به بهانه حذف تیم امید با مدیران بازنده و مربیان تستی؛ تقصیر کی‌روش است!

به گزارش متافوتبال و به نقل از نامه نیوز، چند سال شد؟ 44 سال! باور می کنید که بچه هائی که المپیک را شاید ببینند 44 سال از تاریخ آخرین دیدارشان بگذرد؟ بلی این واقعه رخ داده است. به یاد داشته باشیم که فیجی هم به المپیک رفته است.

لابد باز هم می خواهیم میزگرد بگذاریم و از جناب مایلی کهن خواهش کنیم که به فردوسی پور دیگر کی روشی پور نگوید و لباس رفتگران نپوشد و دستنبند به دستش نزنند که به همراه شاگرد حرف گوش کنش خاکپور و دستیارانش جنابان مریبان دروازه بان ها عزیزیان و طباطبائی و جناب خویشاوند مدیر تیم ملی امید یعنی سرپرست تیم امید قدم رنجه بفرمایند و لابد بگویند مشکل اصلی کی روش هست و خارجی هائی که تیم ملی امید ما را به این روز در آورده اند. شاید هم باز کمیسیون ورزش و جوانان مجلس جلسه بگذارد و همان حرفهای قدیمی را بزنیم که به فوتبال پایه نمی رسیم و ژاپن بسیار قوی است و کاش تیر دروازه را کمی بلند تر می کردند تا تیم ملی امید ما راهی ریو می شد.
 
جناب مایلی کهن و اعضای محترم! تیم ملی ما به برزیل با کی روش رفت اما شما نرفتید. تیم ملی ما با برانکو به آلمان رفت اما شما نرفتید. تیم ملی ما به فرانسه با وییرا رفت اما شما نرفتید. چند بار دیگر می خواهیم صحبت از اجنبی و خودی کنید؟ باور کنید در فوتبال ایران هیچ کس به اندازه خود فوتبالی ها به آن خیانت نکرده اند!

 مشکل کی روش نیست. مشکل این است که اصل مهم سرمایه گزاری و هزینه و برداشت را در اقتصاد و یا هر عمل دیگر را نمی دانیم. در علم اقتصاد ثابت شده است که هزینه های اولیه می کنند تا به نقطه تولید برسند و بعد تلاش می کنند تا به نقطه سر به سر رسیده یعنی نقطه  ای که  هزینه های انجام شده با در آمدهای حاصل برابر  می شود و بعد از آن به نقطه سود دهی می رسیم. شروع کار نیاز به هزینه زیاد است. در علم فیزیک هم ثابت شده نیروی وارد برای برون آمدن از حال سکون و غلبه بر اصطکاک به مراتب بیشتر از نیروی در حال حرکت است اما فوتبال ما نمی فهمد. چگونه ؟ توضیح می دهیم.
 
 مسئله ساده است؛ باید برای تیمهای پایه هزینه زیادی شود تا در هنگام بهره وری که رسیدن به تیم ملی امید برای المپیک و بزرگسالان برای جام جهانی است بالاترین بهره را ببریم اما این را نمی دانیم. برای تیم ملی امید از خاکپور استفاده می کنیم که تجربه اش در حد استیل آذین است و از دو مربی دروازه بان ها استفاده می کنیم که حتی نتوانسته اند به دروازه بان ما یاد بدهند که شروع مجدد خوب داشته باشد و یا آن گونه تماشاچی در درون دروازه نایستد تا گل اول را نخوریم. مدیر تیم ما هم مایلی کهنی نباشد که چون روزبه چشمی را در صبا باطری در پست دفاع دیده می خواهد خودش را ثابت کند که یکی از بهترین هافبک های تدافعی لیگ ما بی دلیل در این منطقه بازی می کند و احمد نور الهی را هم نمی برند تا همه چیز کامل شود.
 
فدراسیون فوتبال هم که تکلیفش روشن است؛ آقایان در فدراسیون در گیر آئیین نامه های خود هستند تا بیشتر در پستهای خود بمانند تا باز هم شاهد باشیم رئیس فدراسیون را به اوین می برند و وسایل دفترش  را ضبط می کنند و صورتهای مالی اش هم که ...

فدراسیون فوتبال ما نباید دنبال کار آزمون و جهانبخش و عزت الهی باشد چون اصولا برای این کارها ساخته نشده است و لابد این هم به زعم امثالی چون مایلی کهن و دیگر مدعیان نفی علم و دانش و تجربه با بهانه ملی گرائی و استفاده از مربی خارجی تقصیر کی روش است.
  
فوتبال ما از یکی از با کلاس ترین مربیان دنیا بهره می گیرد اما بغض و حسادت و خود خواهی آقایان که باعث حضور کمندانی تا دقیقه 105 روی نیمکت و عدم استفاده بهینه از ترابی در دو بازی اول و تکرار بی دلیل حضور روزبه چشمی در پست دفاع میانی شد نگذاشت که کی روش بر تیم ملی نظارت داشته باشد.

 تیم ملی ما نه بدنسازی و نه تنوع تاکتیکی مناسب و نه پتانسیل روحی مناسب داشت. تیم ملی امید همان راهی را رفت که 40 سال است می گوئیم ناکجا آباد است. استفاده از ارزان ها و بی دانش ها تا کارخانه فوتبال ایران را بسازند.

می گویند چرا از بازیکنان تستی در ترکیب تیمها استفاده می شود و تیمها از تیمهای پایه خود یاری ندارند. باید گفت وقتی تیم امید را به سر مربیان تستی و مربیان تستی و مدیران بارها بازنده  و سرپرست ... می دهیم از باشگاه ها چه انتظاری داریم؟
 
راه کار را بلدیم اما نمی خواهیم و نمی توانیم از آن را برویم که اگر بلد بودیم از مدیران تستی در فدراسیون استفاده نمی کردیم. فوتبال ما مقهور ندانم‌کاری ها است. از کسانی استفاده می کنیم که  بارها ضعف و سستی و بی مبالاتی و بی دانشی را به رخمان کشیدند.
 
فوتبال را هم به قطعه هنرمندان و نام آوران بسپاریم تا شاید این آقایان همیشه طلبکار دست از سر این فوتبال بر دارند. باید بدانیم فوتبال ما با ادامه پارتی بازی ها و روابط و بی دانشی ها و بی تجربگی ها و نابخردی ها و بغض و دهن کجی به دانش روز دنیا تنها راهش به همان ترکستانی است که در این 40 سال شاهدش بودیم.