روزهای کابوس‌وار دروازه‌بانی که قرار بود شماره یک تیم ملی شود / یک سال، صفر بازی!

به گزارش متافوتبال و به نقل از ایران‌ورزشی، حضور مقطعی در تیم ملی، آن هم با سر و صداهای فراوان و در بوق و کرنا! دروازه‌بانی که در اینتراخت برانشوایگ بازی می‌کرد و همراه این تیم خود را به سطح اول فوتبال آلمان رساند. ماحصل تلاش او و هم‌تیمی‌هایش در بوندس لیگای دو، صعود به بوندس لیگای یک بود. همان جایی که تیم‌های بزرگی چون بایرن مونیخ، دورتموند و ولفسبورگ حضور داشتند. داوری همان روزها مورد توجه کارلوس کی‌روش نیز قرار گرفت و با دعوت به تیم ملی امیدوار بود که در جام جهانی حاضر باشد. او که تصور می‌کرد دروازه‌بان اول تیم ملی خواهد بود به یکباره جایگاه تثبیت نشده‌اش را به علیرضا حقیقی داد تا بازی‌های ایران در برزیل را از روی نیمکت تماشا کند.
دنیل بعد از جام جهانی و البته گذراندن یک فصل ضعیف همراه با برانشوایگ در بوندس لیگای یک و سقوط به بوندس لیگای دو، در انتقالی عجیب به لیگ سوییس رفت تا برای گراس هاپرز بازی کند. او می‌خواست خودش را اثبات کند و به پیراهن شماره یک تیم ملی ایران چنگ بزند اما اوضاع در سوییس هم بر وفق مراد او پیش نرفت و در 8 بازی با پیراهن این تیم 15 گل دریافت کرد. شرایطی که بهانه‌ای شد برای سرمربی گراس هاپرز تا به دیگر دروازه‌بان تیمش اطمینان کند و در ادامه فصل از واسکو واسیچ استفاده کند. داوری از 19 اکتبر 2014 دیگر در دروازه گراس هاپرز آفتابی نشد و تا پایان لیگ سوییس فقط روی نیمکت نشست.
داوری عطای حضور در گراس هاپرز را به لقایش بخشید و در حالی که مشتری زیادی هم نداشت به تیم آرمینیا بیلفلد در بوندس لیگای دو پیوست. داوری پس از این انتقال گفت: «بازی‌های زیادی در گراس هاپرز انجام ندادم و نتوانستم دوران موفقی را سپری کنم. البته دلایل شخصی و خانوادگی نیز باعث شد تا من تصمیم بگیرم به آلمان برگردم چون من و همسرم بچه‌دار شده‌ایم و در آلمان راحت‌تر می‌توانیم به کارهایمان برسیم. از طرفی امکان همکاری با باشگاه ‌آرمینیا بیلفلد فرصتی است تا فصلی تازه را شروع کنم. من دوست دارم که درون دروازه باشم و به همراه بیلفلد موفقیت کسب کنم.» داوری البته در حالی که 11 هفته از بوندس لیگای دو گذشته، حتی یک بار هم به میدان نرفته و در دو بازی هم در لیست 18 نفره حضور نداشته است! در آخرین بازی بیلفلد مقابل فورتانا دوسلدورف که به شکست یک - صفر این تیم انجامید، داوری روی نیمکت نشست و عملکرد ولفگانگ هسل را تماشا کرد. نکته اصلی در مورد دنیل که پیراهن شماره 34 بیلفلد را بر تن می‌کند تعداد روزهایی است که او دور از بازی رسمی بوده. داوری آخرین بار 19 اکتبر 2014 یعنی 26 مهر 1393 و در شکست 3- یک گراس هاپرز مقابل اف سی زوریخ بازی کرده است. درست یک سال است که داوری حتی در یک بازی رسمی هم شرکت نکرده. آماری تلخ برای دروازه‌بانی که قرار بود در جام جهانی اطمینان را به دروازه تیم ملی تزریق کند.
حالا چند سوال از کارلوس کی‌روش. او چرا در آستانه جام جهانی تصمیم گرفت داوری را به تیم ملی دعوت کند؟ وقتی از کی‌روش بابت دعوت از اشکان دژاگه- که البته در زمان مربیگری قلعه‌نویی هم قرار بود پیراهن تیم ملی را بپوشد- و رضا قوچان نژاد تقدیر می‌کنیم، پس این حق را داریم که از او برای حضور دنیل داوری، استیون بیت آشور، ویلیام آتشکده و البته امید نظری خرده بگیریم. داوری اگر دروازه‌بان سطح بالایی بود و از بقیه آماده تر، چرا در ترکیب تیم ملی بازی نکرد؟ اگر آماده نبود چرا به تیم ملی دعوت شد؟ وقتی در لیست 23 نفره تیم ملی برای جام جهانی قرار گرفت، چرا پس از فقط 4 ماه همراه تیم ملی به جام ملت‌های آسیا نرفت؟
اینها ابهام‌هایی است که در روزهای نیمکت‌نشینی داوری در بوندس لیگای دو بیشتر به چشم می‌آید و می‌توان درباره‌اش از کی‌روش سوال کرد. بخصوص که او در آستانه جام جهانی قلم قرمز روی نام علیرضا بیرانوند، سوشا مکانی و حامد لک کشید تا این دروازه‌بان را به برزیل ببرد و از او استفاده نکند! کی‌روش اگر این ابهام‌ها را برطرف کند، هم به داوری کمک خواهد کرد و هم به ما که بعد از حدود دو سال هنوز نمی‌دانیم چرا این دروازه‌بان به تیم ملی دعوت شد و چرا حالا جایی در لیست ندارد. انگار بهانه این بود که فقط حضور در جام جهانی به رزومه داوری اضافه شود. دروازه‌بانی که این روزها روزگار خوشی سپری نمی‌کند و روی نیمکت‌های بوندس لیگای دو روزگار می‌گذراند!