یادداشت روز | از عبدی، قنبرپور و استیلی تا ... مردانی که آلترناتیــــــو نیستند

برای مقدمه‌ چینی نه مجالی هست و نه حوصله‌ای. پرسپولیس هم بی‌نیاز از توصیف، همینی است که می‌بینید. همین تیمی که به ملوان 10 نفره و بدون دروازه‌بان باخت تا نمی‌دانیم چندگانه افتضاحاتش را تکمیل کرده باشد. گفتن ندارد اما پرسپولیس در این 100 روز- از روز 8 آبان که پیکان را شکست داد- 5 تا باخت آورده و فقط دربی را برده است. بدتر از آن اما اینکه در چهار بازی پشت سر هم- البته اگر باخت به ذوب‌آهن در نیمه‌نهایی جام حذفی را به حساب نیاوریم- به نفت تهران، فولاد، ذوب‌آهن و ملوان باخته.
این تیم ناتوان و بازنده، همانی است که پیش‌تر‌ها زلزله لقبش داده بودند و دیگر هیچ فایده‌ای ندارد که شمارشگر حافظه‌مان را به کار بیندازیم و هی بگوییم پرسپولیس در 10 سال 12 مدیرعامل به خود دیده و سرمربی‌اش را 18 بار عوض کرده است. گفتنش اگر دردی را دوا می‌کرد که پرسپولیس را الان روی پله دهم جدول نمی‌دیدیم. واقعیت اما همین دهمی پرسپولیس است و کاری‌اش نمی‌توان کرد. امروز فقط می‌توانیم در چشمان حمید درخشان خیره شویم و به یادش بیاوریم که 5 باخت پیاپی علی دایی را هم به استعفا واداشت- دایی در سال 89 بعد از 5 باخت پشت سر هم پرسپولیس استعفا کرد که حبیب کاشانی این استعفا را نپذیرفت- اما قطعا این پرسش‌مان که «تو را کدامین امید بر این نیمکت لرزان میخکوب کرده؟ » باز هم بی‌پاسخ خواهد ماند.
همه می‌دانیم که درخشان اهل استعفا نیست و اراده برکناری او را هم در کمیته فنی و هیات‌مدیره نمی‌بینیم. اگر چه هیچ گزینه‌ای هم برای جایگزینی‌اش وجود ندارد. هواداران اما طاقت از کف داده و تغییری دوباره می‌خواهند. تغییری که شاید به زودی رخ بدهد اما بدون شک به دلخواه آنها نخواهد بود. یعنی قرار نیست درخشان برود و یک مربی بزرگ خارجی بر جایش بنشیند. اول به دلیل بی‌پولی باشگاه و بعد هم اینکه پیشکسوتانی که حالا پشت میز نشین شده‌اند، نمی‌خواهند دوباره پرسپولیس را از دست بدهند. پس ترجیح می‌دهند که اگر هم مجبور به تغییر شدند، گزینه منتخب‌شان ایرانی و پرسپولیسی باشد.
البته یکی غیر از علی پروین و علی دایی و حتی یحیی گل‌محمدی که همه‌شان روی او اتفاق نظر دارند اما نمی‌توانیم او را آنقدر غیرحرفه‌ای بدانیم که توقع داشته باشیم ذوب‌آهن را به خاطر این پرسپولیس رها کند. کریم باقری و مهدی مهدوی‌کیا و علی کریمی هم دوره ندیده‌اند و از سوی دیگر، حسین عبدی، علیرضا امامی‌فر و حتی افشین پیروانی را هواداران به‌عنوان مرد اول نیمکت پرسپولیس نمی‌پذیرند. همانطور که سرمربیگری دوباره حمید استیلی در پرسپولیس برایشان قابل توجیه نیست. تنها یک نفر می‌ماند که او هم کسی نیست جز محمد مایلی‌کهن. مردی که در آستانه هر تغییر به یادمان می‌آورد که «14 سال از عمرم را در پرسپولیس گذراندم اما هیچ‌وقت مرا برای این تیم حتی گزینه هم نکردند.»
حالا او دم دستی‌ترین گزینه است؛ حتی اگر ندانیم چطور دیگر آلترناتیوهای درخشان را کنار زد و شایعه‌ها را مال خود کرد. حضور ناگهانی مایلی‌کهن در تمرین هفته پیش پرسپولیس اما به اندازه کافی شک برانگیز بود. آنقدر که وقتی آن را کنار رابطه خوب مایلی‌کهن با وزارت ورزش و البته علی‌اکبر طاهری می‌گذاریم، پازل‌ پیش‌رویمان شکل می‌گیرد و تکذیبیه‌های مدیران باشگاه هم دیگر نمی‌تواند ترکیب آن را به هم بریزد.
چه این تکذیبیه‌ها را مصطفی قنبرپور با لحن نامطمئنش گفته باشد و چه رییس هیات‌مدیره باشگاه با تحکم. آقای رییس- جعفر کاشانی- اگر چه بازی با ملوان را هم مثل دیگر بازی‌های پرسپولیس ندیده اما به برکناری سرمربی هم کلا اعتقادی ندارد: «فعلا که هیچ تصمیمی در‌این‌باره گرفته نشده اما بحث برکناری درخشان اصلا مطرح نیست زیرا به نظر من تقصیر این باخت خیلی هم بر گردن کادر فنی نیست.»  کاشانی سپس اولتیماتوم هیات‌مدیره به درخشان و پیشنهاد سرمربیگری پرسپولیس به عبدی، مایلی‌کهن و قنبرپور را هم شایعه می‌خواند: «هیچ اولتیماتومی در کار نبوده و قرار هم نیست کسی جای درخشان را بگیرد وگرنه من به‌عنوان رییس هیات‌مدیره حتما در جریان بودم. اما ما لیگ قهرمانان را در پیش داریم و باید یک تصمیم درست بگیریم.»  این تصمیم را هیأت مدیره ای باید بگیرد که فعال ترین عضو آن علی اکبر طاهری است. در نبود سیاسی و به‌عنوان دست راست وزارت ورزش، امور روزانه باشگاه را در دست گرفته و دور از ذهن است که به اندازه تغییر کادر فنی اختیار داشته باشد. البته خادم- معاون پارلمانی وزارت ورزش- دست او و هیات‌مدیره باشگاه پرسپولیس را برای هر تغییری باز گذاشته اما از این هیات‌مدیره‌ای که اعضایش هنوز حتی یکدیگر را ندیده‌اند، چه کاری برمی‌آید؟ جز حمایت، هیچ! پس چه بهتر که پرسپولیس را از «بهترین تصمیم»هایشان دور نگه دارند تا اشتباهی که در انتخاب علی دایی و حمید درخشان رقم خورد، دیگر تکرار نشود.

ایران ورزشی