یادداشت روز | چشم بستن بر بازي ايران – عراق کروش ریسـک می‌کند

به گزارش متافوتبال و به نقل از خبر ورزشی،  به نظر می‌رسد که آقای کروش، تحت تأثیر بازی مقبولی که تیم‌ملی برابر تیم عراق انجام داد و تحسین همه‌جانبه‌ای را به سود خود برانگیخت، دچار تردیدی سنگین شده است! این تردید وجود دارد که از بازی مقبول مردان تیم‌ملی، برای تکرار فوتبالی در همان سطح و همان کلاس چگونه می‌توان و باید که استفاده کرد؟

آیا باید از اصل «دست نزدن به تیم برنده» استفاده کرد یا به اصول دیگری پناه برد و بازی ایران - عراق را یکسره نادیده گرفت و تیمی را که خوب دوید و خوب جنگید و خوب مبارزه کرد را، برای «روز مبادا» به کناری نهاد و همه اعتماد و امید خود را تقدیم مردانی نمود که برابر عراق از روی نیمکت شاهد قابلیت‌های انکار‌ناپذیر نیمه دوم خود شدند؟ «نیمه» دومی که هیچ کم از «نیمه» اول خود نداشت و نیمه دومی که «ارزش افزودنی» به ارزش و بهای جوانان تیم‌ملی را بالا برد و بالاتر برد!

پس از بازی با عراق، پس از غلبه تمام‌عیار بر عراق، کارلوس کروش هم مثل اکثریت مطلق کارشناسان ایرانی - اعم از خوش‌بینان یا بد‌بینان - تحت تأثیر نمایش مقبول مردان ملی و تیم جوان‌شده ملی قرار گرفت؛ تیمی که به واسطه جوانی‌اش و «سن» پایین‌آمده‌اش که معلوم شد فقط یک عدد و یک رقم خشک و خالی نیست، سبکبال و سبک‌‌بار نشان می‌داد و در پیاده کردن فرامین حرکتی و دستور‌های تاکتیکی آقای کروش، الزام و پایبندی متعصبانه‌ای داشت و در جات تاکتیک‌پذیری‌اش را به رخ می‌کشید!

خوشحالی و مسرتی که بابت پیروزی تیم‌ملی، در یک بازی تدارکاتی عمومی شد و حالت همگانی به خود گرفت، نتیجه همین ویژگی‌ کمیاب بود: تیم‌ملی «بازی» می‌کرد! تیم‌ملی «خوب» بازی می‌کرد! و تیم‌ملی، «بازی خوبش» را مدام تکرار می‌کرد و مدام در پی خلق و ساختن لحظه‌های درست و صحنه‌های زیبا بود! فوتبالی چنان متفاوت که «منطق» آقای کروش را هم باز کرد و او را بر سر سخن آورد! سخنانی که پس از شکست دادن کره‌جنوبی، بر زبان «آقای سرمربی» جاری نشد! سخنانی که نظیرش را، حتی در جام‌جهانی برزیل هم از آقای کروش نشنیدیم! نکته‌هایی در اهمیت توپداری، تعاریفی همه درست، درباره بازی با ایده‌های تهاجمی!

خلاصه کلام؛ این بار کسی از اتوبوس و دفاع اتوبوسی حرف نزد، به طعنه و کنایه هم زخم‌زبانی در کار نیامد! توپ مال ما بود و بازی هم مال ما بود! توپ را مال خود کرده بودیم و مالک بازی هم شده بودیم!

به نظر می‌رسد روز‌های عسلی، زود سپری شده است! دوباره سایه تردید، دوباره سایه شک، یک بار دیگر، به دست گرفتن کاسه چه‌کنم! از حرف‌های اولیه کروش، مبارزه‌طلبی تراوش می‌کرد! دو، سه روزی برخورداری از قوت روحی! دو، سه روزی شاهد چشم و ابرو آمدن که: .... بفرمایید، این هم آنچه می‌خواستید!

روز‌‌های سرزندگی با سرعت سپری شدند و حالا به نظر می‌رسد از بازی روان ذخیره تیم‌ملی برابر عراق، جور دیگری هم می‌توان نتیجه گرفت و اینکه متأثر از «برداشت»‌های آقای کروش باید به این ارزیابی رسید: اعتماد خود را، تقدیم همه تیم کرد! خود‌باوری نوپدید آمده را به پای همه تیم ریخت! پختگی و بلوغ فکری تیم‌ملی را البته خاص با‌تجربه‌‌تر‌ها دانست! عزم حرکتی و گام‌های سبک و بلند تیم‌ملی را، ویژه پاره جوانتر و خوش‌پرواز‌تر این تیم ندانست!
در حرف‌های کروش، در اشارات معنا‌دار او، فاصله گرفتن از بازی ایران - عراق روز‌ به روز بیشتر می‌شود! برای کروش تجربه و آموزش‌های متکی به تجربه، هنوز مهمتر از واقعیت‌های عینیت یافته‌اند!

او بازی ایران - عراق را تحسین می‌کند اما از تقبیح برنامه حقیرانه آماده‌سازی تیم‌ملی، غافل نمی‌شود و دست برنمی‌دارد. و «او» هنوز دلش با مردان جام‌جهانی است. ریسکی که ریشه در خطر‌ناپذیری و محافظه‌کاری و احتیاط گاه افراطی او، در تن ندادن به هر ریسک لازم دارد!
کروش این بار ریسک می‌کند! ریسک استفاده باز هم بیشتر از تجربه‌گرایی! ریسک چشم بستن بر بازی ایران - عراق. مسابقه‌ای که قرار بود جای مسابقه دوستانه ایران - آنگولا را بگیرد، اما چیز دیگری شد!