یادداشت روز | قتل برانکو به دست یک مشت ناشناس!

  
ستاره‌ها، برند و شخصیت و شناسنامه تیم‌ها می‌شوند. آن قاب عکس‌های قدیمی که گاهی پوستر می‌شد روی دیوار خانه نوجوان‌ها و جوان‌ها، یا رخت می‌شد روی تنه دیوار مغازه‌ها و محله‌های کسب، همیشه چند چهره خاص داشت.

یکی دو ستاره که می‌شد برای‌شان نعره کشید، سینه چاک کرد، در حد یک ناموس دوست‌شان داشت و برای حرف یا نگاهی چپ، غیرتی شد. ستاره‌ها، شناسنامه قاب عکس‌ تیم‌هایی می‌شدند که هوادار و هواخواه داشت. مثلا در دهه 60 پرسپولیسی‌ها پوستری که پروین را لای بازیکنانش نداشت نگاه هم نمی‌کردند. دهه هفتاد که رسید واویلای عشق بازی با عکس‌ها بود. از ناصر محمدخانی و فرشاد پیوس گرفته تا بعدها علی دایی و کمی بعدتر مهدی مهدوی‌کیا و آن اواخر علی کریمی، برند پوسترهای پرسپولیس بودند. دهه هشتاد، اعتبار با کریم باقری روی قاب عکس‌ها می‌نشست. کریمی که برگشت، پوستر و دیوارکوب‌ها را معتبر کرد. آرام آرام سیر نزولی تعدد ستاره‌ها در پوسترها هم شروع شد. قاب عکس پرسپولیس، نه نرم نرم که خیلی سریع بی‌اعتبار شد! ستاره‌ها، رفتند. جای‌شان را چه کسانی گرفتند؟ مثلا پیام صادقیان... شب زنده‌دار اعظم شهر و پسری که در تمرین همیشه دهان دره‌اش را به دوربین‌ها هدیه می‌کند. یکی مثل سوشا به جای عابدزاده، بنگر جای محمدخانی، نوراللهی جای باقری، عالیشاه جای مهدوی‌کیا!

طی تمام این سال‌ها، چند پوستر از پرسپولیس روی خانه مردم دیده‌اید؟ روی دیوار دکان بقالی، روی شیشه یک آرایشگاه، روی دیواره فلزی یک دکه روزنامه فروشی! اصلا دیده‌اید؟ پوستر پرسپولیس را دقیقا باید برای دیدن کدام ستاره، کدام استاری که بدل به ناموس هوادار شده روی دیوارها دید؟ هیکل این بازیکنان را به دیوار بکوبند که صبح تا شب آینه دق ببینند؟!
   
رفته‌اند سراغ برانکو! می‌دانید پرسپولیس از کی و کجا بی در و پیکر شد؟ از وقتی شیث رضایی را کسی کنار نمی‌گذاشت. شده بود نماد وقاحت در فوتبال ایران. آن از رفتارش در هواپیمایی که به شیراز می‌رفت. آن از فریاد زدنش سر قطبی، آن از بازوبند به دست بستنش، آن از نمایش‌های مضحکش در دربی، آن از رفتارهای ناهنجارش با کرانچار و دایی. فقط دایی بود که هرازگاهی اخراجش می‌کرد و بعد هم خودش پشیمان می‌شد. آن هم از انگشت نما شدنش در رشت! شیث تمام تابوهای اخلاقی پرسپولیس را شکست. نشان داد که می‌شود یک بازیکن کاملا بی‌کیفیت بود و هنجارشکنی کرد و باز هم ماند. می‌شد یکی بود که از نظر فنی انگشت کوچک پای محرمی هم نمی‌شد و بعد می‌خواست در گستاخی‌ها از مجتبی پیشی بگیرد. او مفتح اتوبان پرسپولیس برای نسل بعد از خودش شد. کسی که وقتی کنار زمین کرانچار صدایش می‌زد، دست راستش را به سوی او پرت می‌کرد (که یعنی تو حرف نزن) و بعد راهش و سرش و نگاهش را کج می‌کرد.

امروز رفته‌اند سراغ برانکو! چرا؟ که بلای کرانچار را بر سرش بیاورند؟ که نابودش کنند؟ علی دایی (که البته خودش چنین تیم مصیبتی را برای این فصل بست و دودش هنوز چشمش را می‌سوزاند) و بعد حمید درخشان بس نبود؟! کرانچار درس عبرت نبود؟ برانکو نه... مورینیو و پپ هم مشترکا در این پرسپولیس نابود می‌شوند.
    
اگر قرار است با مربی همه دردها درمان شود، تیم منتخب مدارس یکی از مناطق تهران را دست برانکو بدهیم و وارد لیگ شویم. تغییر مربی، آن هم در این مقطع از فصل (مثل زمانی که دایی را عوض کردند) نشانه‌ای است از جهل مدیریتی در فوتبال ایران. بدبختی این پرسپولیس این است که نه صاحب و مالکی دارد و نه متولی و صاحب منسبی، بعد برایش مربی می‌آورند و مربی می‌برند. دقیقا چه کسی باید برای این پرسپولیس تصمیم بگیرد؟ بعد وقتی برانکو آمد، باز کنار زمین رفت و مثل کرانچار سر بازیکن فریاد زد و یکی (که کم هم نیستند) مثل شیث برای برانکو دست پرت کرد، چه کسی باید بازیکن را تنبیه و جریمه و ادب کند؟! نابود کردن تاریخچه برانکو آنقدر سخت نیست که لازم باشد حتما آن را به دست این پرسپولیس سپرد. می‌توانیم با پرسپولیس به اهدافی بزرگتر و رفیع‌تر فکر کنیم. به لجن کشیدن یک عمر مربیگری کاپلو و تراپاتونی، نابودن کردن مورینیو و گاس هیدینک، آوار کردن پپ و پیگرینی. باور کنید برانکو ارزش این همه سرمایه گذاری را ندارد!
   
یادتان هست؟ قبل از بازی با ملوان بود. پرسپولیسی‌ها (بازیکنانش) تحصن کرده بودند. مقابل درخشان گفته بودند که با سیستم او بازی نمی‌کنیم. به قاب عکس پرسپولیس نگاهی بیندازید. به همین عکس، به همین تصویر، به همین قابی که پیش چشم شماست. اینها را می‌شناسید؟ اسم چند نفرشان را می‌دانید؟ اگر آنها را در خیابان ببینید برای‌شان دست تکان می‌دهید؟ اصلا می‌فهمید بازیکن پرسپولیس هستند که بروید و امضا و یادگاری طلب کنید؟ بعد اینها در مورد سیستم تیم هم نظر می‌دهند... پروردگارا!

پیام یونسی پور / ایران ورزشی