تفتیان : ورزش مادر در ایران نامادری محسوب می شود / روزی زیر ۱۰ ثانیه خواهم دوید + ویدئو

به گزارش متافوتبال، حسن تفتیان از تربت حیدریه خودش را در رشته دوومیدانی به جهانیان معرفی کرد و سهمیه المپیک ۲۰۱۶ ریو رو هم بدست آورد. آوردگاهی که روزی آرزویش را داشت و خودش معتقد است با کار و تلاش و حمایت می‌تواند بهترین نتیجه ممکن را هم کسب کند.حالا تفتیان پس از درخشش در مسابقات آسیایی و جهانی در تحریریه سایت «متافوتبال» حاضر شده است تا از حال و هوای این روزهای خودش بگوید.

- حسن تفتیان دونده دوی سرعت کشورمان متولد سال 72 است و در این سال‌ها پیشرفت قابل توجهی داشته است. این پیشرفت از کجا آمد؟ چطور شد؟ چه اتفاقاتی افتاد؟ این جرقه از کجا زده شد؟

استارت کار از جایی زده شد که ۱۲ سالم بود. در تربت حیدریه زیر نظر آقای رمضان زاده دو ومیدانی را شروع کردم. راستش را بخواهید،  حسن تفتیان از همان اول یا کاری را شروع نمی‌کرد یا وقتی شروع می‌کرد دیگر باید تا انتها آن را ادامه می‌داد.

- باریکلا!

از همان اول بزرگ فکر می‌کردم یعنی شاید باورتان نشود ولی همان حسن تفیان ۱۲ ساله، به ورودی المپیک، به قهرمانی جهان و...  هم فکر می‌کرد تا اینکه خدارا شکر پله‌های ترقی را حالا اول به لطف خدا، بعد دعای پدر مادرمان و حمایت‌های‌شان و همینطور کمک‌های مربی‌ام که واقعا تشکر می کنم از او که همیشه کنارم بود، توانستم یکی یکی و خیلی به سرعت همان‌طور که شما گفتید طی کنم و قهرمانی نوجوانان کشور شدم، رکورد ایران را زدن و بعدش جوانان، بزرگسالان و الان هم خدارا شکر، هم سریع‌ترین مرد ایران هستم هم توانستم افتخارات خوبی را در سطح بین المللی برای کشورم کسب کنم.

- تو الان سریع ترین مرد ایرانی؛ این موضوع چه حسی به تو می‌دهد؟

خیلی خیلی خوشحالم که حداقل در ایران کسی نمی‌تواند سریع‌تر از من بدود و خیلی دوست دارم که در آسیا این اتفاق بیفتد و این افتخار نصیب یک ایرانی شود. مسابقات جهانی هم که خیلی سخت اسنت. البته با توجه به امکاناتی که ما داریم سخت است. ولی خب دور از دسترس نیست.در مرحله اول امیدوارم که بتوانم رکورد آسیا را بزنم.

- در مورد امکانات صحبت کردی؛ شاید خیلی از مردم واقعا ندانند انکانات رشته دو و میدانی چیست؟ میگویند خوب یک دونده یک زمین می خواهد و کفش. دیگر امکانات دیگری نمی‌خواهد. برود تمرین کند... این امکانات که می‌گویی دقیقا چه چیزی است؟

خب من یک مثال بزنم که شاید ماجرا ملموس‌تر شود.حسن تفتیان در هر یک ثانیه 10 متر را باید بدود..خوب این خیلی خیلی کار سختی است و به چیزهای مختلفی بستگی دارد.به بیومکانیک ورزش، به اینکه حالا تغذیه‌اش چطوری باشد، خوابش چطوری باشد و واقعا خیلی خیلی کار سختی است. مربی‌ام همیشه این مثال را می‌زند که دوی ۱۰۰ متر به بازی و مهره‌های شطرنج می‌ماند.اینکه ما بگوییم فقط ۱۰۰ متر دویدن است نخیر واقعا ۱۰۰ متر دویدن نیست. بیشتر روی تکنیک است و سیستم‌های انرژی که باید روی آن کار کنیم. وزنه های خیلی مخصوصی باید بزنیم. استراحت‌مان باید خیلی به موقع باشد. تغذیه‌ای که می‌خوریم همینطور. حتی اگر کمی هم وزن‌مان اضافه شود تاثیرگذار است. چوت بدن‌مان سنگین است.همه‌ی این‌ها دست به دست هم می‌دهند تا ما یک صدم ثانیه از رکورد را بتوانیم پایین بیاوریم. در نتیجه این‌ها مستلزم این است که امکانات خیلی پیشرفته‌ای در اختیارمان باشد. همانطور که در اختیار اکثر قهرمانان دنیا است.

