سول روز | چرا دربی در آن سوی مرزها بهترین بازی می شود؟

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه خبرورزشی، از خبرگان فوتبال پرسیدم که چرا دربی در آن‌سوی مرزها تبدیل به بهترین بازی می‌شود؟ با توجه به اینکه حساسیت‌های آن نسبت به دربی ایران کمتر نیست و از سویی در باشگاه‌های اروپایی و لیگ‌های معتبر دنیا پول بیشتری در گردش است اما دربی ایران بیشتر بی‌کیفیت است و شاید هم کسل‌کننده. پاسخ‌های متفاوتی شنیدم؛ رسانه‌ها این بازی را بزرگ می‌کنند، رکورد در دربی مهم‌تر از کیفیت فنی بازی است، تبعات بعد از باخت موجب می‌شود دو تیم محتاط فوتبال بازی کنند، تیم‌ها برای نباختن بازی می‌کنند و...

بی‌شک همه این دیدگاه‌ها قابل احترام است. تیم‌ها آن‌طور تمرین می‌کنند که فکر می‌کنند و آن‌طور بازی می‌کنند که تمرین می‌کنند.
نه ایرادی به رسانه‌ها وارد است و نه تماشاگران! باشگاه‌های ما به خصوص استقلال و پرسپولیس دین خود نسبت به فوتبال را درک نکرده‌اند و ایده‌های‌شان در ذهن‌شان پررنگ‌تر از خواست مردم است.

دینی که به دوش استقلال و پرسپولیس است، زیبا فوتبال بازی کردن است. جلوه دادن به فوتبال باشگاهی. تبعات بعد از بازی هرقدر ناراحت‌کننده باشد، با بازی خوب کمرنگ خواهد شد. تیمی که می‌بازد، اگر خوب بازی کرده باشد، فشار انتقادات کمرنگ خواهد شد و طولی نخواهد کشید که تماشاگران ابتدا بازی زیبا را مطالبه می‌کنند و بعد نتیجه. این تابو باید شکسته شود که باخت در دربی فاجعه است. فاجعه هم باشد فاجعه‌تر از این نیست که دو تیم در جریان بازی ۹۰ دقیقه زیر توپ بزنند و دروازه یکدیگر را با خطر جدی مواجه نکنند. ۴ و ۶ اعدادی است برای کری‌خوانی. محتوا و واقعیت چیز دیگری است. واقعیت فوتبالی است که نمایش داده می‌شود. استقلال و پرسپولیس در دربی فوتبالی بازی نمی‌کنند که قابل واکاوی باشد. بیشتر فوتبال‌ گذار را شاهد هستیم. اینکه دربی‌ای بیاید و برود. نباختن کافی است.

این طرز تفکر دو باشگاه است. وقتی این‌طور فکر می‌کنند بی‌شک تمرینات پیش از دربی فنی نخواهد بود و توصیه‌ها احتمالاً حول و حوش این محورهاست. باید محکم بازی کنی، نباید بگذاری بازیکن حریف از تو رد شود و... این حرف‌ها به کار فوتبال حرفه‌ای نمی‌آید و چیزی به این فوتبال اضافه نخواهد کرد. دلیل ایستایی فوتبال ما همین است.