سوژه روز | قهرمانی چه کسانی را به امام رضا واگذار کرد؟

به گزارش متافوتبال و به نقل از شفقنا، دو فصل پیش بود که علی دایی پس از باخت تیمش (پرسپولیس) به سپاهان با چهره ای برافروخته و آشفته در نشست خبری حاضر شد. دیدن عصبانیت دایی پس از باخت چیز جدیدی نبود اما داییِ آن روز با داییِ همیشه فرق داشت و صحبت هایی بر زبان آورد که پرونده جنجالی ترین فساد فوتبال را باز کرد تا پس از مدت ها که همیشه بحث فساد بدون شاکی و متشکی فقط بر زبان جاری می شد این بار مصداق واقعی داشته باشد. سرمربی پرسپولیس که به مسائل حقوقی نیز اشراف داشت به خوبی می دانست که حرف هایی که می زند بار قضایی بسیار سنگینی دارد، اما ظاهرا آن اندازه ای به حرف هایش اطمینان داشت و مدرک جمع آوری کرده بود که بی پروا بگوید: داور به سمت سپاهان غش کرده بود. غش از طریق کارت به کارت!

پرونده باز شد، حرف و حدیث های بسیار زیادی مطرح شد و در پایان با میان آمدن شواهد و قراین بسیار کمیته اخلاق محسن قهرمانی را خاطی تشخیص و حکم به محرومیت او داد. حکمی که از همان ابتدا نشان می داد مشکلاتی وجود دارد چرا که در موارد دیگری از این دست (رشوه)، داور مادام العمر محروم می شد.

حکم صادر شده به وضوح حکم خوبی نبود. اصلا مشخص نشد که آیا به این مساله فکر شده که محسن قهرمانی با چه رویی باید به داوری بازگردد و اگر سوت اشتباهی زد و از بازیکنی شنید که باز پول گرفته ای؟ چه جوابی باید بدهد. این حکم در شرایطی صادر شد که متهم پرونده هیچگاه اتهامش را نپذیرفت و همیشه پرونده کسانی که به زعم خودش به او اتهام زده بودند را به قیامت موکول می کرد.

محسن قهرمانی این هفته اعلام کرد که برای آخرین بار سوت خواهد زد. او در روز خداحافظی اش در دیدار استقلال و تراکتورسازی حرکتی انجام داد که بسیار معنا دار بود. پوشیدن تی شرتی با عنوان: “یا امام رضا، آنان را به خدا سپردم و می روم.” پیامی که جا دارد از زوایای گوناگون به آن نگریسته شود.

اول از همه این که “آنان” دقیقا به چه کسانی باز می گردد؟ دایی، پرسپولیسی ها و کسانی که او را محروم کردند؟ یا مسئولان و قاضیانی که حکم به محرومیت او دادند؟ یا کسانی که همانند او مجرم بودند اما مثل او بی آبرو نشدند؟

مساله بعدی اینجاست که قهرمانی چرا اصرار دارد ماجرا به آن دنیا موکول شود؟ مگر نه این که در جامعه اسلامی زندگی می کنیم که عدالت اسلامی در آن پابرجاست؟ اگر قهرمانی واقعا اصرار دارد که بی گناه است چرا نتوانسته در برابر مدارکی که او را متهم نشان داده خودش را تبرئه کند؟ اصلا اگه مدرکی دال بر مجرم بودن او وجود نداشته چگونه رای به محرومیتش داده شده و اگر مدرکی بوده که قهرمانی چه و که را مقصر می داند؟

سوم اینکه اگر بپذیریم که قهرمانی قصد مظلوم نمایی نداشته و واقعا بی گناه است، سکوت او چه معنایی می تواند داشته باشد؟ آیا او معتقد است قربانی شده است؟ قربانی شده تا پای نام های بزرگ تر میان نیاید؟ در این صورت این سکوت او و به میان نیامدن پای اصلی ها چیزی جز خیانت است؟ اگر بوده اند کسانی که قهرمانی از ترس، مصلحت یا هر چیز دیگر اسم آنها را به زبان نیاورده، در همان قیامتی که او منتظر حسابرسی است، پای خودش هم گیر خواهد بود، چرا که سکوت او عملا شراکت در کار ناصواب آنهاست.

در جایگاه قضاوت نیستیم و مستندات و مدارک نیز در اختیار ما نیست تا حکم به مجرم بودن یکی و پاک بودن دیگری بدهیم، اما قهرمانی باید حداقل با خودش روراست باشد. اگر گناهی کرده که این حرکت در سکانس پایانی فیلم پر فراز و نشیب داوری‌اش، جز مظلوم نمایی معنایی ندارد و اگر گناهی نکرده و قربانی دیگران می شود، با این سکوتش، خاطیان را در رسیدن به هدف شوم شان یاری کرده است.