نگاهی بر حذف مفتضحانه انگلیس از مقدماتی یورو 2008: مگر بدتر از این می‌شد؟

خسرو فاضل - تحریریه متافوتبال | 21 نوامبر 2007، آخرین شب مسابقات مقدماتی یورو 2008. کرواسی 4 شب قبل به مقدونیه باخته اما با توجه به شکست همزمان روسیه در مقابل اسرائیل، با 26 امتیاز صعود خود به مرحله بعدی را مسجل کرده است. انگلستان 23 امتیازی، از بازی امشب ومبلی تنها یک تساوی می‌خواهد. اگر این تساوی مقابل تیم از پیش صعود کرده به دست آید، روسیه 21 امتیازی با زدن چندین گل به آندورا هم نخواهد توانست مانع صعود سه شیر به یورو شود. انگلیس در خانه روسیه را 3-0 مغلوب ساخته و اگرچه در بازی برگشت-آخرین بازی انگلیس قبل از شب نفرینی ومبلی-2-1 شکست خورده، اما با این وجود در صورت برابری امتیازات، در بازی رودررو بر حریف غلبه کرده و بالاتر از آن ها به مرحله نهایی صعود خواهد کرد. انتخاب مک کلارن برای دروازه، اسکات کارسونی است که تازه قرار است دومین بازی ملی خود را انجام دهد. اما شاید مربی در ذهن خود به این می‌اندیشد که کارسون هرچه باشد، از پل رابینسون مطمئن تر خواهد بود! (اشتباهات رابینسون مقابل آلمان و روسیه را به خاطر آورید) کرواسی در زاگرب انگلیس را 2-0 برده اما با توجه به وضعیت تثبیت شده اش در جدول، تماشاگران آن قدر‌ها نگران نیستند. پیتر فرویدفلت سوئدی در ساعت 20 به وقت محلی در سوت خود می‌دمد. شرایط جوی لندن باعث شده تا مک کلارن با در دست داشتن چتری نظاره گر بازی باشد. دقیقه 6، ارسال جرارد و ضربه سر شیرجه ای جو کول، هر چند دروازه پلتیکوسا را آن چنان تهدید نمی‌کند، اما دید روشنی از ادامه بازی به انگلیسی ها می‌دهد. تنها دو دقیقه بعد، مردان بیلیچ اولین ضربه را می‌زنند. پاس سرنا برای کرانچار. حرکت در عرض نیکو کرانچار پشت محوطه جریمه، غفلت میکا ریچاردز، شلیک دیدنی کرانچار و عکس العمل مرگبار کارسون روی این شوت. گل اول هدیه ای از کارسون-و شاید مک کلارن-به کروات ها. طوفان انگلیس آغاز می‌شود، ابتدا تک به تک شون رایت فیلیپس با پلتیکوسا و لحظاتی بعد ارسال ریچاردز به دهانه دروازه که کراوچ با برهم خوردن تعادلش نمی‌تواند بهره ای از توپ ببرد، و بارها شنیده ایم تیمی که گل نزند، گل می‌خورد. دقیقه 14، پاس تماشایی ادواردو به ایویکا اولیچ و مدافعانی که به خیال آفساید سرجایشان ایستاده اند، عبور اولیچ از کارسون و گل دوم. حمله بعدی باز هم متعلق به کرواسی است. خدای من، انگلیس را چه شده؟ نیمه اول با همین نتیجه عجیب تمام می‌شود. آغاز نیمه دوم، خروج بری و رایت فیلیپس و ورود جرمین دفو و دیوید بکام. دقیقه 55، دفوی تازه وارد از جوزیپ سیمونیچ پنالتی می‌گیرد. شیرجه پلتیکوسا به سمت چپ و ضربه مطمئن لمپارد در خلاف جهت او. انگلستان حالا به بازی باز می‌گردد. تنها دو دقیقه بعد، کرواسی باز هم می‌رود که اختلاف را دو گله کند، قطع توپ وین بریج از جلوی پای اولیچ، به تیر دروازه خودی اصابت می‌کند و راهی کرنر می‌شود. ضربه سر اولیچ روی کرنر به دست آمده و عکس العمل تماشایی کارسون روی این توپ. شاید این واکنش، جبران اشتباه آشکار او روی گل اول باشد. دقیقه 65، ارسال دقیق دیوید بکام، کنترل سینه پیتر کراوچ روی نقطه پنالتی و ضربه تمام کننده او. انگلستان گل مساوی را می‌زند. مک کلارن حالا با خیال راحت جرعه ای آب می‌نوشد و شاید در دل به خود بابت تعویض های کلیدی اش آفرین می‌گوید. انگلیس با همین تساوی راهی سوئیس و اتریش خواهد شد اما بازی هنوز ادامه دارد. ادامه ای که نمی‌شد از این تلخ تر نوشته شود. دقیقه 77، پاس هوشمندانه پرانیچ برای ملادن پتریچ تعویضی و ضربه پای چپ مهاجم دورتموند بیرون از محوطه جریمه که دور از دستان کارسون راه دروازه انگلیس را پیدا می‌کند. مک کلارن آخرین اسلحه تهاجمی روی نیمکت را فرامی‌خواند. دارن بنت. مردی که جدی ترین موقعبت تیم تا پایان بازی را در دقیقه 86 از دست می‌دهد. جان ماتسن گزارشگر با لحنی ملتمسانه از بکام می‌خواهد از کرنر دقیقه 91 استفاده کند. اما این تمنا ثمری ندارد. 3 دقیقه وقت اضافه هم می‌گذرد...و تمام. انگلیس 2..کرواسی 3. بیلیچ از انگلیس 6 امتیاز کامل را گرفت. روسیه با برتری خفیف 1-0 مقابل آندورا، آخرین تیم صعود کننده به یورو نام می‌گیرد. چهره گرفته دیوید بکام در پایان نود و نهمین بازی ملی اش و جراردی که وسط زمین زانوی غم بغل گرفته، تصاویر ناراحت کننده ای از ستارگان فوتبال نشان می‌دهد. آخر مگر می‌شود یورو بدون سول کمپبل، جرارد، لمپارد و بکام؟ طعنه آمیز آن که در پایان مسابقات، امتیاز اسرائیل با انگلیس برابر شد اما انگلیس به خاطر برتری در بازی های رودررو ( برتری 3-0 و تساوی 0-0) سوم شد تا داستان با تراژدی کمتری تمام شود. تنها یک روز بعد، مک کلارن از تیم ملی برکنار می‌شود. 18 ماه قبل، مک کلارن با کنار زدن آلردایس، اونیل، کربیشلی و اسکولاری در راه سرمربیگری تیم خیلی ها را شوکه کرد اما حالا رفتن او، کسی را متعجب نخواهد کرد؛ مردی که در کنار دان روی، به تنها مربی تاریخ انگلیس تبدیل شد که نتوانسته تیم را به حداقل یک جام در زمان هدایتش رهنمون کند.