مصاحبه روز | آندو تیموریان: عراق حذف می‌شد تورنمنت به‌هم می‌ریخت / دلایلم برای دفاع از کی‌روش منطقی است / مرا تهدید کردند که اذیتت می‌کنیم ولی حقایق را بعدها می‌گویم!

به گزارش متافوتبال، مصاحبه با برخی بازیکنان جذابیت‌های زیادی دارد، یکی از آنها «آندرانیک تیموریان» است که به تراکتور رفته و شرایط خاصی را تجربه می‌کند. بازیکن قدرتمند و هافبک محبوب تیم‌ملی. همین حالا بگوییم که آندو حرف‌های زیادی داشت، درد دل کردیم و صحبت‌های فراوانی به زبان آورد ولی تنها بخشی از آن، مصاحبه‌ای  با خبرورزشی شد که می‌خوانید. آندو در این مصاحبه، نخواست به گذشته برگردد ولی خواندن حرف‌هایش نشان می‌دهد عِرق به پیراهن تیم‌ملی در رگ و ریشه او باقی است و حضور 15 ساله در تیم‌ملی به او شخصیتی جذاب بخشیده گرچه دلش از برخی مسائل خون است...

از تیم‌ملی شروع کنیم. یکسری مسائل از جام ملت‌ها باقی‌مانده که هنوز در موردش صحبت نکرده‌ایم. فکر می‌کنی این جام ملت‌ها منهای نتایج، برای ایران خوب بود یا بد؟
بالاخره هرکس یک نگرشی نسبت به مسائل پیرامون تیم‌ملی دارد. کارشناسان و پیشکسوتان فوتبال و بازیکنانی که در لیگ ما بودند، دو وجهه داشتند یا از تیم‌ملی خوش‌شان آمده بود یا کاملاً با تاکتیک ایران مخالف بودند. هر مربی برای رسیدن به اهداف خود، یک روش و یک هدف دارد. ما هم با روش سرمربی تیم‌ملی بازی کردیم البته نباید فراموش کنیم تیم‌ملی ایران بازی‌ها را خیلی خوب و پرامید شروع کرد. ما با قدرت از گروه‌مان صعود کردیم و حرکت‌مان آغاز شد. فوتبال منطقی و رو به جلویی را مقابل حریفان داشتیم و نتایج قابل قبولی گرفتیم آن‌هم تا قبل از بازی با عراق. متأسفانه فوتبال، بازی اشتباهات است و هر تیمی دچار اشتباه فردی شود، کارش تمام است. به همین خاطر است که فوتبال پربیننده شده است. لذت‌هایی که در فوتبال وجود دارد، سرشار از پستی و بلندی در بازی است و استرس خاص خودش را دارد. اصلاً همین حذف و پیروزی‌ها از فوتبال یک ورزش جذاب می‌سازد.

اینکه گفتی، نظرات کلی بود، نظر شخصی خودت چیست؟ آیا ایران پیشرفت تاکتیکی و فنی در این تورنمنت نسبت به دوره‌های قبلی داشت؟
خودت چه فکر می‌کنی؟

من می‌گویم ما صد‌درصد پیشرفت داشتیم اما تو داخل تیم بودی و البته نظر تو کارشناسی‌تر است. ما به بلوغ تاکتیکی دست پیدا کرده‌ایم؟
دوره‌های قبلی هم در همین مرحله حذف شدیم. تقریباً همین داستان را داشتیم که اوت شدیم. من نه به دنبال بدگویی از مربیان هستم و نه می‌خواهم کسی را بکوبم. منظورم فقط تیم‌ملی است. تیم ایران سوا از بلوغ تاکتیکی که به ‌دست آورد و مورد توجه کارشناسان و روزنامه‌نگاران قرار گرفت، در این دوره توانست چندین ستاره جوان را به آسیا معرفی کند. در این مرز و بوم سال‌ها فوتبال داشته‌ایم. تیم‌ملی‌ها عوض می‌شود، بازیکنان می‌آیند و می‌روند اما در سال‌های گذشته نسبت به این دوره، بازیکنان جوان و مؤثر کمتری از این دوره داشتیم. جوانانی که توانایی‌های‌شان را در سطح اول آسیا نشان دهند.

