از وینکو و جلالی تا نیکولیچ و اسکوچیچ! / فولاد خوزستان، تیمی با الگوی یکسان در صعود و سقوط

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه بهار، فولاد خوزستان یک تیم ویژه در فوتبال ایران است؛ تیمی که هم قهرمانی و روزهای درخشان را در لیگ برتر ایران تجربه کرده و هم سقوط و روزهای سیاه را. بررسی روندی که این تیم چه در مسیر قهرمانی و چه در مسیر سقوطش در سال‌های اخیر داشته، نشان می‌دهد این تیم امسال هم روزهای حساس و سرنوشت‌سازی را در پیش دارد؛ روزهایی که اگر در آن تصمیمات دقیق و صحیحی گرفته نشود، می‌تواند منجر به یک سقوط دیگر برای این تیم محبوب شود. 
در شروع این مطلب توجه شما را به جدول زیر جلب می‌کنیم؛ جدولی که از دو روند متفاوت طی‌شده در سال‌های حضور این تیم در لیگ برتر و البته کمی پیش از آن تهیه شده؛ از سال‌های حضور وینگو بگوویچ در فوتبال تا امروز که اسکوچیچ هدایت این باشگاه را برعهده دارد. با مقایسه هر دو روند در دو جدول نکات مشترک زیادی را می‌توان از میان آن‌ها به دست آورد.

از بازیکن‌سازی وینگو تا فروپاشی نسل طلایی فولاد
فولاد در حدفاصل سال‌های ۷۷ تا ۸۲ با وینگو بگوویچ در مسیر بسترسازی برای آغاز یک حرکت عظیم روبه جلو دراین باشگاه تا رسیدن به قهرمانی بود؛سال‌هایی که بازیکنان جوان زیادی دراین باشگاه یکی‌یکی به فوتبال ایران معرفی شدند و این تیم را تا قهرمانی در لیگ برتر هم پیش بردند. بداوی، کعبی، میرزاپور, کاملی‌مفرد، شریفی‌نسب و مبعلی، نسلی از بازیکنانی بودند که دو فصل بعد از رفتن بگوویچ شالوده و ستون اصلی تیم قهرمان فولاد در لیگ چهارم را تشکیل دادند؛ قهرمانی که بی‌برنامه و اتفاقی به دست نیامد و حاصل آغاز یک روند صحیح دراین باشگاه بود. 
پس از قهرمانی فولاد، تصویب قانون کاهش بودجه باشگاه‌های صنعتی که به‌نظر می‌رسد تنها دراین باشگاه اجرا شد، کاهش چشمگیر مبلغ قراردادها را به‌دنبال داشت و نسل طلایی قهرمان فولاد را از هم پاشاند. بازیکنان این تیم یکی‌یکی راهی تیم‌های دیگر شدند و این اتفاق باعث شد فولاد تنها یک‌سال پس از قهرمانی، هشتم شود و سال بعدش به لیگ یک سقوط کند.

تکرار روند وینگو با جلالی
حالا نگاهی به قهرمانی دوم این تیم در لیگ برتر و روندِ طی‌شده در مسیر کسب این عنوان می‌اندازیم. مجید جلالی در حدفاصل سال‌های ۸۷-۹۱ روی نیمکت فولاد نشست و کاری شبیه به کار بگوویچ دراین باشگاه را انجام داد. بختیار رحمانی، آرش افشین، مهردادجماعتی، سروش رفیعی، علیرضا سلیمی، ساسان انصاری، یوسف وکیا، امید خالدی، ایوب والی و احمد عبدالله‌زاده ازجمله بازیکنانی بودند که دراین سال‌ها به بدنه باشگاه فولاد اضافه شدند؛ سال‌هایی که می‌توان از آن به‌عنوان سال‌های غرامتِ تجربه‌دار شدنِ بازیکنان و آماده‌شدن آن‌ها برای قهرمانی آن‌ها نام برد؛ سال‌هایی که اگرچه با رتبه قابل‌توجهی در جدول همراه نبود اما زمان نشان داد زمینه‌ساز قهرمانی این تیم در سال‌های بعد بوده است.

دوران افول فولاد قهرمان در غیاب سربازان
سال ۹۲-۹۳ یعنی دو سال بعد از رفتن جلالی، حسین فرکی فولاد را قهرمان لیگ برتر کرد، قهرمانی با تکیه بر بازیکنان جوان اما با تجربه‌ای که دیگر به ستون این تیم تبدیل شده بودند. الگویی بسیار شبیه به قهرمانی اول این تیم که دو سال بعد از رفتن وینگو و کار چهارساله او دراین باشگاه ازسوی هموطنش، ملادن فرانچیچ به دست آمد، این‌بار با کار چهارساله جلالی و قهرمانی فرکی تکرار شد.  پس از جدایی فرکی اما درست مثل دوران بعد از اولین قهرمانی، یک‌بار دیگر نسل طلایی فولاد در آستانه فروپاشی قرار گرفت اما این‌بار قانون کاهش بودجه باعث و بانی این اتفاق نبود؛ بلکه کارت‌های معافیت جعلی منجر به جدایی اجباری بازیکنان اصلی فولاد یکی پس ازدیگری شد. این روزها این تیم با «دراگان اسکوچیچ» در قعر جدول لیگ برتر روزهایی شبیه به‌روزهای سقوط فصل ۸۵-۸۶ را طی می‌کند. لحظات حیاتی که اگر تصمیمات سرنوشت‌ساز و صحیح در آن گرفته نشود، می‌تواند در پایان فصل منجر به سقوط این تیم محبوب شود.