اختلافات به اوج رسید؛ ممنوعیت حضور تیم‌های ایرانی در امارات!

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه شهروند، «وزارت امورخارجه نامه‌ای را به ما ابلاغ کردند که براساس آن نمی‌توانستیم اردو یا دیداری را در کشور امارات برگزار کنیم و اجرای این دستور برای ما لازم بود». این نخستین واکنش مهدی تاج درباره لغو دیدار دوستانه ایران و ساحل‌عاج بود. هرچند که حدود یک ماه پیش مهدی تاج جلسه‌ای را با رئیس فدراسیون امارات برگزار و طرفین به توافقاتی در زمینه همکاری‌های مشترک دست پیدا کردند اما ظاهرا هنوز مشکلات فوتبالی ایران و امارات پابرجاست، مشکلاتی که مربوط به هفته‌های اخیر نیست و از ماه‌ها و احتمالا سال‌ها قبل شکل گرفته است.
اختلافات از کجا شروع شد؟
جرقه اختلافات دو کشور قبل از جام‌جهانی زده شد. امارات ناگهان به خاطر مسائل سیاسی بازی دوستانه با تیم‌ملی ایران را لغو کرد تا نشان دهد خواستار قطع روابط کاملش با ایران است. تغییر نام لیگ این کشور که سبب بازگشت بازیکنانی ازجمله محمدرضا خلعتبری از لیگ این کشور به ایران شد نیز اختلافات را شعله‌ور کرد. همان روزها فیفا برای دلجویی از هواداران ایرانی تصمیم گرفت این نام جعلی را از بخش معرفی فدراسیون فوتبال امارات حذف و همسایه‌ دریایی‌ این کشورها را «خلیج فارس» معرفی کند. حتی همان روزها جواد نکونام هم با پیشنهاد خوبی از سوی اماراتی‌ها مواجه شد اما با رایزنی‌های فراوان، تصمیم گرفت قید این لیگ را بزند و به استقلال بپیوندد، اتفاقی که خشم رسانه‌های عربی را در پی داشت. اتفاق اصلی اما روز ١٢ اردیبهشت‌سال ٩٢ رخ داد، همان روزی که انتخابات ریاست کنفدراسیون فوتبال آسیا برگزار و پس از این انتخابات، عناد و دشمنی یوسف السرکال با فوتبال ایران و کفاشیان چند برابر شد. اماراتی‌ها توقع داشتند به دلیل شرایط سیاسی ایران و بحرین، کفاشیان به جای حمایت از شیخ سلمان، به سرکال رأی بدهد. اتفاقا رئیس فدراسیون فوتبال قول حمایت به رئیس فدراسیون فوتبال امارات داده بود اما درنهایت به شیخ سلمان رأی داد و حتی بابت جمع آوری آرا، برای او رایزنی کرد. این اتفاق باعث شد تا روابط فوتبالی ایران و امارات کاملا تیره و تاریک شود. همان روزها یوسف سرکال، رئیس اتحادیه فوتبال امارات از مسئولان AFC خواست که ایران را به شرق آسیا منتقل کنند؛ چون تیم‌های اماراتی و عربستانی برای بازی در ایران مشکل دارند.
میزبانی نمی‌کنیم
هنوز چند ماهی از این اتفاقات نگذشته بود که فدراسیون عربستان در اقدامی حیرت‌انگیز و برنامه‌ریزی شده ایران را برای میزبانی مسابقات، ناامن خواند و با موافقت AFC قرار شد مسابقات بین این دو کشور در کشور ثالث برگزار شود. عربستان اما در این راه تنها نبود و چند روز بعد، امارات هم اعلام کرد در ایران بازی نخواهد کرد، هنوز حرف‌های رئیس سازمان لیگ امارات را فراموش نکرده‌ایم که در مقابل خبرنگاران گفت: «ما آماده‌ایم تا مواضع روشن خود را به AFC نشان بدهیم. تیم‌های ما هم به مانند تیم‌های عربستانی نباید در فصل ٢٠١٦ مسابقات AFC در هیچ‌کدام از شهرهای ایران بازی کنند». البته کنفدراسیون فوتبال آسیا با درخواست امارات مخالفت کرد، چند روز بعد از سوی فدراسیون فوتبال اعلام شد که قصد دارند از امارات به‌عنوان میزبان دیدارهایش استفاده کند. دلیل این امر نیز حضور ایرانیان پرتعداد در کشور امارات بود اما امارات با این درخواست مخالفت کرد و حدود یک هفته بعد درخواست عربستان را برای میزبانی در کشورش پذیرفت. همان روزها هم برخی منتقدها نسبت به این عمل فدراسیون اعتراض کردند، آنها معتقد بودند با وجود کارشکنی‌های عجیب رئیس فدراسیون فوتبال امارات درباره ایران، حضور در این کشور به صلاح فوتبال ما نیست اما فدراسیون زیر بار این انتقادها نرفت.
کدام همکاری آقای تاج؟
«امارات قول هرگونه همکاری را در زمینه برگزاری اردوهای تیم‌ملی فوتبال را دراین کشور داد. ضمن این‌که بن قلطیه از ما درخواست داشت با توجه به این‌که در بخش‌های فوتبال ساحلی و فوتسال، عملکردمان بسیار موفق و درخشان است، به امارات کمک ویژه‌ای داشته باشیم» این صحبت‌هایی است که مهدی تاج حدود ١٥ روز قبل بعد از دیدار با همتای اماراتی‌اش مطرح کرد، نتیجه اما کاملا برعکس این صحبت‌ها بود، امارات کماکان برای میزبانی از ایران، مشکل درست می‌کند و زیر بار نمی‌رود. تلاش‌ها برای برگزاری دیدار ایران و مراکش در دوبی هم با وجود نامه‌ای که وزارت امورخارجه به فدراسیون فوتبال زده، عملا بی‌فایده است. امارات تمام تلاشش را به کار برده تا ایران را از نظر فوتبالی، ناجوانمردانه تحت فشار قرار دهد، فشارهایی که گاهی نتایج خوبی هم داده است. شاید بهترین جمله برای پایان این گزارش نقل قولی از نصرالله سجادی، معاون ورزش حرفه‌ای و همگانی باشد، او درباره کارشکنی اماراتی‌ها درباره ایران گفت: «اقدامات اماراتی‌ها یک بازی سیاسی است» اماراتی‌ها انگار هنوز یاد نگرفته‌اند که سیاست و ورزش را از یکدیگر جدا کنند، آنها سال‌هاست که عادت کرده‌اند ورزش را فدای سیاست کنند.