البته دوره قبلی دو، سه بازیکن جوان داشتیم. به یاد می‌آوری؟
بله آقایان حاج‌صفی، انصاری‌فرد، آرش افشین، شاید پژمان منتظری به تازگی اضافه شده بود. من می‌گویم نگاه‌مان باید رو به آینده باشد. این اسکلتی که ساخته شده، می‌تواند موفق باشد. مردم و روزنامه‌نگاران هم مدل فوتبال ما را پسندیدند که این خیلی خوب است. جوانان جدید تیم‌ملی می‌توانند سال‌ها برای تیم‌ملی فوتبال بازی کنند. امیدوارم از این به بعد، در مورد تیم‌ملی نگاه‌مان رو به آینده باشد. این اتفاقات خوب یا بد برای همه مربیان بوده و همه آنها این روزها را تجربه کرده‌اند. نمی‌توانیم به عقب برگردیم. نگاه‌مان باید مثبت و رو به جلو باشد.

البته الان برخی همچنان نگاه منفی دارند!
من مخالفم. من می‌گویم حالا که بازی با شیلی و سوئد را در مقابل داریم، باید از تیم‌ملی حمایت کنیم. باید بازی‌های تدارکاتی‌ خوبی انجام دهیم. دنبال بهانه نیستیم، ما بدون حتی یک بازی تدارکاتی به استرالیا سفر کردیم. این یک مسئله مهم تلقی می‌شود. 4، 5 ماه تیم‌ملی و اردوهایش تعطیل بود و بازیکنان فقط در بازی‌های لیگی، همدیگر را می‌دیدند. معلوم است که با این وضعیت نتیجه‌‌گیری سخت می‌شود با این حال ما آرایش تاکتیکی و انسجام خود را حفظ کردیم.

مسئله دیگر اینکه...
بگذارید یک موضوع را توضیح بدهم. بعد از بازی با شیلی و سوئد ما مقدماتی جام جهانی 2018 روسیه را پیش‌رو داریم که باید به آن فکر کنیم. روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها باید به آینده فکر کنند. تیم‌ملی در روزهای بد و خوبش حمایت شده و همیشه همه ما از پرچم ایران حفاظت کرده‌ایم. از این به بعد باید حمایت‌ها افزایش یابد و همه چیز مثبت باشد. جام‌جهانی‌ از همه چیز مهم‌تر است، می‌خواهیم برویم جام جهانی. مربیان قبلی هم به اندازه خودشان زحمت‌ کشیده‌اند و می‌خواستند جایگاه ایران را ارتقا بدهند. من نمی‌گویم کسی زحمت نکشیده، همه تلاش‌شان را کرده‌اند اما کروش هم در کنار همه این‌ها موفق بوده است.

می‌خواهیم در مورد عملکرد آندو هم بپرسیم. تو روی 3، 4 گل تأثیر مستقیم داشتی و ما را به یاد جام‌جهانی‌ 2006 خودت انداختی. به آندو در جام ملت‌ها چه نمره‌ای می‌دهی؟
من همیشه دوست داشتم چه در باشگاهم و چه در تیم‌ملی، تمام توانم را بگذارم تا بعد از اتمام بازی وقتی در خلوت خودم هستم، راضی باشم. فوتبالیست‌ها روز خوب و بد دارند و بالاخره ما هم انسانیم، ماشین نیستیم ولی برای من مهم بود تمام قوا و قدرتم را برای موفقیت تیم بگذارم تا مقابل وجدانم شرمنده نباشم. در این تورنمنت هم به دنبال برآورده کردن تفکرات کادرفنی بودم. من و باقی بازیکنان در کنار هم بودیم.

