در دور مقدماتی! استرالیا با چنین فضاحتی آسیا را تجربه کرد. برایش حتی راند دوم در قطر هم با همه خوش یمنی‌ها، خوش رقصی‌های داوران و... باز به نایب قهرمانی رسید. با بد حریفی مچ انداخته بودند. در فینال مقابل ژاپن!  استرالیا حالا میزبان جام ملت‌ها شده که فقط به قهرمانی برسد. کشورش آنقدر برای تمام دنیا وسوسه انگیز هست که نخواهد توریست بیشتری جذب کند. هرچند که اداره گردشگری استرالیا رسما اعلام کرده که در بدترین حالت ممکن، پیش‌بینی روزانه 5/1 میلیون دلار درآمد از توریسم در جام ملت‌های این دوره را برای کشورش دارد. آنها فقط میزبان شده‌اند که کمی به آسیا زهرچشم نشان دهند. فوتبالی که در اکثر رویارویی‌هایش مقابل آسیایی‌ها ناکام بوده، از این میزبانی چیزی جز قهرمانی هم نمی‌خواهد. جدی‌ترین حریفش را اما ژاپن ندانید. آنها سال‌هاست که از ایران می‌ترسند!‌ شاید داشتن تیمی که امروز در ید قدرت آنگه پوستگلیو قرار گرفته، آرزوی هر یک از مربیان کنونی آسیا بود. تیمی منتخب از لیگ انگلستان، سوییس، آلمان، هلند، ترکیه و حتی قطر که اصول حرفه‌ای را بهتر از تمام بازیکنان آسیایی می‌شناسند. استرالیا با تیمی وارد جام ملت‌های آسیا می‌شود که بازیکنانش بازی کردن در لیگ‌های اروپایی را مثل یک عادت می‌دانند و باید روبه‌روی بازیکنانی قرار بگیرند (منهای بازیکنان دو کشور کره و ژاپن) که همگی به بازی در تیم‌های دسته دوم بلژیک، هلند، روسیه و بلغارستان هم راضی شده‌اند. چرا نباید به آنها به‌عنوان یک مدعی جدی قهرمانی نگاه کرد؟ فوتبالی که روزی آنقدر پتانسیل داشته که با گاس هیدینک به یک هشتم نهایی جام جهانی برسد و با بداقبالی حذف شود، لااقل در آسیا همیشه می‌تواند مدعی قهرمانی باشد، اگر... یک اما و اگر بزرگ در مورد استرالیا و فوتبالش وجود دارد. آنها انگار سحر و جادو شده‌اند. انگار برای‌شان سال‌ها قبل دعا نوشته‌اند! فوتبال استرالیا گاهی آنچنان مقابل همین آسیایی‌ها کمر خم کرده که خریدار حس ترحم شده‌اند. آن بازی نهایی جام جهانی 98 را به یاد بیاورید! تا ابد فراموش نخواهند کرد.

ایران ورزشی / پیام یونسی پور