گزارش روز | اتوبوس مورینیو یا تاکسی گواردیولا؟

به گزارش متافوتبال و به نقل از شفقنا، دوست داران فوتبال همانطور که کریستیانو رونالدو را با لیونل مسی مقایسه می کنند علاقه زیادی به مقایسه ژوزه مورینیو با پپ گواردیولا در دنیای مربیگری دارند و بسیار اتفاق افتاده که این دو مربی سرشناس با هم مقایسه شوند چرا که یکی از آنها پیام آور بازی زیبا و تماشاگر پسند است و دیگری تنها به نتیجه فکر می کند و بازی زیبا برای او اهمیت ندارد چرا که براین باور است آنچه در اذهان باقی می ماند کسب جام است نه بازی زیبا.

وقتی فرانک رایکارد از بارسلونا کنار گذاشته شد بسیاری از ژوزه مورینیو به عنوان سرمربی جدید آبی-اناریها سخن به میان آوردند و حتی سران بارسلونا مذاکرات خود را با این مربی پرتغالی نیز آغاز کردند اما مورینیو شرط آبی-اناریها را قبول نکرد و ترجیح داد تا هدایت این تیم را برعهده نگیرد. سران بارسلونا از مورینیو خواسته بودند که در صورت قبول هدایت این تیم پپ گواردیولا را به عنوان دستیار نخست خود انتخاب کند اما مورینیو این را قبول نکرد.

مورینیو تصمیم هوشمندانه ای گرفت چرا که به خوبی می دانست گواردیولا برای او دردسرساز خواهد شد. تفکرات این دو مربی به کلی با هم متفاوت است. از سیستم مورینیو به عنوان سیستم اتوبوسی یاد می شود چرا که شاگردان او همگی در کارهای دفاعی شرکت می کنند و گل زدن به تیم های مورینیو بسیار سخت است این درحالی است که از سیستم گواردیولا به عنوان سیستم تاکسی یاد می شود چرا که تیم های گواردیولا در هر شرایطی به حمله کردن فکر می کند و این در بعضی از دیدارها برای آنها دردسرساز بوده است به عنوان مثال گواردیولا تیمش را در دیدار برابر بارسلونا با سه مدافع به میدان فرستاد این در حالی است که آبی-اناریها بهترین خط حمله کنونی فوتبال جهان را در اختیار دارند.

در گزارشی می خواهیم از مزایا و معایب این دو سیستم فوتبالی که بر فوتبال مدرن است سخن به میان آوریم و نخست از سیستم مورینیو شروع می کنیم یعنی سیستم اتوبوسی.

اتوبوس مورینیو

مورینیو معمولا تیمش را با سیستم 4-2-3-1 به میدان می فرستد. در این سیستم تنها یک مهاجم وجود دارد و 10 بازیکن دیگر در کارهای دفاعی شرکت می کنند و باید وقتی حریف توپ را در اختیار دارد در زمین خود باشند. در این سیستم مورینیو تنها به ضد حملات فکر می کنند و اصلا عجیب نیست که بازی با پیروزی یک بر صفر تیم او به پایان رسد. مورینیو تنها در یک حالت دست به ریسک می زند و تیمش را هجومی به میدان می فرستد که چیزی برای از دست دادن نداشته باشد. در این حالت تیم مورینیو با سه مهاجم به میدان می رود.

اما این سیستم یا تاکتیک مورینیو چه عیب های دارد؟

1-یازده بازیکن که به ندرت آنها را تغییر می دهد

عیب نخست سیستم مورینیو این است که او کمتر به ترکیب تیمش دست می زند. مورینیو وقتی به 11 بازیکن مورد علاقه خود می رسد دیگر کمتر اتفاق می افتد آن را تغییر دهد و یا به اصطلاح از سیستم چرخشی استفاده کند. مورینیو به ندرت از بازیکنان جدید در ترکیب اصلی تیمش استفاده کند این در حالی است که تیم های مورینیو معمولا نیمکت بسیار قوی دارد. در تیم مورینیو یک بازیکن زمانی شانسی برای حضور در ترکیب اصلی دارد که بهترین نمایش را داشته باشد. تنها کسانی می توانند در خط حمله چلسی بازی کنند که مثل مسی باشند در غیر این صورت باید شانس خود را از روی نیمکت دنبال کنند و منتظر حضور چند دقیقه ای باشند.

