زیدان از بچه‌ها و روزهای فوتبالی‌اش می‌گوید: بابت کله‌ای که به ماتراتزی زدم به خودم افتخار نمی‌کنم

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه شرق، زین‌الدین، ستاره بی‌بدیلی در دنیای فوتبال است. او که سال‌ها سابقه بازی‌کردن در تیم ملی فرانسه را داشته، یکی از اسطوره‌های باشگاه رئال‌مادرید هم محسوب می‌شود و اتفاقا این روزها سرگرم مربیگری در تیم ذخیره‌های این باشگاه اسپانیایی است. «زیزو» چهار پسر دارد که دست‌برقضا هر چهار تا عاشق فوتبال شده‌اند: انزو، پسر بزرگ‌تر در تیم رئال‌مادرید بازی می‌کند و لوکا که برخلاف پدر دروازه‌بان شده، حالا با تیم ملی فرانسه قهرمان اروپا شده و قرار است در جام‌جهانی زیر ١٧ساله‌ها هم برای فرانسه به میدان برود. البته تئو ١٣ساله و الیاس ٩ساله هم منتظرند تا پا جای پای برادران بزرگ‌تر و پدرشان بگذارند. زیدان روز گذشته گفت‌وگوی بسیار مفصلی با مجله «اکیپ» داشته که در آن بیشتر درباره فرزندانش حرف زده است. زیدان ابتدا درباره پیشرفتش در فوتبال حرف زد: «چرا من در فوتبال پیشرفت کردم؟ چون همیشه و هنوز هم قابلیت زیادی برای گوش‌کردن دارم. همه‌چیز را نگاه می‌کردم و حواسم به همه‌چیز بود. بچه که بودم خیلی به بازی برادر بزرگم (نورالدین) نگاه می‌کردم. بازیکن فوق‌العاده‌ای بود که تکنیکش فراتر از حد معیار بود. تک‌تک ژست‌هایش را بررسی می‌کردم. کاری که من را از بچه‌های هم‌دوره‌ام متمایز می‌کرد همین قابلیتم بود. به حرف آدم‌های اطرافم گوش می‌کردم. من پتانسیل و خلاقیتش را داشتم ولی اگر به حرف آنها گوش نمی‌کردم، هرگز موفق نمی‌شدم». او در ادامه این گفت‌وگو اعترافی هم می‌کند که مربوط به زمانی است که برای اولین‌بار قرار شد در تیم بزرگسالان بازی کند: «١٤، ١٥سالگی برای من سن خیلی زودی بود که به تیم آاس‌کن رفتم و برای بزرگ‌سالانش بازی کردم.
راستش باید اعتراف کنم در طول یک سال، هر شب وقتی در اتاقم تنها بودم گریه می‌کردم. البته من در خانواده‌ای بودم که خیلی گرم از من پذیرایی می‌کردند؛ آقا و خانم الینو دوست‌داشتنی بودند و خیلی برایم زحمت می‌کشیدند. آنها نمی‌دانستند ولی هرشب قبل از اینکه بخوابم گریه می‌کردم؛ هر شب. دلم برای خانواده‌ام، برادرهایم و خواهرم تنگ می‌شد». او درادامه به بچه‌هایش هم اشاره می‌کند و می‌گوید کار آنها سخت است: «بعضی‌ها فکر می‌کنند فرزند زیدان‌بودن خیلی ساده است چون پسران من چیزی در زندگی کم ندارند ولی اصلا این‌طور نیست و فکر می‌کنم برای آنها، زیدان‌بودن خیلی سخت است». او در پاسخ به اینکه چرا هر چهار پسرش جذب فوتبال شده‌اند، هم گفت: «برای من و مادرشان مهم این است خودشان کاری که می‌خواهند را انتخاب کنند و متوجه عاقبتش باشند. از این گذشته، فکر می‌کنم ورزش‌کردن بهترین شیوه برای ارتباط برقرار‌کردن با بقیه بچه‌ها باشد. به‌هرحال، آنها می‌توانند به غیر از فوتبال رشته دیگری هم انتخاب کنند. هرچند فوتبال هیجان مشترک ماست. این چیزی است که همگی، پدر، پسر و برادر بین همدیگر تقسیم می‌کنند».
یکی از اتفاقات زندگی فوتبالی زیدان مربوط به جام‌جهانی ٢٠٠٦ است که در فینال رقابت‌ها با سر به سینه مارکو ماتراتزی زد و از زمین بازی اخراج شد. زیدان زیاد درباره آن صحنه حرف نزده و هر وقت هم که چیزی گفته به خاطر اینکه جوان‌ها حواسشان باشد، حرف زده است. خودش دراین‌باره می‌گوید: «من بعد از آن اتفاق خیلی سریع درباره‌اش حرف زدم. باید این کار را می‌کردم. به خاطر کاری که کرده بودم عذرخواهی کردم چون راستش را بخواهید بابت آن موضوع به خودم افتخار نمی‌کنم ولی خب این هم جزئی از زندگی است. تفاوت کاری که من کردم این بود که جلو چشم‌ میلیون‌ها ‌میلیون نفر بود. به‌هر‌حال در زندگی، همه بالاخره اشتباه می‌کنیم. این همان چیزی بود که می‌خواستم به همه به‌ویژه به بچه‌ها بگویم. بعد از فینال اگر به تلویزیون آمدم تا عذرخواهی کنم به این دلیل بود به کاری که کرده بودم، نمی‌بالیدم و هم‌زمان هم می‌خواستم بگویم همگی بعضی وقت‌ها کارهای احمقانه‌ای می‌کنیم و این کارها نباید همه‌چیز را تحت‌الشعاع قرار دهد».