به خودت نمره نمی‌دهی؟
نه، من خودم را در جایگاهی نمی‌بینم که این کار را انجام دهم. همین که مردم مرا دوست داشتند و به من احترام گذاشتند، بهترین هدیه و نمره برایم بود. چه چیزی از این بهتر که قرار باشد مقبول مردم باشم. کادرفنی هم به من لطف داشت و البته باقی بازیکنان. ما یک خانواده بودیم و عملکردمان فوق‌‌العاده بود. من و سایر بازیکنان توانستیم دل میلیون‌ها ایرانی را خوشحال کنیم. این بزرگ‌ترین اتفاقی بود که برای تیم‌ملی رخ داد.

با این حال تو را متهم کرده بودند که آندویی بازی نمی‌کنی!
من خواهش می‌کنم وارد این مباحث نشوید.

تو در مورد کارلوس کروش هم مسائلی را مطرح کردی و از او به حمایت پرداختی. دلایل تو احساسی که نبود؟
نه کاملاً با منطقم دست به این کار زدم. کروش مربی و کمک مربی بزرگی بوده است. فکر می‌کنم کار کردن با بهترین مربیان جهان با تقابل با بهترین‌ها برای کمتر کسی پیش می‌‌آید. فوتبالیست‌هایی که هستند، برای فوتبال بازی کردن همیشه وقت دارند. یک روز یک بازیکن 20 دقیقه فوتبال بازی می‌کند و یک بازیکن 120 دقیقه. من از شما می‌پرسم، مهم‌ترین مسئله‌ای که یک بازیکن را در اوج نگه می‌دارد، بازی کردن است یا تمرین کردن؟

مسلماً تمرین کردن.
دقیقاً. من هم اگر گفتم در صورت جدایی کروش از تیم‌ملی، جو لیگ به تیم‌ملی وارد می‌شود، منظورم همین بود. ما با کروش تمرینات سختی را پشت‌سر می‌گذاریم. برای‌مان مهم نیست چند دقیقه بازی کنیم یا اصلاً بازی کنیم یا نیمکت‌نشین باشیم، چیزی که اهمیت دارد، مسئله کار تاکتیکی و تمرینی است. باید روی این مسئله زوم کنیم و به حمایت از کروش بپردازیم. اگر گفتم او باید بماند، به همین خاطر است. ببینید در این 4 سال، چندین و چند بازیکن به اردو دعوت شدند و بعد، کروش بر چه اساسی بازیکنان خودش را انتخاب کرد. این مسائل مهم است. آنهایی که انتقاد می‌کنند، محترم هستند و باید حرف‌شان را بزنند اما ما که از کروش حمایت می‌کنیم هم حتماً دلایل خاصی داریم.

تیم‌ملی کمترین حاشیه را نسبت به دوره‌های قبلی داشت. تقریباً هیچ خبر بدی نداشتیم. چرا؟
چون هیچ خبری نبود. ما یاد گرفته بودیم به همدیگر احترام بگذاریم. کوچک و بزرگ در کنار هم بودیم و هیچ‌کس علیه دیگری صحبتی نمی‌کرد. ما یک تیم بودیم که تک‌تک اعضای آن، یکدیگر را دوست داشتند. ما می‌خواستیم پیشرفت کنیم و اگر اسیر اتفاقات نمی‌شدیم، حتماً رو به جلو می‌رفتیم.

البته در تمام این مدت، اخباری هم می‌آمد که نمی‌دانیم درست بود یا غلط.
مثلاً چه خبرهایی؟