2-دفاع اتوبوسی

فوتبال برای دوستداران آن یک ورزش مهیج است که از نگاه کردن به آنها لذت می برند. یک دوست دار فوتبال دوست ندارد 2 ساعت وقت خود را صرف یک بازی کسل کننده و بدون گل کند اما مورینیو به این موضوع توجه نمی کند و بعضی اوقات تیمش تنها برای بازی  بدون گل به میدان می فرستد و نه تنها از این نتیجه راضی است بلکه به آن هم افتخار می کند. تیم های مورینیو معمولا با 8 بازیکن در حال دفاع کردن هستند و این باعث می شود تا بازی کسل کننده شود چرا که یک تیم مدام تلاش می کند به گل برسد اما تیم دیگر نه تنها تلاشی برای گل زدن نمی کند بلکه بازی تیم رودرو را نیز به هم می ریزد.

دوست داران و هواداران فوتبال بازی بدون گل را اصلا دوست ندارند اما مورینیو اگر نتیجه صفر بر صفر به سود تیم او باشد بسیار هم آن را دوست خواهد داشت. به عنوان مثال در دیدار چلسی برابر آرسنال در هفته سی و چهارم رقابت ‌های لیگ برتر انگلیس، چلسی به تساوی نیاز داشت این در حالی بود که آرسنال تنها پیروزی می خواست. مورینیو تیمش را با سیستم دفاعی به میدان فرستاد و اگر بازی این تیم به جای یک ساعت و نیم 10 ساعت هم ادامه داشت چلسی گل نمی خورد. هواداران آرسنال بعد از پایان بازی از بازی خسته کننده تیم چلسی سخن به میان آوردند اما مورینیو بدجوری جواب آنها را داد چرا که برای او رسیدن به هدف مهم تر از بازی زیباست.

3-تکیه بر کنارها

در تیم های مورینیو بال های کناری سهم بسزایی در رسیدن تیم به گل دارند. بال های کناری تیم های مورینیو به هنگام ضد حملات جلو می کشند تا بازیسازی کنند و مهاجمان را در موقعیت گلزنی قرار دهند در این حالت است که جای آنها خالی می ماند و چنانچه تیمی در ضد حملات قوی باشد می تواند از این طریق به گل برسد. چلسی در فصل جاری چند بار از این طریق دروازه خود را بازشده دیده است.

4-توپ های سریع عمقی

دفاع چلسی در فصل جاری این مشکل را داشته است تا جایکه چند بار به خاطر کند بودن ماتیچ و جان تری روی توپ های سریع عمقی از خود تزلزل نشان داده و دروازه این تیم باز شده است. مورینیو برای رفع این مشکل در نظر دارد تا رافائل واران مدافع فرانسوی رئال مادرید را جذب کند چرا که این مدافع جوان سرعت بسیار بالایی دارد.

اما مزایای سیستم اتوبوسی مورینیو:

1-کسب عنوان های قهرمانی

رقابت  در لیگ برتر انگلیس بسیار سخت است و تیمی می تواند جام قهرمانی را بالای سر برد که برنامه ریزی بسیار خوبی داشته باشد و بسیار هدفمند و سازمان یافته عمل کند. قهرمانی در لیگ برتر انگلیس نیازمند یازده بازیکن خوب و یکدست است.مورینیو در تیمی مربیگری می کند که بازیکنان بسیار خوبی در اختیار داشته باشد. او استاد کسب جام است و توانست در فصل جاری نیز با سیاست خاصی که دارد چلسی را قهرمان کند این در حالی است که آرسنال سالها است با آرسن ونگر نتوانسته قهرمانی در لیگ جزیره را به دست آورد.

