وقتی خاویر زانتی در تیم ملی آرژانتین رکوردشکنی می‌کند: نگاهی به روز خاص آقای تراکتور

خسرو فاضل - تحریریه متافوتبال | 17 نوامبر 2007، آرژانتین با هدایت آلفیو باسیله در هفته سوم انتخابی جام جهانی در آمریکای جنوبی باید از بولیوی میزبانی کند. 43308 تماشاگر به مونیومنتال «خانه تاریخی ریورپلاته» آمده اند تا بعد از پیروزی های مشابه 2-0 برابر شیلی و ونزوئلا، سومین برتری متوالی تیم خود را این بار با نتیجه ای قاطعانه تر ببینند. بازی با یک نتیجه قابل انتظار فرجام می‌یابد. برتری 3-0 آلبی سلسته رودرروی بولیوی با یک گل از سرخیو آگوئرو و دو گل از خوان رومن ریکلمه که او را در پایان روز سوم، چهار گله می‌کند و شاید کسی نتواند بعد از این روز درخشان پیش بینی کند که این دو گل، آخرین گل های ریکلمه خوش فکر برای کشورش در دور مقدماتی باشد. 3 بازی، 3 پیروزی، 7 گل زده و بدون گل خورده. آرژانتین باسیله مقتدرانه به سوی آفریقای جنوبی گام برمی‌دارد. پس چه روزی بهتر از این روز برای رکورد شکنی کاپیتان دوست داشتنی تیم؟ خاویر زانتی 34 ساله که چند ماه قبل در پی خداحافظی روبرتو آیالا، از سوی باسیله به عنوان کاپیتان آرژانتین برگزیده شده بود، در بازی مقابل بولیوی از 115 بازی آیالا عبور کرد تا به تنهایی به عنوان باسابقه ترین بازیکن آرژآنتین شناخته شود. دور انتخابی برای سفید و آبی آسمانی ها آن گونه که آغاز شده بود، ادامه نیافت. آرژانتینی ها بعد از این بازی، برای پیروزی بعدی حدود 11 ماه و تا هفته نهم صبر کردند. شکست هفته بعد به معنای پایان کار باسیله در آرژانتین و آغاز دوران رهبری مارادونا در تیم ملی بود. زانتی جایگاه خود را در تیم مارادونا هم حفظ کرد اما عمر کاپیتانی او در آرژانتین کوتاه بود چرا که انتخاب ال دیه‌گو برای رهبری آلبی سلسته، خاویر ماسکرانو بود. تصمیم عجیب تر مارادونا در باره ال کاپیتان البته هنوز از راه نرسیده بود.
 آرژانتین با قرارگرفتن در جایگاه چهارم، آخرین سهمیه مستقیم آمریکای جنوبی برای حضور در جام جهانی 2010 را به دست آورد. زانتی و در کنار او استبان کامبیاسو، هم تیمی اش در اینتر، بزرگترین غایبان آرژانتین در آفریقای جنوبی بودند. اتفاقی که واکنش شدید فوتبال نویس های اروپایی و لاتین را در پی داشت. زانتی و کامبیاسو در فصل منتهی به جام جهانی، در اینتر تاریخ سازی کردند و موفق به فتح سه گانه شدند اما مارادونا تصمیم گرفت با کشیدن قلم قرمز روی نام این دو بازیکن مطرح، برای مثال آریل گارسه 30 ساله ای را به جام جهانی ببرد که در 5 سال گذشته تنها 2 بار به اردوی تیم ملی دعوت شده بود و شاید سطحش آن قدر پایین بود که خود مارادونا هم رغبت نکرد در جام جهانی، دقیقه ای او را به بازی بگیرد. جای زانتی در ترکیب اصلی تیم را هم بازیکنی مثل خوناس گوتیرز پر کرد که سال جام جهانی را در انگلیس، در نیوکاسل دسته دومی و به عنوان یک گوش! سپری کرده بود. این گونه بود که زانتی بعد از حذف از ترکیب خوزه پکرمن برای جام جهانی 2006، دومبن جام جهانی متوالی را هم از دست داد؛ آن هم در شرایطی که با انجام 55 بازی برای اینتر در فصل قبل، آمادگی خود را به رخ کشیده بود.
بعد از جام جهانی و انتخاب سرخیو باتیستا، زانتی باز هم به تیم دعوت شد. بعد از حضور در کوپا آمریکای 2011، زانتی سرانجام با 143 بازی ملی و 5 گل زده، برای همیشه با پیراهن راه راه آرژانتین وداع کرد. با ادامه بازی های مقدماتی جام جهانی 2018 و البته فرصت بازی های دوستانه، خاویر ماسکرانو که تاکنون 135 بازی برای آلبی سلسته انجام داده می‌تواند در سال 2017 رکورد زانتی را بعد از حدود 10 سال جا به جا کند. اما شکسته شدن رکورد بازی های ملی «پاپی» هرگز نخواهد توانست ارزشی که او برای فوتبال دوستان پیدا کرده را خدشه دار کند. ال کاپیتان با کسب 16 جام در زمان 19 ساله حضور در نراتزوری، اینتر را در یکی از خاطره انگیز ترین سال های حیاتش رهبری کرد. رکورد ها روزی به وجود می‌آیند و عاقبت روزی هم از بین می‌روند تا رکوردهایی جدید ثبت شوند، اما در کنار تمام کارهای بشر دوستانه و خیرخواهانه اش، ال تراکتور می‌تواند به این هم افتخار کند که با 1123 بازی رسمی، در بین بازیکنان آتفیلد «غیر از دروازه بان» بیشترین حضور در میادین رسمی باشگاهی و ملی را در تاریخ فوتبال ثبت کرده است. خوب، جا به جا کردن این یکی شاید سخت تر باشد!