قهرمانی پرسپولیس واقعیت یا رویای برانکو /جای خالی دایی‌ها و کریمی‌ها

 پرسشی بزرگ ذهن ما را به خود معطوف کرده ، آن پرسش این است که آیا برانکو می‌داند با کدام لیگ طرف شده یا اینکه نمی‌داند و در تصوراتش یک قهرمانی ساده را در رویا می‌سازد؟ که عصر سه‌شنبه در گفتگو با یکی از شبکه‌های خبری ترکیه از این مساله سخن به میان آورده است. شاید هم پرسش مهم اینگونه ادامه پیدا کند که اصلا آیا او انگیزه لازم را برای موفقیت در ایران دارد؟

پیام برانکو را از گیزیلچه حمام ترکیه مرور می‌کنیم و مدام عکس تیمی پرسپولیس را بالا و پایین می‌بریم، مرد یخی می‌گوید: «می‌خواهیم قهرمان شویم» و اینبار جهت پرسش را به سمت خودمان می‌گیریم و سوال می‌کنیم که آیا با این تیم می‌توان قهرمان شد؟

پاسخ می‌تواند مثبت باشد، اما این درصورتی است که واقعا برانکو ایوانکویچ فاصله فنی بسیاری با فرکی، مظلومی، تونی و البته منصوریان و گل‌محمدی داشته باشد که یک تیم کاملا متوسط را برای قهرمانی امیدوار بداند.

پرسپولیس به هر دلیل، خود خواسته یا ناخواسته، پیام صادقیان را از دست داد، محمد نوری‌اش که عصای دست این چند سال اخیر بود را نیز همچنین و گابریلی که بسیار موثر نشان می‌داد از این تیم جدا شد. سرخ‌ها سیدجلال را هم نگرفته‌اند و دروازه‌بان مطمئنی هم در مقایسه مقایسه با رحمتی، بیرانوند، رحمان احمدی و ... ندارد.

 در دفاع چپ پرسپولیس هنوز اصلا بازیکن ندارد، در دفاع راست حاتمی همین پارسال در کمتر از یک نیم فصل دو بار پاس گل به حریفان داد. پلی‌میکری هم در این تیم وجود ندارد و مسلمان بیشتر از اینکه پلی‌میکر باشد، بازیکن پا به توپی است که باید در فضا حرکت کند و خودش پاس بگیرد. از میلاد کمندانی هم فعلا نمی‌توان انتظار فرماندهی و کارگردانی تیمی به بزرگی پرسپولیس را داشت.

مهدوی‌کیا - علی کریمی">

در دفاع وسط لوکا ماریچ آزمون و خطاست، او تازه از بند مصدومیت رباطی خلاص شده و کارنامه خیلی خوبی هم ندارد و وضعیت اومانیا نیز مشخص نیست؛ آنهم درحالیکه دو هفته تا آغاز لیگ باقی مانده است البته بازیکنانی مانند طارمی، نوروزی، بنگر و عالیشاه در پست‌های مختلف این تیم بازی می‌کنند که جزو خوب‌های لیگ بوده اما آیا ابزار کافی برای قهرمانی هستند؟

باز هم این سوال را تکرار می‌کنیم که آیا هنوز می‌توان با این تیم قهرمان هم شد؟ اما این اتفاق بیشتر به نظر سهل‌گیری، رویاپردازی و یا ناشی از اعتماد به نفسی خارق‌العاده است زیرا در مقایسه سپاهان، نفت تهران، استقلال، تراکتورسازی، ذوب‌آهن و حتی سایپا با این پرسپولیس، تصویری از تیم برانکو برای ما می‌سازد که نمی‌توان آن را قهرمان دانست.

پرسپولیس زیر فشار تماشاگر قرار دارد و برای قهرمان شدن با چنین فشاری، باید بازیکنانی بزرگ داشته باشی، بازیکنانی مثل سیدجلال، قوچان‌نژاد، شجاعی، نکونام، تیموریان، نه حتی بزرگتر از این‌ها، جای امثال علی دایی و علی کریمی است.

کار نشد ندارد و قصد نداریم چیزی را پیش‌بینی کنیم چرا که فوتبال بیش از هر چیز دیگری به جنگندگی وابسته است و قوای بدنی، اما با این وجود در بازی‌های زیادی نیاز به بازیکنانی کلیدی هست که بازی را به اصطلاح درآورند اما پرسپولیس چنین بازیکنانی ندارد.

یک بار دیگر پرسپولیس چنین فضایی را ساخته بود، آن روزها آری‌هان هفت نفر را از تیم کنار گذاشت و با یک سری جوان کاری کرد که همه انگشت به دهان مانده بودند، اما آیا برانکو می‌تواند چنان تیم منظمی بسازد که آری‌هان ساخته بود؟

پاسخ را نمی‌دانیم، باید زمان بگذرد تا به نتیجه برسیم اما این را می‌دانیم که پرسپولیس از نظر مهره و ابزار جزو چهار تیم اول لیگ محسوب نمی‌شود، مگر اینکه از نظر تاکتیکی به چنان بلوغی برسد که از قدرت‌های لیگ که وابسته به بازیکنان هستند، جلو بزند.

کار نشد ندارد اما با این وجود نمی‌توان از بی‌تجربگی مدیران وزارت ورزش و جوانان برای ساختن یک پرسپولیس بزرگ گذشت چرا که آنها نمی‌دانند پرسپولیس باید با کدام نوع بازیکنان بسته شود و تنها دغدغه اشان انگار بی‌پولی است نه قدرتمند بودن.