2-به ندرت اتفاق می افتد که چلسی با اختلاف زیاد بازی را واگذار کند

به ندرت اتفاق می افتد که به عنوان مثال تیم مورینیو با نتیجه چهار بر صفر یا سه بر صفر بازنده یک بازی شود. مورینیو به سیستم دفاعی خود بیشتر از کارهای هجومی اهمیت می دهد. درست است که چلسی برابر پاری سن ژرمن به خاطر اشتباهات تاکتیکی مورینیو بازی را واگذار کرد اما مانند بایرن مونیخ سه بر صفر و یا سه بر یک بازی را واگذار نکرد. خط دفاعی چلسی اتوبوسی است و یکی از مزایای این سیستم این است که کمتر گل می خورد.

مورینیو معمولا در کارهای دفاعی از چهار مدافع استفاده می کند. او از بال ها هم استفاده می کند که در کارهای دفاعی توان بالایی داشته باشند. مورینیو حتی مهاجمانی را دوست دارد که بسیار فیزیکی و جنگنده کار کنند و مدام در کارهای دفاعی شرکت کنند. مورینیو با همین تاکتیک توانست برابر تیمی مانند منچستر یونایتد که ستاره ای به نام فلاینی را در اختیار داشت به پیروزی برسد البته گاهی اوقات هم این سیستم مورینیو جواب نمی دهد چرا که پیروزی یک بر صفر هیچگاه نتیجه مورد اعتمادی نبوده است.

3-کلافه کردن حریف

مورینیو از ناتوان جلوه دادن حریف لذت می برد. او با سیستم اتوبوسی که روانه بازی می کند تیم حریف را در نیمه زمین خود محصور می کند و اجازه هنرنمایی را به بازیکنان این تیم حتی اگر مسی،ژاوی،نیمار،سوآرس،وین رونی، فان پرسی و ..... باشند نمی دهد. مورینیو حتی می تواند با 10 بازیکن برابر بهترین تیم جهان نیز تیمش را پیروز از میدان خارج کند و بارسلونا سال 2010 بهترین مثال در این زمینه است.

اما سیستم تاکسی گواردیولا

 این روزها در آلمان به شدت از این مربی اسپانیایی انتقاد می شود. گواردیولا در لیگ قهرمانان اروپا نتوانسته عملکرد درخشانی داشته باشد. شکست برابر پورتو، تساوی برابر شاختار و شکست تلخ برابر بارسلونا باعث شده تا بسیاری از گواردیولا انتقاد کنند و یوپ هاینکس را به او ترجیح دهند اما نباید فراموش کنیم که تیم گواردیولا توانست شکست برابر پورتو و تساوی برابر شاختار را به بهترین نحو جبران کند و این شانس را دارد تا برابر بارسلونا هم در آلیانس آره نا جبران کند که در این صورت به محبوب ترین مربی جهان تبدیل خواهد شد.

کسی که بایرن یوپ هاینکس را با بایرن گواردیولا مقایسه کنند پی خواهد برد که بایرن کنونی در خط دفاعی ضعف های بسیار آشکاری دارد. گواردیولا تلاش کرد تا در بایرن مونیخ نیز از سیستم سراسر هجومی 3-2-3-2 استفاده کن. این سیستم در بعضی از دیدارها مانند پورتو،شاختار و رم جواب داد اما در دیدار برابر تیم بزرگی چون بارسلونا که ستاره‌ای چون مسی داشت جواب نداد و سرمربی بایرن تنها 13 دقیقه از شروع بازی نگذشته بود که مجبور شد سیستم خود را تغییر دهد و با چهار مدافع بازی کند البته نباید فراموش کرد که بایرن بازیکنان آسیب دیده خود را در اختیار ندارد و ستاره های چون آلابا، آرین روبن و فرانک ریبری نمی توانند برای این تیم بازی کنند.

اما عیب های سیستم گواردیولا

1-ناکامی دائم در کارهای دفاعی

معمولا تیم های گواردیولا در کارهای دفاعی مشکل دارند و او بیشتر به بازی هجومی و تماشاگر پسند اهمیت می دهد. در بارسلونا نیز پیکه و پویول نمی توانستد خط دفاعی این تیم را سامان دهند و اگر درخشش این تیم در میانه میدان و حمله نبود بارسلونا در بسیاری از بازیها امتیاز از دست می داد. در بایرن مونیخ نیز گواردیولا با مشکل دفاعی روبرو است. این تیم چهره های سرشناسی در خط دفاعی دارد اما آنها تنبل و کند به نظر می رسند. به عنوان مثال در دیدار برابر پورتو بایرن مونیخ روی سه اشتباه در خط دفاعی خود گل خورد و در دیدار برابر بارسلونا هم که با سناریوی از اشتباهات مواجه شدیم و اگر نویر نبود شکست سنگین تری برای بایرن به وجود می آمد.