- بریم سراغ قزاقستان. قزاقستانی که تو تقریبا عملکردت خیلی خوب بود. به چشم آمدی و همه از تو راضی بودند اما انگار خودت راضی نبودی. میگفتی حسن باید خیلی بهتر از این‌ها بدود و رکوردهایی که ما در تمرین‌ها داشتیم قطعا نشان‌دهنده این است که ما می‌توانیم پیشرفت‌های خیلی قابل توجهی داشته باشیم.

من یک خاطره‌ای از قزاقستان بگویم که شاید جالب باشد. روز قبل از مسابقه بدترین روز زندگی‌ام بود چون من در ایران واقعا خوب تمرین کرده بودم. خیلی بدنم آماده بود ولی به محض اینکه رسیدیم قزاقستان بخاطر مشکلی که کمرم دارد، همسترینگ پایم، یعنی پشت رانم دچار اسپاسم شدید شد. طوری که حتی نمی‌توانستم نرم‌دوی کنم. حالا آنجا به کمک دوستان و دونده‌های قزاقستان دکتری پیدا کردیم و رفتیم معالجش کردیم ولی بازم من حتی در مرحله مقدماتی درد داشتم. چون آقای قاسمی هم صبح توانست رکورد ایران را بزند و ورودی المپیک را بیاورد.  می‌توان گفت جو کمی سنگین شد و فشار روی من زیاد بود.بعد از ظهر پایم را بستم. هر کاری باید انجام می‌دادم را انجام دادم و خدارا شکر مشکلی نداشتم. توانستم رکورد ۱۰:۱۰ رو بدوم که  هم رکورد ایران را دوباره جابه‌جا کردم و هم اینکه ورودی المپیک را گرفتم. و مهم‌تر از همه‌ی این‌ها اینکه واقعا نزد مربی‌ام که خیلی زحمت کشیده بود، روسفید شدم. و البته خانواده ام و از همه مهم‌تر توانستم دل مردم را شاد کنم.

- اینکه از ۱۰:۴۰ یک دفعه  ۱۰:۱۰ آوردی چطور بود؟ این ۳۰ صدم از کجا آمد؟ دوپینگ که نکردی؟! ( خنده )

نه من امسال چهار دفعه تست دوپینگ دادم. خب این واقعا خوب است که هر مسابقه ای که ما می‌رویم، تست دوپینگ می‌گیرند. ولی واقعا میشود گفت که در زندگی من اولویت با نظم بوده است. در زندگی حرفه‌ای من نظم خیلی جایگاه بالایی دارد و  فکر می‌کنم با داشتن نظم توانستم به سرعت رکوردم را کاهش بدهم.

- چند وقت پیش در اینستاگرامت عکسی گذاشته بودی از یک  سفید پوست که ۱۰۰ متر را زیر ۱۰ ثانیه دویده بود. نوشته بودی که خیلی سخت است یک سفیدپوست این مصافت را زیر ۱۰ ثانیه بدود. منظورت این است که ما از حسن تفتیان انتظار نداشته باشیم رکوردش را به زیر ۱۰ ثانیه بیاورد؟

انتظار داشته باشید و مطمئن باشید که حسن تفتیان زیر ۱۰ ثانیه می‌دود. انشالله حتی سال دیگر در المپیک

 - راست میگویی؟!

