گزارش روز | مقایسه قیمت‌ها در فوتبال ایران و آسیا / ایران ارزان‌تر از خیلی‌ها!

تلاش برای پایین آوردن قیمت فوتبال در ایران تلاشی بیهوده به نظر می‌رسد. تلاشی که بعضا تبلیغاتی است و تنها برای نشان دادن کوشش جهت ایجاد اقتصاد مقاومتی صورت می‌گیرد. وگرنه همه آنها که در بطن فوتبال هستند می‌دانند که تقریبا کمترین هزینه‌هایی را که می‌توان با آن باشگاه‌داری کرد، همین مبلغ است که فعلا در باشگاه‌ها هزینه می شود.

هزینه های بالای باشگاه‌داری
ابتدای سال گذشته این تلاش‌های تبلیغاتی با اعلام سقف قراردادها توسط امیررضا خادم و سازمان لیگ به اوج رسید، حتی پیش از آن و درست در کورس قهرمانی لیگ‌برتر با افشای لیست دستمزدهای بازیکنان و مربیان این مهم به اوج خود رسید و سرآغازی شد بر نمایش صرفه جویی برای این فصل اما در عمل خیلی زود همه متوجه شدند که امکان ندارد استقلال و پرسپولیس و سپاهان و تراکتورسازی را با آن مبالغ اعلام شده ببندند.

هزینه های جاری مثل آب، برق، تلفن، اینترنت، دارو، غذا، آژانس های روزانه، تهیه اثاثیه، اجاره و نگهداری زمین چمن، ساخت و سازهای روزمره، کرایه اتوبوس‌ها در شرایط مختلف، بلیط هواپیما برای سفرهای فراوان، رزرو هتل ها برای بیش از پنجاه نفر و ... عملا به خودی خود میلیاردها تومان آب می خورد که همین مسئله موجب می شود سقف پانزده میلیارد تومان بیشتر به شوخی شبیه باشد تا واقعیت.

از سوی دیگر استقلال و پرسپولیس زیر فشار تماشاگران مجبورند تیم خوبی ببندند و بارها تجربه کرده‌اند که وقتی تیم را در ابتدای فصل خوب نمی‌بندند، در میانه فصل و زیر فشار خردکننده تماشاگران مجبور به هزینه‌های بیشتر و بیشتر می‌شوند و البته معمولا فایده ای هم ندارد این موضوع.

در واقع همه دست اندرکاران فوتبال ایران می دانند که هزینه‌های کنونی کمترین هزینه‌های ممکن است برای باشگاه‌داری در حد قهرمانی در لیگ برتر ایران. البته می توان ارزان‌تر هم تیم بست اما نتیجه‌اش معمولا قهرمانی یا حتی حضور در کورس قهرمانی هم نیست.

ایران ارزان‌تر از آسیا
مقایسه باشگاه‌داری در ایران با کشور‌های حوزه خلیج فارس نشان می‌دهد که باشگاه‌های ما با قیمت کمتری باشگاه‌داری می کنند. در فوتبال ایران نه خبری از دیگو مارادونای افسانه‌ای و بسیار گران قیمت هست و نه خبری از امثال دونادونی و بازیکنان بزرگ اروپایی و یا آمریکای جنوبی.

حتی لیگ ایران با لیگ چین هم در بسیاری از مواقع قابل مقایسه نیست و در لیگ چین هم هستند باشگاه‌هایی که بیشتر از باشگاه‌های ایران هزینه می کنند که نمونه اش حضور امثال لیپی و آری‌هان است در این لیگ که در حال رشد و شکوفایی است.

درست که نگاه کنیم متوجه می‌شویم که در حال عقب ماندن از این کشورها هستیم و تیم های ملی که روزگاری برای فوتبال ایران زنگ تفریح محسوب می‌شدند، همگی به فوتبال ایران رسیده اند و در برخی موارد به نظر می‌رسد جلو هم زده‌اند. از مربیگری زیکو در ژاپن بگیرید تا برسید به خرید بازیکنان برتر فوتبال دنیا در تایلند که نمونه اش بوریرام، حریف استقلال در آسیای ۲۰۱۳ بود که منتخب اسپانیایی و لالیگایی بود و برای استقلال دردسرهای زیادی به وجود آورد.

از سوی دیگر در فوتبال ایران، نهایتا ده بازیکن هستند که قیمت‌هایی بالای میلیارد دارند که ازمیان آنها هم معمولا سه یا چهار بازیکن سر از تیم‌های عربی در می آورند و در ایران نیستند.

در واقع چیزی در حدود هفت بازیکن هستند که قیمت بالایی دارند و نکته اینجاست که در پرسپولیس و استقلال هم معمولا حقوق‌ها به درستی پرداخت نمیشود و بسیاری از بازیکنان تاپنجاه درصد حقوق خود را دریافت نمی کنند و شکایت هم معمولا به نتیجه نمی رسد و به ین ترتیب عملا باشگاه‌ها پول زیادی برای بازیکنانشان نمی دهند.

به این موضوع باید دو جور نگاه کرد، جور اول این است که دستمزد بازیکنان را با دریافتی تامین اجتماعی مردم مقایسه کنیم که در این صورت باید بگوییم مبلغ بسیار زیادی به بازیکنان پرداخت می شود.

جور دیگرش این است که فوتبال ایران و مبالغ جابه جا شده در آن را با امارات، عربستان، ژاپن، چین، کره جنوبی، قطر، کویت و ... مقایسه کنیم که دستمزدها در ایران پایین است.

آقای گل جهان را با کارگر ساده مقایسه نکنید
البته مقایسه حقوق یک فوتبالیست ملی پوش با یک کارگر ساده  از ذات و مبدا غلط است و این چند ملی پوش را باید با پزشکان متخصص جراح مقایسه کرد، چون اینها هم در کار خود به سقف رسیده اند و آنها نیز ایضا اما با این حال اصرار بی دلیلی وجود دارد که می خواهد مثلا دستمزدی را که علی دایی که به بایرن مونیخ رسیده و آقای گل جهان است، می گیرد را نه با پروفسور سمیعی که با کارگر تامین اجتماعی مقایسه کنند که در مجموع غلط است و اشتباه.

درآمد فوتبال چند برابر هزینه های آن است
با این حال و با وجود همه این توضیح ها باور عمومی بسیاری از مدیران و بسیاری از مردم با این گزارش مخالف است و تصور هزینه های زیاد برای بسیاری از مردم کاملا جا افتاده که دلیلش شاید صرف این هزینه‌ها از بودجه دولت باشد با این وجود اما باید تاکید کرد این درست که هزینه کردها از جیب دولت صورت می گیرد اما واقعت این است که درآمدهای فوتبال هم مستقیما به جیب صدا و سیما و دولت می رود که چندین برابر مبلغ هزینه کرد فوتبال ایران است.

کافی است مبلغ حق پخش تلویزیونی را با درآمدهای فراوان با قیمت ثانیه ای سه الی هشت میلیون تومان از تبلیغات تلویزیونی در شبکه های سه، جام جم، ورزش و تمامی شبکه های استانی در تمام طول سال و به هنگام پخش مسابقات و حتی بررسی فوتبال در برنامه های ورزشی تمامی تیم‌ها در لیگ برتر محاسبه کنید.