2-ناکامی در توپ های هوایی

معمولا تیم های گواردیولا روی نبردهای هوایی مشکل دارند و بارسلونا سال 2010 در دیدار برابر اینتر بهترین شاهد در این زمینه است. الان هم بایرن مونیخ چنین مشکلی دارد. تصور کنید در دیدار اخیر بایرن برابر بارسلونا بازیکن کوتاه قدی چون لیونل مسی به هوا بلند می شود و با زدن ضره سر لوئیس سوآرس را در موقعیت تک به تک با نویر قرار می دهد.

3-ناتوانی در از کار انداختن بازی حریف

بایرن مونیخ در دیدار برابر بارسلونا نمی توانست بازی تخریبی را در دستور کار خود قرار دهد. به عنوان مثال بازیکنی همچون باستیان شواین اشتایگر به کلی از جریان بازی به دور بود این درحالی است که تیم های مورینیو در از کار انداختن بازی حریف بسیار توانا هستند و بازیکنان تخریبی زیاد دارند.

4-پاس کاری و پاس کاری و بازهم پاس کاری

تیم های گواردیولا علاقه زیادی به پاس کاری دارند. پیش از این بارسلونا و الان هم بایرن مونیخ چنین رویه ای دارد و حتی این باعث شده تا بعضی هم سبک بازی تیم های گواردیولا را خسته کننده بدانند. در دیدار بایرن برابر بارسلونا مالکیت دو تیم تقریبا به هم نزدیک بود اما چرا تیم گواردیولا نمی توانست موقعیت ایجاد کند چون تنها به پاس کاری فکر می کرد.

اما نقاط قوت یا مزایای سیستم گواردیولا

1-مالکیت توپ

تیم های گواردیولا حتی اگر برابر قدرتمندترین تیم ها بازی کنند مالکیت توپ بیشتری دارند و این باعث می شود تا به راحتی توپ را به گردش درآورند و روی دروازه حریف موقعیت خلق کنند.

2-پاس های کوتاه

هواداران فوتبال از تیکی تاکا و پاس های کوتاه در فضای بسیار کم چندی سالی است که لذت می برند. بازیکنان بارسلونا و بایرن مونیخ با هدایت پپ گواردیولا به راحتی می توانند در کوچک ترین فضاها توپ را بیرون آورند.

3-حرکت از عمق

تیم های گواردیولا در دادن پاس های در عمق و به عبارت دیگر در حرکت های عمقی تبحر زیادی داشتند. در بارسلونا گواردیولا با این سیستم هر حریفی از کار می افتاد و بارسلونا با حملات بیش از اندازه و حرکت زیاد بازیکنان از عمق همه را خسته می کرد اما در بایرن مونیخ چون قد بازیکنان بلند است تا حدودی این کار سخت شده است و همین باعث شده که گواردیولا در این تیم آلمانی به مشکل بخورد.

4-سیاست چرخشی

گواردیولا به بازیکنان جوان اعتقاد زیادی دارد. او دوست دارد که مدام ترکیب تیمش را تغییر دهد و به بازیکنان نیمکت نشین این فرصت را بدهد که توانایی های خود را ثابت کنند. گواردیولا به صبوری بیشتری با بازیکنان جوان کار می کند و این تفاوت آشکار او با مورینیو است.

در پایان باید گفت که همواره بحث و جدل در این زمینه که کدام یک از این سیستم ها بهتر است وجود دارد. بعضی سیستم مورینیو را دوست دارند چرا که با جام همراه است. در این میان هم عده ای زیاد سیستم گواردیولا را می پسندند چرا بازی زیبا و تماشاگر پسند می شود و ستاره ای جدیدی به فوتبال معرفی می شوند البته این بدین معنا نیست که گواردیولا در کسب جام ناتوان است. شما کدام یک از این سیستم ها را می پسندید؟