تحلیلی روز | ۵ تیم‌ مدعی لیگ برتر برای قهرمانی چه ضعف‌هایی دارند؟ / Game Of Thrones

 یازده هفته اول رقابت‌های لیگ برتر فصل 16-2015 به ما نشان داد هیچ تیمی کامل نیست. پنج باشگاهی که بیشترین شانس را برای قهرمانی در لیگ برتر دارند، ضعف‌هایی هم از خودشان نشان داده‌اند. فصل گذشته چلسی با شروعی درخشان و پایانی نه‌چندان خوب قهرمان لیگ برتر شد و به‌نظر می‌رسد این فصل منچسترسیتی به‌دلیل هزینه 150میلیون پوندی در تابستان امسال، بهترین موقعیت برای قهرمانی داشته باشد و روند سیتی‌زن‌ها هم این موضوع را ثابت می‌کند؛ حضور در صدرجدول با 25امتیاز به‌همراه آرسنال. این‌طور که معلوم است این فصل فوتبال انگلیس بسیار رقابتی‌تر از فصل قبل دنبال خواهد شد، اما پنج‌مدعی تاج‌وتخت فوتبال انگلیس چه نقاط ضعفی دارند؟ دراین گزارش به پاشنه‌آشیل این پنج ضلعی بزرگ لیگ جزیره می‌پردازیم.
 

منچسترسیتی: باید متمرکز باشد
لغزش‌های سیتی با دو شکست پی‌درپی در لیگ برتر و باخت مقابل یووه در اروپا به اوج خود رسید. هرچند آن‌ها خیلی زود روند شکست‌هایشان را با برد عوض کردند، سیتی حتی در زمان رسیدن به قهرمانی‌هایش در فصول 12-2011 و 14-2013 هم در لحظاتی تیم را درحال فروپاشی می‌دیدید. در پنج‌سال گذشته، سیتی قوی‌ترین تیم فوتبال انگلستان را داشته است. آن‌ها بیشترین امتیاز را در پنج‌سال گذشته جمع کرده‌اند، اما پاشنه‌آشیل آن‌ها این است که بازی‌هایش را به‌راحتی از دست می‌دهد، مانند شکست 2-1 از وستهام و 4-1 از تاتنهام. دراین میان مصدومیت‌هایی را که برای بعضی بازیکنان کلیدی‌شان مانند ونسان کمپانی به‌وجود آمد هم باید در نظر گرفت، اما همچنان ضعف در تیم مانوئل پیگرینی مشهود است. این مربی شیلیایی بیشتر دیپلمات است تا محرک، اما باید کل تیمش را آماده کند و به وضعیت تاکتیکی تیمش بهبود ببخشد و فقط به ونسان کمپانی، یحیی توره و جو هارت تکیه نکند، دراین صورت عنوان قهرمانی به سیتی می‌رسد. گرفتن بهترین بازی از زوج 100‌میلیون پوندی‌شان، یعنی کوین دی‌بروین و رحیم استرلینگ و حفظ سرخیو آگوئرو در فرم چند هفته‌ اخیرش می‌تواند سیتی را توقف‌ناپذیر کند.

آرسنال: با برنامه بازی کند
 قرار بود این فصل برای آرسنال خوش‌یمن باشد. شکست هفته اول از وستهام خوش‌بینی‌ها را از بین برد، همین‌طور شکست ماه گذشته از چلسی و شکست هفته گذشته از المپیاکوس در لیگ قهرمانان آرسن ونگر را خشمگین کرد. پیروزی 3-صفر چند هفته قبل برابر منچستریونایتد اما توپچی‌ها را به منطقه آسایش رساند. بعد از شکست منچستریونایتد، شاگردان ونگر متحول شدند و حتی هفته گذشته در اروپا توانستند بایرن گواردیولا را با 2گل شکست دهند تا امید کمشان برای باقی‌ماندن در اروپا زنده بماند. شاید این بهترین عملکرد اواخر دوره ونگر باشد. حمله‌های ویرانگر آرسنال جایش را به بازی سفت‌وسخت و کنترل‌کننده داده است، اما یک واقعیت درمورد تیم ونگر وجود دارد؛ توپچی‌ها هر وقت به محدوده صدرجدول می‌رسند، شکست‌هایشان شروع می‌شود. این ثابت می‌کند که تیم ونگر بیشتر از مسائل تاکتیکی و هر چیز فوتبالی به یک شخصیت برای قهرمانی احتیاج دارد؛ چیزی که حداقل در سال‌های گذشته در آرسنال دیده نمی‌شود.

