گلی که برانکو به پرسپولیس تحمیل کرد/ تیمی لبریز از شهامت و ترس

به گزارش متافوتبال و به نقل از شفقنا، با این نتایج، با این رقبا و با این آرایش عجیب جدول، مهمترین سوال هواداران پرسپولیس از یکدیگر این است؛ سرانجام با برانکو طلسم هشت ساله می شکند و ما قهرمان می شویم یا نه؟ نیم فصل نخست اتفاقات سریالی همچون پرده ای بر حقیقت افتاده بود و هیچکس نمی دانست پرسپولیس پائین نشین وقتی کم کم از کمرکش جدول بالا آمد و سپس به جرگه بالاشهری ها پیوست چه تغییری در آدابش به وجود می آید.

نیم فصل دوم با  چنین تغییری برای قرمزها شروع شد؛ آنها پله پله بالا آمدند و سرانجام در هفته بیست و یکم این فرصت را داشتند تا بعد از مدت ها ولو به صورت اجاره ای، مستاجر خانه دوم جدول شوند. همین بالا آمدن، همین بوی جام و همین بالانشینی، آداب قرمزها را به کل عوض کرد. مقایسه کنید؛ پرسپولیس در نیم فصل نخست با نتیجه دو بر یک مغلوب سایپا شد اما با یک فوتبال کاملا برتر که در آن از پنالتی گل نکردن طارمی بگیر تا اشتباه محرز داور در گرفتن پنالتی به سود سایپا در نتیجه موثر بود. که اگر قضاوت در آن روز عادلانه بود قرمزها حداقل یک امتیاز می گرفتند با یک فوتبال کاملا برتر که تماشاگر را سیراب می کرد. اگر امروز هفتاد و پنج  درصد ورزشگاه برای پرسپولیس پر می شود، ردپای آن روز ها را باید در این “حماسه حضور” جستجو کرد. اما حالا پرسپولیس که داعیه قهرمانی دارد مقابل سایپا در همان ابتدای بازی به گل می رسد و سپس به فکر مهندسی بازی می افتد. همیشه دریافت گل در واپسین لحظلات بازی بدترین مجازات برای کسانی است که همه سرمایه خود را روی دفاع محض قمار می کنند. بعد از مدت ها تیم برانکو روی هم رفته به اندازه انگشتان یک دست هم موقعیت نداشت و در آن سو سایپا که در نیمه دوم زدن یک گل توسط میداوودی حقش بود خیلی دیر به آنچه استحقاقش را داشت، رسید و زمانی گل زد که برانکو از دست دیگر بالانشین جدول یعنی استقلال الگو برداری کرد.

تغییر آداب یعنی اینکه پرسپولیس در استادیوم خودی و حضور هفتاد هزار نفری هوادار، عوض تکرار فوتبال تماشاگرپسند که مبتنی بر حملات زیاد و ساختن موقعیت گل فراوان است، نیمه دوم خسیس شود. از ترس اینکه مبادا سایپا همانند بازی قبلش مقابل سپاهان با دفاع و ضدحمله نسخه او را نپیچد، میانه میدان را تمام و کمال به حریف داد و دل به این بست که قرار است تا آخرین ثانیه بازی گلی را دریافت نکند. اما دقیقا همانند بازی با ذوب آهن یک سانتر در آخرین دقایق از سمت چپش کافی بود تا بنگر و لوبانف اوج هماهنگی را به نمایش بگذارند! این بار بنگر زودتر به توپ ضربه زد تا با دفع اشتباهش دروازه خالی به راحتی فتح شود. این بهترین درس برای برانکو بود تا بار دیگر هوس نکند با این حربه مقابل تیمی در آزادی بازی کند چون کمترین خروجی اش این است که کم کم از حضور هواداران در ورزشگاه کاسته می شود. حتی اگر با این فوتبال کاسب همه سه امتیازهای خانگی باشد. نشان به آن نشان که استقلال هم امتیاز گرفت و هم مدت ها بر بالاترین خانه جدول تکیه زد اما آنچه در قبال امتیاز معامله کرد گریز هوادارانش از ورزشگاه ها بود. همه چیز بلیت مفت نیست که اگر بود به غیر از آزادی یک ورزشگاه دیگر در ایران به همین اندازه تماشاگر به استادیوم می آورد.

پرسپولیس پس از پیش افتادن این فرصت را بارها داشت تا با خلق موقعیت فراوان در نیمه دوم، هوادارانش را دست کم از دیدن موقعیت گل لبریز کند اما به غیر از ضربه سر امید عالیشاه مقابل دروازه سایپا، که گل نکردنش برای هیچکس تعجب آور نبود، آنها در نیمه دوم و کلا در 70 دقیقه قبل بازی کدام موقعیت ویژه را خلق کردند؟ رگه هایی از این خساست و مهندسی بازی در پیکار با فولاد هم نمایان شد اما برخلاف فولاد، سایپا مزد برتری در میانه میدان را به خوبی گرفت. شبیه به ذوب آهن. این گل های دقایق پایانی بیجهت نیست.

حالا که پرسپولیس به جمع مدعیان باز گشته است وقت عقب گرد برانکو به گذشته اش در تیم ملی نیست. جایی که با فوجی از بهترین ستاره های تاریخ فوتبال ایران، بیشتر به فکر پیروزی مقابل رقبا بود تا تکرار فوتبال امروز پرسپولیس.

زنگ خطر، دریافت گل در آخرین دقایق بازی با سایپا نبود، بلکه خطر یعنی عوض شدن تدریجی برانکو بود. یعنی تیم او قبل از گل یکجور بازی می کند و بعد از آن جور دیگر. البته نمی شود از غیبت طارمی که این روزها همه بار هجومی قرمزها روی دوش اوست در نبرد با سایپا چشم پوشی کنیم و نبود او را بی تاثیر بدانیم اما موضوع مهم نوع عملکرد قرمزها در این هفته هاست. اینکه چرا تیم برانکو با این خط حمله آماده و آتشین، تا اینجای فصل در هیچ نبردی موفق نشده بیشتر از دو گل به حریفان بزند، سرنخ خوبی برای آسیب شناسی تیمی است که تنها مدعی پیش رویش برای قهرمانی خودش است و بس.

بدون تردید افکار برانکو، میزان شجاعت و ترسش، فرمان جلو کشیدن و عقب آمدن کاروانی تیمش، مهمترین نقش را در تعین قهرمان لیگ پانزدهم دارد. او بار دیگر چند بازی گذشته اش را بازبینی کند. چرا هر وقت پیش افتاد از ترس دریافت گل در ضد حمله آنقدر عقب کشید که هوادارانش در انتهای بازی روی ویبره بودند؟ شاید اگر آخرین ضربه بازیکن فولاد هفته قبل عوض شکافتن بالای دروازه لوبانف ، به درون دروازه می رفت، پرسپولیس این بار دقیقه 2+90 گل مساوی را نمی خورد. پرسپولیس همه رقبا را فراموش کند فرشته و شیطان رو نیمکت تیمش نشسته اند و مهم این است دل به کدام بسپارد و دستور را از چه کسی بگیرد. این را هم فراموش نکند در شیطان هیچ چیز زیبایی نیست.