اشتباه روز | پیراهنی که تعلیق شد!

به گزارش متافوتبال و به نقل از شفقنا ورزشی، فوتبال ایران هرچقدر از شاخص‌های استانداردهای جهانی خالی است اما پر از سوژه‌های ژورنالیستی است. اسطوره‌سازی‌های بی‌حساب، لقب‌سازی‌های بی‌معنی و شعار پشت شعار، وضعیت فرهنگی فوتبال ایران را به جایی رسانده که چندان قابل قبول نیست.

شاید مشکل این است که بعضی چیزها را آن طور که باید و شاید درست معنی نکرده‌ایم و بیشتر تحت تاثیر جو تن به آن می‌دهیم. آن وقت نتیجه کار چیزی می‌شود که صورت خوشی ندارد و تنها در ذهن مردم سوال ایجاد می‌کند.

به عنوان مثال آیا تاکنون اندیشیده‌اید که چرا یک شیء گرانبها می‌شود؟ چرا یک چیز خاص برای همیشه ماندگار می‌شود و در موزه قرار می‌گیرد؟ قدمت، ارزش مادی یا معنوی، تعلق به یک فرهنگ خاص یا فرد و مکان محترم یا مقدس، نوظهور و عجیب و غریب بودن و ده‌ها دلیل دیگر می تواند باعث شود مردم یک چیز را نسبت به دیگر چیزهای مشابه ارزشمندتر بدانند و از آن در موزه نگهدای کنند.

این مثال درباره فوتبالی‌ها در مورد لباس مصداق پیدا می‌کند؛ لباس اگر متعلق به یک بازیکن افسانه‌ای و محبوب در مقیاس جهانی باشد ارزش پیدا می‌کند و حتی ممکن است کار به جایی برسد که کاپیتان یک تیم ملی برای به دست آوردن لباس یک بازیکن بزرگ، هم‌تیمی‌اش را فریب دهد!

اما جدا از تعویض لباس بازیکنان در بازی‌های رسمی که به صورت نمادین انجام می‌شود، رسمی در دنیای فوتبال هست که بر اساس آن لباس یک بازیکن خاص که در دوران بازی‌اش تنها یک شماره به خصوص را به تن می‌کرده پس از خداحافظی او برای همیشه بایگانی شده و به هیچ بازیکن دیگری داده نمی‌شود.

این لباس‌ها در موزه باشگاه‌ها قرار می‌گیرند تا هواداران تیم و آن بازیکن همواره برای دیدنش پا به موزه باشگاه بگذارند و به یاد هنرنمایی‌های بازیکن محبوب و افسانه‌ای‌شان بیفتند.

این رسم مانند هر رسم دیگر آدابی دارد. بازیکنی که قرار است این افتخار نصیبش شود باید بی‌تعارف افسانه‌ای باشد، برای تیم و مردم هوادارش افتخار آفریده باشد، از نظر اخلاقی الگو و اسوه دیگران باشد، محبوب همه باشد و در دوران بازیگری‌اش جنجال و هیاهو برای هیچ نیافریده باشد، حاشیه نساخته باشد و بسیار توانا و اثرگذار باشد. قاعده کار در این موارد این گونه است که بازیکن مورد اشاره سال‌ها در یک تیم بازی کرده باشد و به نوعی شناسنامه آن تیم و باشگاه لقب گرفته باشد.

این روزها بحث بایگانی کردن پیراهن شماره ۷ استقلال که روزگاری بر تن فرهاد مجیدی بود داغ است. پس از کش و قوس‌های فراوان قرار شده این لباس یک سال بایگانی شود و در فصل پانزدهم بر تن کسی نرود. این بحث از زمانی آغاز شد که کرار جاسم عراقی اعلام کرد که می‌خواهد در فصل جدید لیگ برتر فوتبال شماره ۷ را به تن کند و این مساله واکنش‌های زیادی را از هواداران گرفته تا فرهاد مجیدی در پی داشت.