منچستریونایتد: شانس بیشتری خلق کند
 بزرگ‌ترین ایرادی که می‌توان از لویی فن‌گال گرفت بازی نه‌چندان جذاب تیمش است. با اینکه «حمله، حمله، حمله» شعار هواداران تیم در اولدترافورد است، اما تیم فن‌گال هیچ‌وقت نتوانسته به نزدیکی‌ بازی‌های خاطره‌انگیز دوران فرگوسن هم برسد و تیم‌های فن‌گال همیشه در بند تاکتیکی او هستند. واقعیتی که باعث می‌شود نمایش‌های جذابی را از منچستر امسال شاهد نباشیم. برای پیداکردن جذاب‌نبودن منچستری‌ها باید به آمار آن‌ها سری بزنیم. یونایتد در هر بازی تنها میانگین 11.1 ضربه به چارچوب دارد، تقریبا نصف 20 ضربه آرسنال. تیمی با چنین شانس‌های کمی برای گلزنی بعید است به موفقیت‌های بزرگ برسد. فن‌گال دوست ندارد تیمش با ضربات ریسکی توپ را از دست بدهد، آن‌هم زمانی‌که می‌تواند با پاسکاری مالکیت توپ را حفظ کند؛ برای همین اصرار بر حفظ توپ هم شیاطین سرخ با مالکیت 57.6‌درصدی توپ در قله لیگ برتر ایستاده‌اند. این وسط وین رونی هم به‌شدت ضعیف بازی می‌کند و با میانگین تنها دو شوت در بازی در رتبه 41 بازیکنان این فصل قرار دارد. البته رونی تنها نیست؛ روی کاغذ منچستر یونایتد در خط هافبک بسیار خلاق است، اما اگر یونایتدی‌ها دنبال قهرمانی هستند، بازیکنانی مانند مایکل کریک، باستین شواین‌اشتایگر، آندره هررا و خوان ماتا باید شانس‌های بیشتری به‌وجود آورند.
 

لیورپول: بگذارید مربی مدیریت کند
 برندان راجرز برود یا کلوپ بیاید، فرقی نمی‌کند؛ نیازمندی‌های لیورپول همان است که بود: «پیداکردن مسیری تزلزل‌ناپذیر و ادامه‌دادن آن.» در طول سه‌سالی که راجرز مربی تیم بود، ثابت کرد قادر است تیمش را در هر بازی با سیستمی متفاوت بچیند، از 3-3-4 که در ابتدا استفاده کرد تا 2-5-3 که با آن درمقابل اورتون بازی کرد. به‌نوبه‌ خود، این تغییرات شاهکار یک مربی است، اما در عمل چندان کارساز نبوده است. راجرز حتی بازیکنان خوبی نیاز داشت تا در هر سیستمی موفق شود و با این حال او و همکارانش در بازار نقل‌و‌انتقالات هیچ‌وقت بازیکنان خوبی را انتخاب نکردند. با وجود هزینه‌ نزدیک به 300‌میلیون پوندی برای به‌خدمت‌گرفتن بازیکنان مدنظر راجرز، لیورپول هنوز هم تیم پرستاره‌ای به‌حساب نمی‌آید. حالا با اضافه‌شدن یورگن کلوپ، اولین نشانه‌های تغییر باید این باشد که باشگاه باید به او آزادی عملی بیشتر از اندازه‌ای که راجرز داشت بدهد. شاید هواداران لیورپول به‌این دلخوش کرده باشند که کلوپ شبیه معجزه‌ای را که در دورتموند رقم زد در بندر هم به نمایش بگذارد. هرچند لیورپولی‌ها از ستاره‌هایی بی‌بهره هستند که بتوانند نتیجه بازی را به‌نفع آن‌ها برگردانند، ستاره‌هایی مثل گوتزه یا لواندوفسکی که کلوپ در دورتموند در اختیار داشت. احتمالا بزرگ‌ترین مشکل لیورپول در رقابت قهرمانی امسال چالش کلوپ با ستاره‌هایی است که انتخابشان نکرده است.
 

چلسی: اتحادشان را مجددا به‌دست آورند
 ژوزه مورینیو درحال دفاع از خود به‌عنوان بهترین مربی تاریخ باشگاه چلسی است. حق با اوست، با توجه به هفت قهرمانی که او باعث گرفتنش شده است، اما چلسی امسال فقط در گذشته‌ها سیر می‌کند. این نشان می‌دهد که او اعتمادبه‌نفس خودش را از دست داده و چنین‌چیزی در حرکات عصبی و پر از اشتباه بازیکنانش هم مشهود است. احتمالا شیوه‌ مورینیو دیگر کارساز نیست، اما اگر او و بازیکنانش می‌خواهند در چلسی باقی بمانند، باید آن وحدتی را که باعث قهرمانی فصل گذشته‌ شد دوباره خلق کنند.
ماجرای دکتر تیم، اِوا کارنیرو، نشان‌دهنده‌ مشکلات پشت‌پرده است و روحیه‌ بازیکنان هم پس از این اتفاقات بهتر نشده است. اگر مورینیو بازیکنانی که خوب بازی نمی‌کنند، مانند برانیسلاو ایوانوویچ و سسک فابرگاس، را کنار بگذارد، سطح عملکرد تیم در زمین بالا می‌رود، اما آیا مورینیو توان کنارگذاشتن ستاره‌های فصل قبل در رسیدن به قهرمانی را دارد؟! فاصله‌ای که به‌دلیل حاشیه‌های چلسی با تیم‌های صدرجدول ایجاد شده، ‌قهرمانی لندنی‌ها را بیشتر به یک رویا تبدیل کرده است. مورینیو بیشتر از قهرمانی، این روزها باید به‌دنبال نتایجی برای اخراج‌نشدن باشد.