نگاه روز | بارسلونا از کجا ضربه می‌خورد؟ / مهاجمانی که جور هافبک‌های معمولی تیم را نمی‌کشند

به گزارش متافوتبال و به نقل از ایران‌ورزشی، خیلی‌ها آن را بهترین خط میانی تاریخ می‌دانستند؛ مثلث ژاوی، آندرس اینیستا و سرخیو بوسکتس در دوران مربیگری پپ گواردیولا، بارسلونا را به افق‌های جدیدی رساند اما از آن روزها خیلی گذشته و آبی اناری پوشان حالا بیشتر به مثلث هجومی خود متکی هستند. اینیستا و بوسکتس هنوز در نوکمپ هستند هرچند شیوه بازی بارسا در سال‌های اخیر تغییر کرده حتی قبل از رفتن ژاوی در پایان فصل 2015-2014.
با مصدومیت اینیستا، فاصله گرفتن بوسکتس از اوج و افت ایوان راکیتیچ، خط میانی بارسلونا در بازی‌های اخیر کاملا معمولی و باعث ناامیدی هواداران شده که تیم هویتش را از دست داده و همچنین استایل خارق العاده‌ای که باعث شده بود موفقیت‌های چشمگیری به دست آورد.
در واقع این روند نزولی به تدریج پیش آمد. آمدن سسک فابرگاس در سال 2011 باعث شد پپ گواردیولا در فصل آخرش تغییرات تاکتیکی در تیمش ایجاد کند و کاپیتان سابق آرسنال را به عنوان شماره 9 کاذب به کار گیرد در مقابل ژاوی، اینیستا و بوسکتس. این جلوی پیشرفت یکی از محصولات لاماسیا، تیاگو آلکانتارا را گرفت و او در سال 2013 اجازه رفتن پیدا کرد، آن موقع به نظر می‌رسید از زیادی بازیکن به بایرن مونیخ رفته اما یک سال بعد خود فابرگاس هم رفت.
این یکی تصمیم لوییس انریکه بود، فلسفه مربی حال حاضر بارسا بازی مستقیم بود و راکیتیچ برای این هدف آمد چون قدرت انتقال سریعتر و آمادگی بدنی بیشتری داشت. جواب داد. با فرم درخشان اینیستا و حضور ژاوی در مواقع لزوم که می‌خواست حفظ توپ کند و حریف را از نفس بیندازد، همه چیز به کام بارسا بود. بارسا سه گانه را برد، راکیتیچ عالی بود و لوییس سوارس در این موفقیت نقش بسزایی داشت.
اما ژاوی آن تابستان رفت و آردا توران که به جایش آمد به دلیل محرومیت باشگاه شش ماه دیرتر به جمع بازیکنان اضافه شد و طول کشید تا جا بیفتد هر چند وقتی هم منطبق شد بیشتر در خط حمله کارآمد بود که بارسلونا نفرات ثابت شده‌ای داشت.
بعد از رفتن ژاوی، لیونل مسی وظیفه خلاقیت در میانه میدان را نیز به عهده گرفت و مجبور می‌شد به عقب بیاید و هم بازیسازی کند و هم گل بزند. برابر رقبایی که بارسا را پرس می‌کردند، فوق ستاره آرژانتینی محدود می‌شد و اینجا بود که باید خط میانی خودی نشان می‌داد. بوسکتس از نظر جسمانی ایده‌آل نیست و برای پوشش فضاهای طولانی توانایی ندارد. آندره گومز که به عنوان جانشین بلندمدت اینیستا از والنسیا آمده، هنوز گل نزده و کار خاصی هم نکرده. سرخی سامپر که به گرانادا قرض داده شد و آنجا هم چندان مفید نبود، سرخی روبرتو هم می‌توانست در میانه میدان به درد بخورد که بعد از جدایی دنی آلوز بیشتر در دفاع راست به کار گرفته شده. بازی خوب او در برد 4 بر صفر بارسلونا برابر رئال مادرید در فصل گذشته نشان از توانایی‌اش در دو پست دارد.
بارسا خوشحال است که در بازی امروز اینیستا را در اختیار دارد اما هافبک تیم ملی اسپانیا اردیبهشت 33 ساله می‌شود و وقتش رسیده به آینده خود فکر کند. دنیس سوارس هنوز 22 سال دارد و کارلس آلنیا که گل بارسلونا در تساوی یک بر یک برابر ارکولس در جام حذفی را زد، بازیکن بااستعدادی است هرچند معلوم نیست بتواند در سطح تیم اول باشگاه بازی کند.
آن طرف در رئال مادرید چند بازیکن هستند که فوق‌العاده به درد بارسلونا می‌خورند مانند لوکا مودریچ، تونی کروس و ایسکو که بازیکنانی فنی هستند و می‌توانند خط میانی بارسا را سر و سامان بدهند. در بازی امشب هواداران میزبان با چشم حسادت به استعدادهای حریف نگاه می‌کنند که خیلی‌های‌شان در ترکیب تیم قرار نمی‌گیرند.
انریکه بیشتر نگران نتایج و حال است تا برنامه‌ریزی برای آینده اما خمودگی خط میانی مشکلی است که باید به وسیله این مربی 46 ساله یا جانشینش حل شود چون بارسا بخشی از آنچه باعث شده تا این حد عالی باشد را از دست داده و خط حمله مشهورش نمی‌تواند برای همیشه این نقیصه را برطرف کند.