همین که گفتند تو و محسن فروزان با هم درگیری فیزیکی داشتید و تا آنجا که می‌شد، فروزان را کتک زدی!
(کمی با هیجان صحبت می‌کند) به شدت این موضوع را تکذیب می‌کنم. نمی‌دانم چه کسانی و با چه اهدافی چنین مسائلی را مطرح کردند ولی قطعاً بدانید چنین اتفاقی نیفتاد. بروید از محسن بپرسید که آیا اتفاقی افتاد یا نه؟ اصلاً چرا باید این کار را انجام دهم؟ این مسئله خنده‌دار است، معلوم نیست چطور به ذهن دوستان رسیده است. معلوم است که دروغ بوده. من اصلاً نمی‌گویم راست می‌گویم یا دروغ، بروید از محسن فروزان بپرسید. چند سال است که در تیم‌ملی بازی می‌کنم؟ از 2005 بوده‌ام، چرا در این سال‌ها مشکل اخلاقی نداشته‌ام؟ چرا با هیچ کدام از مربیان یا بازیکنان دیگر مشکلی پیدا نکرده‌ام؟ چرا اصلاً نام من را مطرح کردند؟ واقعاً مسئله دروغ بود.

بگذریم. فکر می‌کنی با این پتانسیلی که داریم، در جام‌جهانی‌ 2018 حضور خواهیم داشت یا نه؟
حالا دیگر تیم‌های قدرتمند آسیا احترام خاصی برای تیم‌ملی قائل هستند. آنها می‌دانند ما چقدر قدرتمند شده‌ایم. با چه پتانسیلی مقابل تیم‌های آسیایی ایستادیم و در این مدت چه نتایج درخشانی گرفتیم. این‌ها را باید دید. ژاپن هم مثل ما در ضربات پنالتی حذف شد اما باز هم از ایران تعریف و تمجید شد. امیدوارم برویم و می‌دانم توانایی و پتانسیلش را داریم که پرچم ایران را با خود به روسیه ببریم و در بین 32 کشور دیگر حاضر در جام جهانی، به اهتزاز درآوریم. من می‌گویم با قدرتی که داریم می‌رویم ولی با شرایطی که داریم، کارمان خیلی سخت می‌شود.

یک ماجرایی هم پیش آمد، آن یک شبانه‌روزی که به خاطر دوپینگ از تیم‌ملی خواسته شد در استرالیا بماند شاید عراق حذف شود. آن لحظات و احساساتی که داشتید را تشریح می‌کنی؟
یک مسئله‌ را بگویم، هیچ وقت نمی‌شود یک تیم‌ملی بازیکن دوپینگی داشته باشد و تیم‌ملی آن کشور، به آن بازیکن بازی بدهد. عراقی‌ها از بازیکن خودشان مطمئن بودند. من احساس خاصی نداشتم.

اما تعداد زیادی از بازیکنان در شبکه‌های اجتماعی عکس می‌فرستادند و می‌نوشتند تیم‌ملی امیدواری خود را از دست نداده است. تو چه اوضاع و احوالی داشتی؟
من نه اینستاگرام دارم و نه در شبکه‌های اجتماعی دیگر عضو هستم. به‌هر‌حال هر کس شور و حال خودش را دارد و امیدواری‌هایش را بروز می‌دهد. اتفاقی افتاده بود که هیچ‌کس سرنوشتش را نمی‌دانست ولی باید واقع‌بین باشیم، شخصی که در ایران دوپینگش محرز شده مدارکش را یا نفرستاده‌ایم یا دیر فرستادیم. در آن شرایط که نمی‌آیند یک تیم را از گردونه رقابت‌ها دور کنند. برای آن بازیکن محرومیت 6 ماهه یا دوساله و حتی 5 ساله در نظر می‌گیرند و تمام. اگر به خاطر دوپینگ قرار بود نتیجه‌ای تغییر کند، همه چیز به‌هم می‌ریخت. معلوم نبود اردن بالا می‌‌آید یا عراق، اصلاً مشخص نبود ایران به چه تیمی برخورد کند یا چه می‌شود. به خاطر چنین شرایطی من که به یاد ندارم تیمی را محروم کرده باشند. تورنمنت به‌هم می‌ریخت. اگر به این شکل بود که عراق و شاید امارات کنار می‌رفتند و مربع ایران، کره‌جنوبی، ژاپن و استرالیا به نیمه‌نهایی می‌رفتند.

