سوال روز | مقصر اصلی روزگار سیاه پرسپولیس کیست؟

به گزارش متافوتبال و به نقل از خبرآنلاین، «مقصر ناکامی های پرسپولایس کیست؟» اگر برای این عبار ت ساده نظر خواهی گذاشته شود ، بر اساس همه آنچه در دو سال گذشته رخ داده و نتایجی که تیم گرفته ، بدون شک اولین مقصر از نگاه افکار عمومی وزیر ورزش است. این قدر این حس «وزیر محکوم پنداری» قدرت پیدا کرده که استادی مثل ابراهیم افشار؟؟؟ هم وقتی بعد از مدت ها دلش می خواهد درباره فوتبال بنویسد ، طعنه ای به وزیر می زند.

اما به واقع سهم محمود گودرزی در این عدم نتیجه گیری چقدر است؟ او که چندی قبل روبروی مان نشسته بود و سخن می گفت وقتی نوبت به پرسپولیس و استقلال رسید ، چنان با هیجان از اتفاقی که در این دو تیم افتاده سخن می گفت تا باور کنیم از نظر آقای وزیر دست گروهی که از بودجه بیت المال به نام این دو تیم می خوردند و می بردند کوتاه شده.

نگاهی به عملکرد پرسپولیس در ده سال گذشته نشان می دهد این تیم تنها یکبار و در شرایطی معجزه آسا توانسته قهرمان شود. در سالی که یکی از سیاسی ترین هیات مدیره های تاریخش را داشت و تقریبا همه می دانستند ورود اعضای شورای شهر و نمایندگان مجلس در این تیم ، خیلی دلیل ورزشی ندارد. غیر از آن سال ، هیچ گاه این تیم موفق نبوده و برای مثال علی میرزایی مدیر پیشین این تیم می گوید:«تیمی که در این 10 سال بیش از 300 میلیارد در آن دود شده و هوا رفته یعنی مشکل دارد.»

این مشکل اما از کجا شروع شده که نه مهرعلیزاده ، نه علی آبادی ، نه سعیدلو ، نه عباسی و نه همین گودرزی قادر به حلش نیستند؟

از سال 1383 بود که مجلس پایه تغییراتی را در قوانین حمایت از ورزش قهرمانی گذاشت. مجلسی که سیاست های اجرایی اصل 44 را در قانون بودجه کشور تصویب کرد. از آن زمان بود که ورزش قهرمانی محدود شد. این دو تیم باید واگذار می شدند .

 کلاف سردرگم سه گانه واگذاری ، تملک دولتی و پذیرفتن ریسک از دست دادن دو تیم پر طرفدار همیشه کابوسی برای دولت ها بوده است و چالشی برای متولیان ورزش . دو تیمی که پتانسیل اجتماعی دارند بخصوص برای حرکت های پوپولیستی انتخاباتی .

در همه این سال های قبل از گودرزی ، وزرا یا روسای پیشین در شرایط رونق اقتصادی قبل از تحریم ، تا می توانستند بودجه به این دو تیم تزریق می کردند یا شرایط دور زدن قوانین را فراهم می کردند و می گذاشتند مثلا از ستاد سوخت همین طور بی رویه پول وارد این تیم ها شود اما آنچه در عمل به جا می ماند ، ناکامی بود و ناکامی. تیمی که در هر فصل در طول یک دهه به طور متوسط 2 مدیر عوض کرده ، یعنی هیچ گاه ثباتی نداشته.

از زمان روی کار آمدن گودرزی اما همه قوانین سخت گیرانه و مشکلات ساختاری تیم ها بود ، دولت از یک سو باید این تیم ها را بر اساس قانون مصوب مجلس و فشار مجلسی ها واگذار می کرد و از سوی دیگر نه دولت و نه مجلس حاضر بودند تیم ها را به آنهایی بدهند که خود را گزینه خرید تیم ها کرده بودند. اهلیت هیچ کدام شان به تائید نرسید و چند نفری هم که اصلا بازداشت شدند و هنوز پرونده های باز فساد مالی دارند. گودرزی و گروهش باید این تیم ها را اجاره می دادند و این اجاره دادن ها لاجرم مشکل ساز بود چون غیر از عنصر شهرت ، هیچ دلیل دیگری نمی تواند سبب شود کسی دنبال برندهای دو تیم حساس پایتخت باشند که هیچ زیرساختی در فوتبال مان نداریم تا بتوانند به آسایش درآمدزایی پایدار داشته باشند پس توقع رسیدن به سود منطقی از این مسیر چیزی شبیه به محال بود و بی پول هم ساختن تیم هایی مردم پسند ، بخصوص برای این دو تیم به سادگی مقدور نیست. تیم هایی که هیچ هزینه ای را در یک دهه گذشته برای سازندگی نکردند و عادت به حاضری خوری دارند اما حالا دیگر پولی هم ندارند تا بتوانند برای خود ستاره بخرند.

گودرزی حالا وارث یک مرثیه شوم است که روی دستش مانده. اگرچه او هم در انتخاب هایش خالی از اشتباه نبوده و گروهی از منتقدانش به دلیل انتخاب های وزیر به او انتقاد می کنند اما حتی اگر او هم به سبک همه قبلی ها برای این دو تیم از نزدیکانش استفاده کند تا اقلا بداند چه اتفاقی در این تیم ها می افتد . حتی اگر به دلیل دور بودنش از فضای سیاسی ، مدیران انتخابی او از نظر جایگاه شغلی ، قابل مقایسه با وزرا و سردارانی که پیشتر به استقلال می آمدند ، نباشند هم به سختی می توان گودرزی را مقصر شماره یک مشکلات پرسپولیس دانست. اگرچه امروز که پرسپولیس ته جدول چسبیده ، به سختی می توان از یکی مثل گودرزی دفاع کرد ، بخصوص برای مایی که همیشه به خیلی از تصمیمات ناگهانی تشکیلات او ، ایرادهای اساسی گرفته ایم ، دفاع از گودرزی دشوار است اما بی شک انداختن تمام گناه ها به گردن گودرزی ، خارج از دایره انصاف است.