نگاه روز | چه کسی قاتل پرسپولیس در فولادشهر بود؟

به گزارش متافوتبال، روز گذشته پرسپولیس صدرنشین برخلاف انتظارها در اصفهان از ذوب آهن شکست خورد تا اولین شکست این فصلش را ثبت کند. قرمزهای پایتخت به لطف شکست تراکتورسازی برابر دیگر تیم اصفهانی، با این نتیجه همچنان در صدر ایستاده‌اند اما برای بسیاری از هواداران تیم این سوال مطرح است که چه اتفاقی رخ داد؟ چه عامل باعث رقم خوردن این نتیجه شد؟ شفقنا در گزارشی جالب و خواندنی به دلایل این شکست اشاره کرده که با هم می‌خوانیم:

دقیقه 91 بازی با ذوب آهن یک اتفاق در گوشه زمین رخ داد که اکر یک نفر از همه این دیدار، همان یک صحنه را دیده باشد متوجه دلیل باخت تیم برانکو می شود؛ وحید امیری که کلا به بازی در پست مهاجم عادت ندارد  به صورت غریضی به عقب تر آمد، توپ را به دو قدمی اش لب خط فرستاد، جایی که محسن ربیع خواه بدون هیج مزاحمی منتظر دریافتش بود. همه قرمزها منتظر بودند که این توپ تبدیل به یک از آخرین موقعیت ها شود، اما پدیده این فصل برانکو، نمی تواند توپ ساده را مهار کند؛ هول می شود و قبل ز استپ سعی در حمل توپ دارد و نتیجه این تایمینگ اشتباه منجر به خلق یک صحنه مضحک می شود؛ توپ به راحتی به پشت پای ربیع خواه خورده و بیرون می رود. همین صحنه به اندازه تمام بازی، حرف درون خودش داشت. پرسپولیس، صدرنشین لیگ است اما نه با اقتدار. پرسپولیس خوب بازی می کند اما نه به درخشانی فصل قبل. پرسپولیس گل می زند اما به نه به تعداد پارسال. آنها تنها امسال خوب گل نمی خورند و همین کلید صدرنشینی شاگردان برانکوست. اما با این روند آیا ضمانتی دال بر حضورشان در صدر و سرانجام قهرمانی است؟شاید قهرمان شوند شاید هم نه. به نظر می رسد تا روز آخر در کورس باشند اما بعید است زور فرار و فاصله انداختن با رقبا را داشته باشند. 

کسی را نباید قصابی کرد اما…

اصولا با اولین شکست آن هم در هفته چهاردهم همه بنیاد یک تیم که از قضا هنوز در صدر جدول است را زیر سوال نمی برند اما سلسله اتفاقاتی در پرسپولیس رخ داده و می دهد که شاید ادامه تکرارش، منجر به از دست رفتن قهرمانی شود. اگر فصل قبل برانکو تیم را دوم کرد به واسطه شروع نا امید کننده آنها در ابتدای لیگ، کسی چندان ناراحت نشد اما اگر در انتهای این فصل باز هم بخواهد همان عنوان دومی را کسب کند آن وقت می گویند این تیم 10 فصل است قهرمان نشده است. پس موضوع مهم این است که اگر برانکو تیم را قهرمان کند می گویند طلسم را شکسته اما هرچیزی غیر از آن به این معناست که تقریبا هیچ کاری نکرده است. 

دلایل شکست به ذوب آهن می تواند هزار و یک چیز باشد. از دومین بازی سخت خارج از خانه در فاصله کمتر از 7 روز، تا خستگی فکری و جسمی بعضی از  بازیکنان. اما بدون تردید همانطور که برانکو نقش اول بیداری پرسپولیس بعد از چندین سال است، می بایست در شکست هم نقش او را بسیار پر رنگ تر از باقی دید. او در نبردی بازنده شد که روی هم رفته در طول بیش از 96 دقیقه(نیمه نخست و دوم با احتساب وقت های اضافه) تقریبا صفر موقعیت گل جدی روی دروازه دو تیم خلق شد. حتی صحنه گل ذوب آهن هم نمی شود نامش را موقعیت گل گذاشت. بازیکن جوان این تیم که دیده بود رادو مثل همیشه 4 متر از خط دروازه بیرون ایستاده، شانسش را امتحان کرد و درست توپ همان جایی رفت که می بایست.  البته نباید از گل صد در صد سالم و صحیح مرتضی تبریزی  درنیمه اول عبور کرد که کمک داور مسابقه به اشتباه مردودش کرد. 

چه کسی مقصد آن دو گل بود؟

بهتر است از همان گل به سرقت رفته شروع کنیم؛ چرا توپ وارد دروازه شد؟ مدافعان پرسپولیس روی خط ایستادند تا دو بازیکن ذوب آهن درون آفساید قرار بگیرند اما یک نفر این سمت با دیگران هماهنگ نبود. بله باز هم پای محسن ربیع خواه در میان است. خوش شانس ترین بازیکن حال حاضر فوتبال ایران که با حداقل کیفیت و استاندارد ناگهان از لیگ یک آمد و بصورت ثابت مدافع چپ پرسپولیس شد. او بیشترین نان را از سفره صدرنشینی پرسپولیس و کم گل خوردن این تیم ، خورده است. تقریبا در طول هر بازی هیچ کار مهمی در امور دفاعی انجام نمی دهد و فقط می دود که یک منطقه را پوشش داده باشد. حالا اگر یک بازیکن تند و تیز مثل منشا(مهاجم پیکان) با حسن جعفری(پدیده) به تورش بخورد به راحتی جا می ماند تا محمد انصاری جورش را بکشد. 