ماجرایی که همه را شوکه کرد، هواداران تیم‌ملی در استرالیا بودند.
دست تک‌تک این هواداران را می‌بوسم. آنها به تیم‌ملی ایران شخصیت بزرگی بخشیدند.

بعد از جام ملت‌ها می‌توانستی لژیونر شوی؟
نه طبق قانون هر بازیکن فقط می‌توانست دو باشگاه تغییر دهد. من از ابتدای فصل بازیکن استقلال بودم و بعد، از استقلال به تراکتورسازی رفتم. هر پیشنهادی به من می‌رسید نمی‌توانستم راهی تیم دیگری شوم.

از تیم‌ملی کمی فاصله بگیریم. هنوز هم مردم می‌پرسند چرا آندو، تراکتور را انتخاب کرد؟
من تراکتور را به خاطر شرایط گذشته و خاطراتم انتخاب کردم. وقتی از انگلیس به ایران آمدم، باشگاه اولی که به من اعتماد کرد، همین تراکتورسازی بود. حالا هم تراکتورسازی یک تیم قدرتمند است و مدعی قهرمانی در لیگ‌ برتر. من برای انتخاب تراکتورسازی، ده‌ها دلیل منطقی داشتم که مهم‌ترین آن، شور و هیجانی است که هوادارانش با خود به ورزشگاه می‌آورند. برای هیچ بازیکنی جذاب نیست در ورزشگاه خالی بازی کند، من تراکتور را انتخاب کردم تا در جمع هواداران پرشور این تیم فوتبال بازی کنم.

تیم‌‌تان قهرمان لیگ می‌شود؟
شانس زیادی برای قهرمانی ما وجود دارد به شرطی که شرایط را حفظ کنیم. من در این شهر راحتم و هواداران هم بازیکنان تراکتورسازی را دوست دارند. می‌خواهم برای تیمم مثمر ثمر باشم و همراه با هواداران به قهرمانی برسیم. تماشاگران خونگرم تبریزی آنقدر تراکتور را دوست دارند که مطمئناً تا آخر لیگ کنار‌مان می‌مانند. برای هر تیمی ممکن است در یک لیگ هزاران اتفاق بیفتد اما من امیدوارم اتفاقات برای ما، همیشه فوق‌‌العاده مثبت باشد. ما باید هم اخلاقی پیشرفت کنیم و هم فنی.

آندو! هنوز هم فشارهای روی تو وجود دارد. با این همه انتقاد چطور کنار می‌آیی؟
ببینید من هیچ‌کس را پشت‌سر خود ندارم، فقط خودم هستم و خدای خودم. قسم می‌خورم خیلی‌ها خواستند مرا اذیت کنند ولی مقابل‌شان فقط به فوتبالم فکر کردم نه چیز دیگر. خیلی‌ها مرا تهدید کردند که آزارم می‌دهند یا در رسانه‌ها چیزهای دیگری می‌نویسند ولی من باز هم به فوتبالم فکر کردم. قدرت ما، همین فوتبال است. بازیکنی که به لحاظ فنی ضعیف باشد، خود به خود کنار می‌رود اما بازیکنی که قوی باشد را هیچ‌کس نمی‌تواند کنار بزند. من صداقت دارم و شخصیتم را همه می‌شناسند، کارم را بلدم، می‌دانم باید چطور فوتبال بازی کرد. در ضمن بازیکن ضعیف و جدیدی هم نیستم که از کسی بترسم. هر کس جای من بود، هر روز 10 سال حضور در تیم‌ملی را عَلَم می‌کرد تا بگوید بزرگ‌تر از فوتبال ایران است در صورتی که من هرگز اهل حاشیه و درگیری نیستم. به همه احترام می‌گذارم ولی چون صداقت دارم و حقایق را می‌گویم، شاید برخی تحمل آن را ندارند که حقایق را بشنوند. این می‌شود که برایم دردسر می‌سازند. بگذارید حرف‌هایم را بعداً می‌گویم، به زودی و به وقتش.