جام ملت های آسیا | از دست بردن در قرعه‌ها تا بوی نفت روی دلار / روبه‌روی دیوانه!

دیر به هم رسیدیم. قاعده‌اش این بود که 19 سال پیش، وقتی خودشان میزبان بودند روبه‌روی هم قرار بگیریم اما آنقدر دست در جداول بردند تا دقیقا در آخرین روز، معادله‌های نیمه‌نهایی را تغییر دهند. هرگز سابقه نداشت دو تیم همگروه، بعد از صعود از مرحله حذفی، دوباره در نیمه‌نهایی با هم مواجه شوند. همیشه همگروه‌ها تحت هر شرایطی، باید در آخرین بازی جام مقابل هم قرار می‌گرفتند. یعنی در فینال! اما امارات می‌خواست بهترین انتخاب ممکن را داشته باشد. عربستان را به دیدار ایرانی فرستاد که داشت آسیا را قلع و قمع می‌کرد و خودش به دیدار کویت رفت. دلیلش هم موجه بود. آنها میزبان بودند! برای خوش رقصی مقابل عربستانی‌ها، وعده همکاری لازم را هم دادند. آخرین باری که عربستان وعده کمک‌های داوری را گرفته بود، به انتخابی جام جهانی 94 در دوحه برمی‌گشت. وقتی در لابی هتل شرایتون، همه میهمانان و حاضران را بیرون کرده بودند تا جلسه‌ای سه‌گانه برقرار شود. رییس فدراسیون عربستان بود و تیم داوری و دبیر وقت کنفدراسیون. دو روزنامه‌نگار ایرانی که برای تفرج و تفریح دشداشه عربی بر تن داشتند، از هتل بیرون نشدند. جلسه را هم دیدند و هم شنیدند. قرار شد داوران، به صعود سعودی‌ها کمک کنند. دبیر وقت کنفدراسیون فوتبال آسیا چنین گفته بود: «عربستان هم پیمان ما و البته حامی مالی فوتبال آسیاست...» عربستان که نه، فردای آن روز تیم داوری به جام جهانی صعود کرد و ما برگشتیم!‌ سه سال بعد در امارات، بازی گروهی را از همان عربستانی که دیگر نیازی به داور نداشت 3 - صفر بردیم و صعود کردیم و باز در نیمه‌نهایی، به جبر اماراتی‌هایی که بشکه‌های نفت‌شان را وسط گذاشته بودند باز به عربستان خوردیم. بهترین تیم تاریخ‌شان بود. خداداد گل زد و داور آفساید گرفت. حمید استیلی با دروازه خالی تک به تک بود، از پشت قیچی‌اش کردند و از وسط نصف شد و داور خطا نگرفت. خالد موالد سه بار باید اخراج می‌شد و نشد! دو تک به تک مهدوی‌کیا و خداداد را آفساید اعلام کردند و در پنالتی‌ها باختیم. امارات خوش رقصی کرده بود. فقط نمی‌خواست حریف ما شود.
حالا بعد از 19 سال دوباره با امارات همخانه شده‌ایم. درست مثل 4 سال قبل در قطر. آنجا اماراتی‌ها محتاج پیروزی بودند و ما بی‌نیاز حتی به یک تک امتیاز. ما امارات را بردیم که عراق صعود کند. لذتبخش بود! اماراتی‌ها، الگوی ولخرجی‌های حوزه خلیج فارس هستند. قطر و تازگی‌ها کویت از روی دست اماراتی‌ها کپی می‌زنند. رویای قد کشیدن از سه دهه قبل در مغزشان افتاد. نه فقط در فوتبال! لقمه‌هایی بزرگتر از دهان‌شان برای نام جاودانه خلیج فارس برداشتند. هزینه کردند، دست روی نام جزایر سه گانه ما گذاشتند، مطالبه مهم‌ترین جام‌ها و رقابت‌ها را کردند. سال‌هاست که چند وجب خاک در پایین آب‌های خلیج‌فارس، هم سرمنشا لجاجت‌های ملی ما شده و هم محفل وقت‌گذرانی‌های تعطیلات ما! دوگانه جالبی ساخته برای ایرانیان. اماراتی‌ها سال‌هاست که بلندپروازی می‌کنند.
سیاهه نام مربیانی که طی سه دهه اخیر روی نیمکت اماراتی‌ها نشسته‌اند رشک برانگیز است. از سال 1984 که حشمت مهاجرانی پس از سه سال و اندی مربیگری از نیمکت تیم ملی این کشور کنار رفت و جای خود را به کارلوس آلبرتو پریرا و بعد ماریو زاگالو داد تا امروز مربیانی هدایت تیم ملی امارات را برعهده داشتند که حضورشان در آسیا برای هر کشوری یک آرزو است. لوبانوفسکی، ایویچ، ماچالا، کارلوس کروش، هنری میشل، جو بونفرر، دیک ادووکات، روی هاجسون، متسو و یا کاتانچ نام‌های شهیری هستند که نشستن آنها روی نیمکت تیم کوچکی مثل امارات، حیرت‌انگیز است. چه چیزی بجز دلارهای نفتی می‌توانست این کلکسیون را برای امارات به خط کند؟ به یاد بیاوریم که دو مربی وارداتی و بزرگ همین سه دهه فوتبال ایران (ایویچ و کروش) که تاثیراتی چشمگیر در تیم ملی ایران داشتند، روزگاری پیش از اینکه روی نیمکت ایران بنشینند، سرمربی امارات بودند و البته هر کدام کمتر از یک سال در این کشور دوام آوردند. وقتی ایویچ مربی ایران شد، اماراتی‌ها انتخاب ایران را نقد کردند و البته وقتی کفاشیان با کروش به توافق رسید، فدراسیون امارات این انتخاب را دیوانگی محض ایرانی‌ها خواند!‌ آنها حتی تفاوت جنس اصل و فرع را هم نمی‌فهمند.
تک‌تک مربیانی که در امارات بین یک تا دو سال مربیگری کردند و بعد به سرعت رانده شدند (چون در آسیا شکست خورده بودند) سال‌ها بعد یا قهرمان جام جهانی شدند، یا جام‌های اروپایی را بالای سر بردند و یا در بدترین حالت یک قهرمان بودند برای تیم‌های بعدی‌شان. اماراتی‌ها اما هنوز مدعی هستند که می‌توانند با تغییر دادن پیاپی مربیان (و حالا استفاده از یک بومی مثل مهدی علی) در آسیا آقایی کنند. امروز آنها با همان کارلوس کروشی که روزی او را «دیوانه» خوانده بودند در یک گروه باید زندگی کنند. مسلما علاقه‌ای به شکست خوردن مقابل همان «دیوانه» را ندارند! شاید همین همگروهی کروش با اماراتی‌ها بهترین اتفاق برای خود ما باشد. کینه‌های کروش مشخصه ذاتی اوست. همین کینه، شاید برای مایی که هنوز از یاد نبرده‌ایم 19 سال پیش آنها از ترس شکست مقابل ما چقدر گروه‌بندی‌ها را تغییر دادند و داور را رقاص عربستانی‌ها برای جبران فرار از دست ایران کردند خوشایند باشد.

ایران ورزشی / پیام یونسی پور