در این جا دو بحث قابل اشاره است؛ نخست این که فرهاد مجیدی چقدر بازیکن بزرگی است که لباسش بشود سمبل باشگاه قدیمی و پرهوادار استقلال و بایگانی شود؟ توان فنی او بالا بوده؟ محبوب بوده؟ سالیان سال در استقلال بازی کرده؟ هرگز تیمش را اسیر حاشیه نکرده؟ برای خاطر اختلاف با این و آن یا دریافت پول بیشتر تیمش را به مقصد آن سوی خلیج فارس ترک نکرده؟ به فرض که همه اینها درست باشد، آیا امثال حسن روشن‌ها، غلامحسین مطلومی‌ها و از همه مهمتر ناصر حجازی‌ها در این موارد از مجیدی پیش و بیش نیستند؟

چطور است که استقلالی‌ها تاکنون به فکر بایگانی کردن شماره این ستارگان نامدار و فراموش نشدنی‌شان نیفتاده‌اند و به یکباره و پس از اظهارات یک بازیکن عراقی تصمیم به چنین کاری گرفته‌اند؟ آیا فرهاد مجیدی با نشان دادن عدد چهار در بازی با پرسپولیس – که تا مدتها کسی نمی‌دانست معنای آن چیست و دست آخر خود مجیدی همراه با مردم دلیلی برای آن عنوان کرد – بر تمام خصلت‌های خوب و محبوبیت تمام ستارگان تاریخ باشگاه استقلال چیره شد و گوی سبقت را از آنها ربود؟

بحث دوم این است که اگر فرض کنیم بایگانی کردن شماره ۷ استقلال در این مقطع امری پسندیده و با پشتوانه قوی استدلالی است، اساسا بایگانی کردن یک شماره برای یک سال به چه معناست؟ به نظر می‌رسد این مساله بیشتر حاصل تعارف مسئولان استقلال با هم و عدم مدیریت صحیح رخ داده است و شاید کمی هم با چاشنی جوگرفتگی همراه باشد!

شاید مدیران امروز استقلال از ناآرامی احتمالی سکوها نگران هستند؛ نگران از این که اگر در فصل پانزدهم بازیکنی مثل کرار شماره ۷ را بپوشد هواداران با هر نتیجه نامطلوب نام مجیدی را بر زبان برانند و او را به آلترناتیو و شعار علیه استقلال و کادر فنی‌اش بدل کنند. آنها با این کار شماره ۷ آبی را تعلیق کرده‌اند نه بایگانی.

بایگانی کردن یک شماره برای یک سال و آن هم شماره بازیکنی که در اسطوره بودن سالها و کیلومترها با اساطیر استقلال فاصله دارد، هر چه باشد، تکریم و تقدیس یک ارزش، نیست بلکه ترس از “اتفاقات نیفتاده” است.

جالب‌تر از ماجرای استقلالی‌ها و شماره ۷ این تیم، بایگانی شدن شماره ۷ پرسپولیس در همین اوضاع و احوال است. هرچند در مورد پرسپولیسی‌ها شماره ۷ به کاپتان و سرمربی اسطوره‌ای این باشگاه تعلق دارد اما امروز و پس از گذشت سال‌ها از خداجافظی سلطان چشم‌ آبی سرخ‌ها از فوتبال، این کار عجیب می‌نماید. احتمالا پرسپولیسی‌ها خواسته‌اند با این کار از قافله بایگانی کردن لباس از رقیب سنتی عقب نمانند.

ماجرای شماره ۷ غول‌های اسمی فوتبال ایران بار دیگر نشان داد که مدیران غیر فوتبالی فوتبال ایران چه خوب بلدند رسم و رسوم زیبای فوتبال را لوث کنند و حاشیه را جای متن بنشانند. ای کاش روزی برسد که به جای شماره‌ها، افکار غلط، سوءمدیریت‌ها، جنجال‌ها و بی‌اخلاقی‌های فوتبال ایران بایگانی شود.