آره. در تاریخ ما جمعا سه  سفید پوست داشته‌ایم که توانسته‌اند ۱۰۰ متر را زیر ۱۰ ثانیه بدوند. یک فرانسوی که ۹:۹۲ دویده. اخیرا یک چینی که ۹:۹۹ دویده و چندی قبل یک یونانی. انشالله حسن تفتیان یکی از آن چند نفری باشد که می‌تواند زیر ۱۰ ثانیه بدود.

- بریم اینچئون و بازی‌های آسیایی‌؟

اینچئون بدترین خاطره من بود.همه نگاه‌ّها به حسن تفتیان بود.مطبوعات، فدراسیون، اسپانسرش ولی حسن تفتیان با اینکه خیلی خیلی خوب تمرین کرده بود و واقعا حتی اگه برگردم به آن موقع هم باید بگویم من هیچ کار اشتباهی نکردم که بخواهم جبرانش کنم ولی یک اتفاق ساده همه چیز را خراب کرد. خودتان می‌دانید ۱۰۰ متر طوری است که ابر و باد و مه و خورشید و فلک باید دست به دست هم بدهند تا این صدم ثانیه‌ها دوباره...

- چشم به هم بزنی تموم شده!

دقیقا. من چند روز قبل از مسابقات سرما خوردم. آنجا هم متأسفانه هیچ دکتری نداشتیم کمکم کند.دکتر به من گفت برو میوه بخور، پرتقال بخور.با این‌ها هم واقعا نمی‌شد کاری کرد. مهم‌تر از همه اینکه من از نظر روانی بهم ریخته بودم و همه اینها دلیلش این بود که می‌ترسیدم نتوانم آنجور که باید در آنجا نتیجه بگیرم.

- کلا تیمی که برای دو ومیدانی آمده بود اینچئون خیلی تیم پر سر و صدایی بود. درست می‌گویم؟

درست است.بدشانسی سراغ همه بچه های اومده بود.همه رکوردهاشون خوب بود، تمریناتشون خوب بود ولی نمی‌دانم اینچئون چه اتفاقی افتاد.

جهانی روسیه و دیدن خیلی از چهره های بزرگ مثل بولت ۲۰۱۳ بود ؟ 
- دیدن بولت واقعا روحیه بخشه یعنی من تا چند وقت که برگشتم حتی دوست داشتم مثل اون راه برم یا مثلا بدوم و کشش بزنم چون خیلی آدم بزرگیه و این انرژیه منتقل میشه.همونجا شد که گفتم من یه روزی میام که با شماها رقابت کنم و مطمئن بودم که اینطوری خواهد شد.حتی مسابقات چینم که من رفتم مرحله نیمه نهایی با مربیم که صحبت می کردم می گفتم من مطمئنم یه روز میام که حتی واسه مدال توی اینا مبارزه کنم.

- دوومیدانی درآمد زاست؟
آره خیلی.ورزش اول المپیکه و تو دنیا خیلی خیلی طرفدار داره و همینطور کمپانی های خیلی معروف دنیا روی ورزشکارای مطرح سرمایه گذاری می کنن ولی متاسفانه تو ایران مادر ورزشا نامادری محسوب میشه.
- چه جمله ی قشنگی گفتی!
آره تیترم خوب می گم.من هر وقت مسافرت خارج از کشور رفتم افتخار کردم که دو و میدانی کارم و دو و میدانی ورزشمه ولی تو ایران نه لیگ خوب داریم نه دوومیدانی رو رسانه ای کردیم طوری که مردم بشناسنش نه قهرمانامون و مردم میشناسن حتی احسان حدادی که واقعا اسطوره ای تو ورزش کشورمونه.انشالا متولیان ورزش از جمله وزارت ورزش ، کمیته ملی المپیک ، همینطور خود دولت که واقعا دستش بازه.رئیس جمهور ورزشی داریم تو جلسه ای که رفتم پیششون برای افطاری واقعا لذت بردم انقدر دیدشون باز بود نسبت به ورزش.یه خورده به دوومیدانی بیشتر توجه کنن که بیشترین توزیع مدال و توی المپیک و بازیهای آسیایی داره که خیلی مهمه 
- الان تو رنکینگ جهانی چندمی؟
۵۰ ام
- برای ریو چی می خوای که از خودت راضی باشی؟
۱۱ ماه تا المپیک فاصله داریم که هر روزش برای حسن تفتیان یه روزه.من بعد از مسابقات جهانی که یه درخششی هم داشتم گفتم حسن تفتیان از همین امروز همه چی تموم شد ، فکر کن از صفر شروع کردی و دوباره واسه المپیک باید تمرین کنی.این حرفارو با مربیم زدیم و برنامه تمرین را هم بستیم.بهتون بگم اونجا هرکسی که موفق بشه یه تیم کنارش بوده و فقط حسن تفتیان تنها بود 

