کی‌روش و سرخابی‌ها یا سرانه ورزش و تندرستی جامعه؟

اگر این روزها پیگیر اخبار ورزشی باشید با انبوهی از خبرهای مرتبط با سرمربی تیم ملی فوتبال ایران و باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال و روند خصوصی‌سازی آنها روبرو می‌شوید، آیا براستی همه درد این روزهای ورزش کشور همین است؟

متاسفانه حضور پر رنگ‌ خبرهای مرتبط با باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس و ماندن یا نماندن کارلوس کی‌روش آن قدر رسانه‌ها و البته برخی از اهالی ورزش را درگیر خود کرده که گویی دیگر از این موضوعات اتفاقی مهم‌تر در ورزشی ایران وجود ندارد. کافی است نگاهی به مهم‌ترین رویدادهای ورزشی در روزها و هفته‌های اخیر و البته مهم‌ترین دغدغه‌های مردم در عرصه ورزش بیندازیم تا بدانیم که آیا واقعا مهم‌ترین موضوع ورزش ایران کی‌روش و سرخابی‌ها هستند یا چیزهای دیگر؟

حجم پرداختن به این موضوعات تا آنجا پیش رفته که این جریانات گسترده خبری صدای شخص نخست ورزش ایران را نیز درآورد و محمود گودرزی طی اظهار نظری صریح نسبت به پرداختن بسیار به برخی موضوعات ورزشی ابراز گلایه کرد. این روز‌ها کلید واژه‌های ورزش ایران در چند کلمه خلاصه شده است: کی‌روش، پرسپولیس، استقلال و کفاشیان!

درست همین چند روز پیش بود که تیم ملی کشتی آزاد ایران با صلابت به قهرمانی در جام جهانی کشتی دست پیدا کرد. کسب این قهرمانی آن هم در خاک آمریکا و با پیروزی برابر حریفان قدرتمندی چون آمریکا و آذربایجان باز هم زیر سایه فوتبال ماند، تا به این موضوع فکر کنیم که آیا سرخابی‌ها و سرمربی تیم ملی تمام ورزش ایران هستند؟

آیا قهرمانی کشتی‌گیران آن‌قدر مهم‌ نبود که چند روزی رسانه‌های ورزشی را درگیر خود کند؟ درست در همین روزها بحث پروژه‌های ناتمام ورزشی نیز از سوی وزیر ورزش و جوانان مطرح شد. موضوعی که به یقین اهمیت حیاتی برای زیرساخت‌های ورزش کشور دارد به نظر می‌رسد این مطالبه نیز زیر سایه فوتبال و قرارداد کی‌روش مغفول مانده است.

این که چرا کم‌تر کسی نسبت به این حجم زیاد از پروژه‌های ناتمام ورزشی مطالبه جدی دارد و به سراغ باعث و بانی آنها نمی‌رود یکی از سوالات جدی است. شاید و صد البته ایراد اول به خود ما وارد است اما براستی پروژ‌ه‌هایی که به گفته وزیر ورزش و جوانان تعداد آنها به حدود 4 هزار عدد می‌رسد و برای اتمام آنها نیاز به بودجه 8 هزار میلیارد تومان داریم که بر این اساس تکمیل آنها نیاز به زمانی در حدود 40 سال دارد، نمی‌تواند اولویت اول رسانه‌های ورزشی کشور تعریف گردد.

میزان اندک سرانه ورزشی برای هر ایرانی نیز نکته مهم دیگری است که در این میان گویی اهمیتی حتی برای مسوولان مرتبط به این موضوع ندارد و چندان توجهی به آن نمی‌شود. هشدارهای جدی در مورد ورزش بانوان و رسیدن جامعه ایران از فاز جوانی به سالخوردگی، نکته‌ای قابل تاملی است که به یقین اگر به آنها توجه نشود جامعه‌ی ایرانی در آینده نزدیک با مشکلات جدی مواجه خواهد شد.

همین هفته گذشته بود که معاون امور بانوان وزیر ورزش و جوانان نسبت به وضعیت ورزش بانوان در ایران ابراز نگرانی کرد و بر لزوم توجه به این بخش تاکید کرده بود. آیا این موارد دلایل کافی برای مهم شدن نیستند؟

بخش دیگری از مهم‌ترین مطالباتی که کم‌تر به آن پرداخته می‌شود مربوط به حضور پر شمار دو شغله‌ها در ورزش ایران است. مطالبه‌ای که بسیاری از مردم نسبت به آن سوالات جدی دارند، ولی متاسفانه کم‌تر به آن پرداخته می‌شود.

مهم‌تر از همه یقینا المپیک ریو است. تا رسیدن به المپیک 2016 و آماده‌سازی ورزشکاران ایرانی برای کسب سهمیه و حضور موفق در این رقابت‌ها زمان زیادی باقی نمانده است اما به نظر می‌رسد این مهم نیز در سایه حاشیه‌های پر رنگ سرخابی‌ها و سرمربی متمول تیم ملی ایران گُم شده است.

باید منتظر ماند و دید که آیا با برگزاری مزایده سرخابی‌ها و البته انجام تغییرات در هیات مدیره آنها و همچنین تعیین تکلیف شدن سرمربی تیم ملی بالاخره این واژه‌ها دست از سر ورزش کشور برمی‌دارند و می‌توانیم شاهد طرح مطالبات مهم و جدی‌تر در ورزش کشور باشیم یا خیر؟

مطالباتی که رابطه‌ای مستقیم با سلامتی تک تک افراد جامعه دارد. بد نیست در پایان باز هم بپرسیم، مهم‌ترین چالش‌های واقعی و تاثیرگذار ورزش ایران کدام هستند؟: کارلوس کی‌روش، استقلال و پرسپولیس و مدیران این باشگاه‌ها یا سرانه ورزش کشور، پروژه‌های ناتمام ورزشی و البته میزان اندک ورزش در میان اقشار مختلف مردم خصوصا بانوان.