درست شنبه هفته قبل در مشهد باز هم او یک اشتباه مشابه داشت که آن توپ رفت درون دروازه، اما چون وحید امیری در ثانیه آخر گل پیروزی را زد هیچ یک از رسانه ها به آن اشاره نکردند و برانکو هم مطابق معمول روی انتخابش تاکید کرد. البته این چیز عجیبی برای فوتبال نویس های ایرانی نیست چون پیش از این پدیده های به مراتب عجیب تری توسط همین برانکو تازه در تیم ملی، فیکس بازی کردند.  اما دلیل باخت پرسپولیس ربیع خواه نبود چرا که این بار عوض وحید امیری، این کمک داور بود که به دادش رسید تا نگذارد دلیل گل دریافتی، اشتباه او در جایگیری باشد. اما عدالت به گونه دیگری رعایت شد و سرانجام پرسپولیس گلش را خورد. اینکه مقصر این باخت را رادو هم بدانیم باز هم منصفانه نیست. او اگر سرجایش روی خط ایستاده بود به راحتی توپ را دفع می کرد اما شانس همیشه با یک مجموعه رفاقت نمی کند.

برانکو و افکار محافظه کارانه

دلیل باخت پرسپولیس جای دیگری بود. تفکر خطرناکی که موجب شده تنها 12 الی 13 بازیکن شانس حضور در میدان را داشته باشند و مابقی تقریبا می دانند خبری از بازی نیست. ثمره این نوع از مدیریت فنی این شده که حالا نصف بازیکنان تیم از حضور ثابت شان تا پایان لیگ مطمئن هستند و نصف دیگر اگر دست شان باز باشد همانند نورالهی و عالیشاه برگه سربازی می گیرند و به تبریز پناهنده می شوند. از امثال ربیع خواه انتظاری نیست. او حدش دقیقا همین است و هرگز همانند محمد انصاری نمی تواند یگ پدیده باشد. 14 هفته زمان داشت اما نشان داد استعداد اکتسابی نیست. اما مشکل دقیقا به جایی مربوط می شود که مرتبط به برانکوست. این برای چندمین بازی است که محسن مسلمان غیب غیب بازی می کند. اما خیالش جمع جمع که برانکو دست به او نمی زند. وحید امیری منهای گلی که در ثانیه آخر به پدیده زد در دو بازی آخر روند مثبتی در بازی نداشته و شاید تغییر پستش موجب این افت شده است. برخلاف او علیپور در همان دقایق اندک که مقابل پدیده و ذوب به زمین آمد با دوندگی و سماجتش ، نوع بازی پرسپولیس را بهتر کرد. اما باز هم با این قاعده، امیری جایش ثابت است. اگر برانکو شهامت بیشتری داشت و به نورالهی بیشتر میدان می داد شاید او اینگونه به پایگاه مهمترین رقیب نمی رفت. خستگی در گام های کامیابی نیا مشهود بود.

انتقام نیمکت از مربی

شروع مطلب با یاد آوری یک صحنه از بازی بود که آینه تمام قدی می توانست باشد از وضعیت فنی قرمزها در فولادشهر و پایان آن را هم به یک صحنه دیگر اختصاص می دهیم که دقیقا آن یکی نشان دهنده افکار این روزهای بازیکنان ذخیره تیم برانکوست.

دقیقه 93 پرسپولیس روی خطای هند مدافع ذوب آهن از یک نقطه بسیار ایده آل صاحب یک ضربه ایستگاهی عالی می شود. جای خالی رامین رضاییان به شدت احساس می شود اما برانکو او را از زمین خارج کرده تا لابد باز هم مسئله ترکیه را به او خاطرنشان کند و بگوید؛ من هنوز چیزی را از یاد نبردم! از این رو احمد نورالهی که شاید آخرین بازی اش را در لیگ شانزدهم با پیراهن پرسپولیس انجام می داد پشت توپ قرار گرفت. نفس میلیون ها نفر در سینه حبس بود ، همه بازیکنان پرسپولیس منتظر یک ارسال محکم و برق آسا  روی دروازه  بودند،  آن توپ شدیدا بوی گل می داد. اما احمد نورالهی بهترین زمان را پیدا کرد تا از خودش و برانکو انتقام بگیرد.  او از همان اولش فکر ارسال نبود.حتی پاس گل ارضایش نمی کرد. می خواست محکم شوت بزند. اگر به درون دروازه می رفت که لباس منجی را بر تن کرده بود و با صدای بلند می گفت: آقای برانکو قدر من را ندانستی. اگر هم که به بزرگراه کنار ورزشگاه  فولادشهرهم می رفت که رفت؛ برایش اهمیتی نداشت چون در دو صورت او می دانست یک بازیکن ذخیره در تیم برانکو همیشه ذخیره است.