- فدراسیونتونم رئیس دار شده و مجید کیهانی اومده 
خیلی خوشحالم که تونست نظر مجمع و به سمت خودش جلب کنه البته خیلی حرفای خوبی زد و امیدوارم این حرفا عملی بشه.مسئولیتش خیلی سنگینه چون خیلی حرفای زیادی زد و همین حرفا باعث شد نظر مجمع و به سمت خودش بکشونه و امیدوارم این حرفا عملی شه و باعث پیشرفت دو و میدانی شه.
اگه بخوام راجع به برنامم تا المپیک بگم،حسن تفتیان نزیک به 5،6 ماه تا المپیک به اردوی خارج از کشور نیاز داره که این اردوها باید در کنار ورزشکارای خوب دنیا برگزار شه که هم از لحاظ امکانات و هم ورزشکارای خوب بتونیم استفاده کنیم 
- چندتا خواهر برادر داری؟
دو برادر دارم و یه وخواهر که من کوچیکتر از همم.
- اونا هم سرعتشون خوبه؟ 
اونا ورزشی نبودن هیچکدوم ولی من انقدر جو شهر و فامیل و خانواده رو بردم سمت دوومیدانی وقتی من میرم تربت حیدریه مردم میگن ۱۰۰ متر چقدره تا کجا زیر ۱۰ ثانیه بدویم که میگم زیر ۱۰ ثانیه آسونم نیست.
- خانواده ات از تو چی میخوان؟
من مسابقه میرم میگن به سلامتی بری و برگردی نتیجه اصلا براشون مهم نیست.
- سوغاتی هم میاری واسشون؟
اولا میاوردم ولی الان هر روز سفریم اگه بخوام بیارم برشکست میشم ولی سعی میکنم چیزایی که خوشم میاد یا یه یادبودی از مسابقات بیارم.
- اگه بهت بگن یه ماه میتونی بری اردو کجا میری؟
امریکا
- چرا؟
چون مهد دو ومیدانی دنیاست.
- اگه صحبتی داری ما دوربینمون پذیرنده صحبتای قشنگ تو خواهد بود.چقدر خوب صحبت میکنی.
مرسی من کنار شما هستم انقد شما خوب صحبت میکنید انرژی مثبت میدید به من.
اول از شما تشکر میکنم که این وقت و در اختیاره من قرار گذاشتید و قابل دونستید که بیام اینجا بعد یه تشکر ویژه از خونوادم که واقعا من مدیونشونم و به هرجا برسم مدیونشونم و همین طور از مربی خوبم آقای احمد رمضان زاده که ایشون چه از نظر مالی حمایتش بکنه فدراسیون واقعا در حدی نیست نسبت به مربیای خارجی.شما حساب کن یه مربی لول سی آسیا هم که بیارن ماهی ۲۰۰۰،۳۰۰۰ دلار باید بهش بدن ولی مربی من با ماهی ۵/۱ میلیون یا نهایتا الان که ورودی آوردم ۲ میلیون.ولی همیشه کنارم بوده تو اردوها با همه کم و کاستیا ساخته و اونم مثل من بزرگ فکر میکنه که انشالا بتونیم یه روزی توی جهان بیشتر ازینا مطرح شیم.